Να γιατί ανεβαίνουν.

26/02/2008 Ανακοίνωση του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΝ για την απόπειρα λογοκρισίας στα ειδησεογραφικά blogs

Mε ανησυχία παρακολουθούμε τις εξελίξεις που αφορούν στην πρόθεση της κυβέρνησης για νομοθετική παρέμβαση στα ειδησεογραφικά blogs.Τη στιγμή που ακόμη και το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, που αφορά τη συκοφαντική δυσφήμηση, βρίσκεται σε δυσαρμονία με τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία της έκφρασης, η κυβέρνηση της Ν.Δ. φαίνεται ότι επιθυμεί να επεκτείνει τις αυστηρές τυποκτόνες διατάξεις του νόμου Βενιζέλου του 1995, ώστε αυτές να ισχύουν και για τα blogs.

Η κυβέρνηση, με πρόσχημα την καταπολέμηση του αδικήματος του εκβιασμού, για το οποίο όμως επαρκούν οι υπάρχουσες ποινικές διατάξεις, επιδιώκει μια νέα ειδική ρύθμιση που θα οδηγήσει σε λογοκρισία, με προφανές θύμα το αγαθό της ελευθεροτυπίας. Οι κυβερνώντες φοβούνται την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων καθώς και την σκληρή κριτική για τα πεπραγμένα των στελεχών τους. Η παροχή τεχνικών διευκολύνσεων προς ανακάλυψη ηλεκτρονικών ιχνών δεν αποσκοπεί στην προστασία της τιμής των θιγόμενων ιδιωτών, αλλά στην αποτελεσματική διακοπή της ροής «ενοχλητικών» ειδήσεων και σχολίων.

Ζητούμε να μην υιοθετηθούν τυποκτόνες ρυθμίσεις για τα ειδησεογραφικά; blogs, διότι διαφορετικά θα πληγεί εμπράκτως η εφαρμογή του δικαιώματος στην ελευθεροτυπία.

Το Τμήμα Δικαιωμάτων

http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=9121

BlogoΕλευθερία ή λογο-θάνατος

Υπάρχουν πράγματα που τα γνωρίζεις σε βάθος. Υπάρχουν πράγματα τα οποία τα ξέρεις σε έναν καλό βαθμό. Υπάρχουν και πράγματα τα οποία δεν τα γνωρίζεις καθόλου.

Ο καθένας μας, είτε από την επαγγελματική του ενασχόληση, είτε από χόμπυ, είτε επειδή έτυχε, γνωρίζει μερικά πράγματα ΠΟΛΥ καλά.

Αυτές τις 2-3 τελευταίες ημέρες, με την υπόθεση του press-gr, έχω ακούσει και διαβάσει τόσες ανακρίβειες, τόσα θεμελιώδη λάθη στην προσπάθεια των δημοσιογράφων και των πολιτικών αλλά και μερικών αυτοαποκαλούμενων "ειδικών" να "αναλύσουν" το θέμα, που έχω χάσει κάθε υπόλειμμα εκτίμησης που είχα στην δημοσιογραφία και στο "ρεπορτάζ".

Και κάνω μία απλοϊκή σκέψη. Την κάλυψη του συγκεκριμένου θέματος (και αντιστοίχων στο παρελθόν) από τα ΜΜΕ, μπορώ να την αξιολογήσω αρκετά καλά. Λοιπόν, την βαθμολογώ κάτω της βάσης. Τι κάτω της βάσης δηλαδή, ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ λένε οι περισσότεροι συμμετέχοντες.

Τι με διαβεβαιώνει λοιπόν ότι σε άλλα θέματα τα οποία δεν γνωρίζω σε βάθος, η ποιότητα της ενημέρωσης που μου σερβίρουν είναι καλύτερη;

Μάλλον η ίδια είναι. Ελλειπή, λανθασμένη ή έστω επιφανειακή γνώση του θέματος, εντυπωσιασμός, κοντόφθαλμο σκεπτικό, κινδυνολογία και αερολογίες.

Και το κακό είναι ότι τα περισσότερα καταλήγουν σε προτάσεις για περιορισμό των ατομικών ελευθεριών.

Είναι προφανές πλέον το παιγχνίδι που παίζεται. Δημιουργημένα θέματα, βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με "πολιτικά ορθές" αλλά συντηριτικότατες θέσεις και πράξεις, συντριβή κάθε αντίθετης φωνής... Οπισθοδρόμηση, στο όνομα της "ηθικής" και της "τάξης". Και καταπίνουμε ταυτόχρονα τις καμήλες των ομολόγων, της SIEMENS, των ξυλοδαρμών και τόσες άλλες.

Πρέπει να σπάσουμε αυγά τελικά.

Ανημπόρια

Ο ασφαλισμένος Ιβάν Ντενίσοβιτς
Tου Xρηστου Γιανναρα, από την Καθημερινή

Βουλευτάδες, νομαρχιακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, ΕΚΕΙ είναι η θέση σας, δίπλα στον κόσμο, όχι στα γραφεία και στις "μαζώξεις". Για να σταματήσει επιτέλους αυτός ο διασυρμός του απλού πολίτη. Έχετε κάμποση δύναμη. Χρησιμοποιήστε την λιγάκι για το καλό του τόπου...

Δεν ξέρω ποιοι είναι σήμερα, διεθνικά, «της γης οι κολασμένοι», μπορώ όμως στην Ελλάδα να τους εντοπίσω σε πολύ συγκεκριμένη μερίδα πολιτών: Είναι όσοι για να γιατροπορευτούν εξαρτώνται, με οποιοδήποτε τρόπο, από την εγχώρια δημοσιοϋπαλληλία. Και ξέρω ακόμα ότι με αυτούς τους εντόπιους κολασμένους δεν έχει τίποτα να κάνει καμιά Αριστερά: Ούτε η παλαιοημερολογίτικη ούτε η «ανανεωτική» ούτε η γελοιώδης «σοσιαλιστική».

Αν υπήρχε ένα, πραγματικά και τίμια, αριστερό κόμμα στην Ελλάδα (κόμμα δηλαδή συγκροτημένο για να υπερασπίζει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, να αντιμάχεται την εκμετάλλευση και τον βασανισμό του αδύναμου, ανυπεράσπιστου πολίτη), το κόμμα αυτό θα λογάριαζε πρωταρχικό του αντίπαλο, άσπονδο, τη δημοσιοϋπαλληλία. Και ειδικά τη δημοσιοϋπαλληλία την επιφορτισμένη να διακονεί τις ανάγκες περίθαλψης και νοσηλείας του φτωχού και ανήμπορου.

Ενα τέτοιο κόμμα θα βρισκόταν κάθε πρωί σε κάθε τοπικό υποκατάστημα του ΙΚΑ. Οχι με «επαγγελματικά στελέχη» (αργόμισθο κηφηναριό, αδιανόητο όνειδος για πραγματικά αριστερό κόμμα), αλλά με αυτοστρατευμένους εθελοντές. Που αντί να διαδηλώνουν, κάθε μέρα, την κομματική ιδιοτέλεια στους κεντρικούς δρόμους παραλύοντας την πόλη, θα είναι έτοιμοι να διαχειρισθούν το δίκιο και την ανημπόρια του κοσμάκη. Ετοιμοι να αντιπαλαίψουν τη θρασύτητα της συμπεριφοράς (είναι ο κανόνας) ασυνείδητων υπαλληλίσκων διορισμένων σίγουρα από κάποια «κλαδική» χωρίς την παραμικρή κρίση και αξιολόγηση. Θωρακισμένων με μονιμότητα και ατιμωρησία.

Όταν, λοιπόν, θα εκφέρονται με σαδιστική αμεριμνησία αποφάνσεις του τύπου: «ξαναέλα αύριο», «σήμερα λείπει ο γιατρός», «σε ένα μήνα η σειρά σου για αξονική» ή κάθε παρόμοιος εφιάλτης, τότε να επεμβαίνει οργανωμένη η Αριστερά. Να ρωτάει αυτά που η γριούλα δεν τολμάει να ψελλίσει ούτε ο ολιγογράμματος μεροκαματιάρης, η εξουθενωμένη μικρομάνα, ο συνεσταλμένος αλλοδαπός. Να ζητάει εξηγήσεις παρούσα εκεί η Αριστερά, να επιτιμάει το σατραπικό ύφος, να απαιτεί σεβασμό έμπρακτο του αδύναμου. Οχι να λυσσάει μανιασμένη στις διαδηλώσεις για να λυντσάρει τους αστυφύλακες υπηρέτες της δημόσιας τάξης, και να μην τολμάει ποτέ να τα βάλει με τους κυρίως τυράννους περιφρονητές του έννομου κοινωνικού κράτους, τους βασανιστές της φτωχολογιάς και της ανημπόριας.

Στα γραφεία και ιατρεία του ΙΚΑ, στα εξωτερικά ιατρεία και στους διαδρόμους νοσοκομείων της εφημερίας, κυρίως στα γκισέ των διοικητικών υπαλλήλων, των καρεκλοκένταυρων και σφραγιδοκρατόρων, εκεί έχει λόγο ύπαρξης και κοινωνική δικαίωση ένα πραγματικά αριστερό κόμμα.

Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τη συμπεριφορά, την εμφάνιση, το ύφος και το ήθος των εργαζόμενων σε ιδιωτικές κλινικές ή ιδιωτικές ασφαλίσεις, σε σύγκριση με τον σατραπισμό, την αναίδεια, την προκλητική φυγοπονία της δημοσιοϋπαλληλίας; Γιατί το ιδιωτικό συμφέρον να επιβάλλει αυτονόητα την ευπρέπεια και ευγένεια, το δημιουργικό ενδιαφέρον για τη δουλειά, ενώ το κοινωνικό λειτούργημα να βυθίζει νομοτελειακά τον λειτουργό στη χαύνωση ή στην εξουσιαστική ιταμότητα και στον σαδισμό; Χωρίς απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα και συνακόλουθη πολιτική πρόταση δεν μπορεί να υπάρξει κόμμα πραγματικά και τίμια αριστερό.

Ξεφύτρωσε (φυσικά από το 2001, στον «σοσιαλιστικό» ανθόκηπο Σημίτη) και ο «Οργανισμός Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου» (ΟΠΑΔ), ένας ακόμα κύκλος δαντικής κόλασης. Μεταπλάσανε σε οργανισμό την άλλοτε Διεύθυνση Υγειονομικής Περίθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου του υπουργείου Υγείας - Πρόνοιας. Προφανέστατα για να αμείψουν με παχυλές «αποζημιώσεις», σε θέσεις προεδρικές και συμβούλων, παρατρεχάμενους της κομματικής καμαρίλας.

Στους πρώτους μήνες του χρόνου, οπότε και πρέπει να «ανανεωθούν» (με μια επιπλέον σφραγίδα και μια υπογραφή) τα βιβλιάρια των ασφαλισμένων, η ουρά που σχηματίζουν της γης οι κολασμένοι κατεβαίνει από τον τέταρτο όροφο, της οδού Θησέως 275 στην Καλλιθέα, ώς τον δεύτερο ή και τον πρώτο. Στα κεντρικά της Θεσσαλονίκης, στην οδό Σαπφούς 3, μοιράζονται αριθμοί προτεραιότητας. Αν φτάσει κάποιος στις οχτώμισι το πρωί θα βρει μπροστά του εκατόν πενήντα περίπου ανθρώπους να περιμένουν όρθιοι από προτού να ξημερώσει, με θερμοκρασίες (στη Θεσσαλονίκη τον χειμώνα) κάτω από το μηδέν. Στις εννέα το μηχάνημα παύει να δίνει αριθμούς προτεραιότητας, γιατί σε ένα πρωινό μόνο διακόσιοι ασφαλισμένοι είναι δυνατόν να «εξυπηρετηθούν». Οσοι κακότυχοι φτάσουν πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά αργότερα, από οποιεσδήποτε αποστάσεις, θα πρέπει να ξαναβρεθούν στο κολαστήριο μιαν επόμενη μέρα.

Με νούμερο 150 στις οχτώμισι το πρωί, ο ασφαλισμένος Ιβάν Ντενίσοβιτς θα πάρει την ποθητή σφραγίδα και υπογραφή στις δωδεκάμισι το μεσημέρι. Τέσσερις ώρες ορθοστάλιασμα στην ουρά, γεροντάκια τρεμάμενα, εύθραυστες γριούλες, με την πλάτη να ζητάει κάποιο τοίχο αποκούμπι, να αντέξουν, να μην καταρρεύσουν. Τέσσερις ατέλειωτες ώρες φριχτού εξευτελισμού κάθε αξιοπρέπειας, κάθε ανθρωπιάς.

Και όταν κάποτε φθάσουν τα θύματα στο μαρτυρικά δυσπρόσιτο γραφείο 7 του τέταρτου ορόφου της οδού Θησέως 275, τότε κατάπληκτοι βλέπουν μπροστά τους ποια εικόνα «κοινωνικών λειτουργών» συντηρεί η βουβή, πολυώδυνη ανοχή των «ασφαλισμένων»: στριμωγμένες στον χώρο, αλλά ανετότατες στη διάθεση οι υπάλληλοι. Ολες γένους θηλυκού. Με χασκόγελα και πυρετικό μεταξύ τους κουβεντολόι. Τα κινητά τους σε οργασμό. Τυρόπιτες, σάντουιτς και καφέδες σε αναιδή προφάνεια. Κυρίως έκπληξη, οι αμφιέσεις, οι κομμώσεις, το μακιγιάζ, που παραπέμπουν σε άλλου είδους επαγγέλματα, όχι σε κοινωνικούς λειτουργούς. Μοιάζει να μαζεύονται εκεί κάθε μέρα για να σκοτώσουν την ώρα τους, όχι για να βιοποριστούν ανταλλάσσοντας εργασία με μισθό.

Ούτε στη Θεσσαλονίκη ούτε στην Αθήνα υπάρχει στα γραφεία του ΟΠΑΔ μια θυρίδα που να δίνει πληροφορίες στους ασφαλισμένους. Ο κάθε υπάλληλος ξέρει (υποτίθεται) αυτό που κάνει ο ίδιος, αλλά αγνοεί, σε σημείο απίστευτο, με τι ασχολούνται στο διπλανό γραφείο, ποιες ανάγκες εξυπηρετεί η υπηρεσία, στην οποία ανήκει, πού πρέπει να παραπέμψει την κάθε περίπτωση. Ο σαδιστικός πολύποδας της δημοσιοϋπαλληλίας περιφρονεί τα όσα στοιχειώδη θα υπαγόρευε η λογική για την εξυπηρέτηση των πολιτών. Αρκείται η δημοσιοϋπαλληλία στη δική της βολή θωρακισμένη με ατιμωρησία και μονιμότητα.

Απουσιάζει δραματικά από την ελλαδική κοινωνία ένα, πραγματικά και τίμια, αριστερό πολιτικό κόμμα.

Διαδώστε το!

Ομιλία του Γρηγόρη Ψαριανού στη Βουλή των Ελλήνων, 20-12-07

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Το λόγο έχει ο Βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη Β’ Αθηνών κ. Ψαριανός Γρηγόρης.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Κύριοι συνάδελφοι, τρεις ημέρες μιλάμε για τον Προϋπολογισμό. Βγαίνουμε τώρα εδώ στο τέλος -ανάμεσα σε όλους τους τελευταίους και εγώ- να σας πούμε λίγα λόγια για τον καιρό. Όπως είναι το δελτίο ειδήσεων, στο τέλος βγαίνει το δελτίο για τον καιρό. Θα σας πούμε, δηλαδή, λίγα λόγια για τον καιρό.

Ο καιρός, λοιπόν, είναι πάρα πολύ άσχημος και αυτό αποδεικνύεται και από τον τρόπο και από τη διαδικασία, που ισχύει και λειτουργεί εδώ μέσα και με τον Κανονισμό της Βουλής και το βλέπουμε και σε αυτήν τη διαδικασία της συζήτησης για τον Προϋπολογισμό. Περνούν σαν ένα είδος τσιγκολελέτας οι Βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Νέας Δημοκρατίας ή οι Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και κάθε επτά ή οκτώ τέτοιους πρωταγωνιστές, ζεν πρεμιέ, βγαίνει και ένας από τον κατιμά, από τους ενοχλητικούς, από τους παρεπιδημούντες. Μιλάμε για ένα ιδιότυπο, μόνιμο, δικομματικό συστηματάκι, που δουλεύει από το Βενιζέλο και το Βασιλιά, μετά από τον Παπάγο και τον Πλαστήρα, μετά από την ΕΡΕ και το Κέντρο, μετά από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη Νέα Δημοκρατία ή τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Μιλούν, λοιπόν, οι δύο διαχειριστές και μετά βγαίνει ένας κομπάρσος, για να πει και αυτός –ας πούμε- τη σαχλαμάρα του. Και αυτό το πράγμα τώρα λέγεται κοινοβουλευτική λειτουργία σε μια Βουλή που είναι στημένη δικομματική και ερχόμαστε τώρα να μιλήσουμε για τον Προϋπολογισμό και να πούμε τι;

Την πορεία στις 12 του μηνός την είδατε; Τρεις φορές από τη ΓΣΕΕ έως τη Βουλή; Τρεις φορές γύριζε πίσω το ένα μέρος και έμενε το δεύτερο, γύριζε πίσω το δεύτερο και έμενε το τρίτο. Περιμένετε να δείτε τις πορείες της επόμενης χρονιάς, για να μου πείτε εσείς ποια είναι η φροντίδα του κράτους και της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και των προηγούμενων Κυβερνήσεων και της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., για αυτόν τον κοσμάκη που μας ακούει, που μας βλέπει, που σας βλέπει, γιατί κυρίως εσάς βλέπει και ακούει. Γιατί εσείς κάνετε, φτιάχνετε και ρυθμίζετε και εμείς οι άλλοι έχουμε ένα μικρό κομματάκι λόγου, για να πούμε δύο κουβέντες.Να πούμε, λοιπόν, δυο κουβέντες για τι; Ότι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι; Ότι σκίζουμε; Ότι είμαστε μια πανίσχυρη ευρωπαϊκή οικονομία που μας ζηλεύουν η Δανία, η Σουηδία, η Φινλανδία, ακόμη και η Τσεχία και η Πορτογαλία, δηλαδή χώρες που μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση πολλά χρόνια μετά από εμάς; Μας βλέπουν και μας ζηλεύουν; Μας θαυμάζουν; Μας κλέβουν και τις συνταγές; Κοιτάνε τι θα κάνουν εδώ οι δικοί μας Υπουργοί, παίρνουν σκονάκι και τα σημειώνουν, για να κάνουν την πατέντα, για να κάνουν αυτό το μεγαλείο της οικονομίας που έχουμε καταφέρει εμείς, που κάνει ο καφές στην Ελλάδα 4 ευρώ και σε όλη την Ευρώπη κάνει 1 ευρώ, που κάνει το πακέτο 10 ευρώ και σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη κάνει 5 ευρώ; Η βενζίνη εδώ έφθασε τις τιμές που έχει στις Βρυξέλλες, στις Βρυξέλλες όμως οι άνθρωποι παίρνουν τετραπλάσια απ’ ό,τι παίρνουν εδώ.

Μας αρέσει να λέμε ότι όλα είναι θέμα παιδείας, η συμπεριφορά, ο τρόπος που μιλάμε, ο τρόπος που οδηγούμε, που ερωτευόμαστε, που δουλεύουμε. Όλα είναι θέμα παιδείας. Και πού την έχουμε γραμμένη την παιδεία; Το αίτημα πριν από σαράντα πέντε χρόνια ήταν «προίκα στην παιδεία 15%». Το 15% δεν είναι πολύ. Τώρα έχουμε βάλει στόχο για την παιδεία το 5% και έχουμε καταφέρει να είναι 3% και κάτι ψιλά. Είναι 5% ο στόχος για την παιδεία!

Γιατί βάζουν τόσο μικρό στόχο; Βάλτε 50%, το ίδιο είναι. Τσάμπα είναι οι στόχοι. Να πούμε ότι φέρνουμε για τον πολιτισμό 30%, 30% για την παιδεία, 30% για την υγεία και την πρόνοια. Και ας πετύχουμε 1,5%, δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, 1,5% θα πιάσουμε. Και μετά θα βγούμε και θα κάνουμε απολογισμό για τους προηγούμενους προϋπολογισμούς. Και αυτό γίνεται τώρα συνέχεια, τα βλέπει ο κόσμος -ο ίδιος αυτός ο κόσμος- ο οποίος ψηφίζει στριμωγμένος σε ένα σύστημα που είναι καλπονοθευτικό, που είναι ληστρικό, που βαφτίζει πλειοψηφίες, τις μειοψηφίες. Επαίρεται η Κυβέρνηση ότι είναι η κυβέρνηση της Πλειοψηφίας. Ποιας πλειοψηφίας; Είναι πλειοψηφία το 42%, που στην πραγματικότητα είναι 30%; Αυτό είναι πλειοψηφία; Μήπως είμαστε άσχετοι από νούμερα; Ποια είναι αυτή η πλειοψηφία που λέμε, «η λαϊκή βούληση…»;

Ποια λαϊκή βούληση; Η Κυβέρνηση 30% έχει στο σύνολο του λαού. Μετά βίας 42% θλιβερή μειοψηφία, επί των ψηφισάντων. Μετρήστε τα λευκά, τα άκυρα και τις αποχές. Όλος αυτός ο κόσμος, τι νομίζετε δηλαδή ότι είναι; Δεν ενδιαφέρονται, ας πούμε, για την πραγματικότητα στην Ελλάδα; Δεν ενδιαφέρονται για αυτή τη ζωή που ζουν δεκαετίες και αυτοί και τα παιδιά τους και που τριάντα χρόνια τους παίρνουν με τα ασφαλιστικά ταμεία τις εισφορές και τώρα δεν έχουν να τους πληρώσουν; Δεν έχουν να τους δώσουν συντάξεις, περιμένουν να πεθάνουν, να πάνε 70, 75, 80 ετών. Πάμε τις ηλικίες όλο πιο πίσω, μήπως προλάβουμε και πεθάνουν μερικοί, να γλιτώσουμε, ας πούμε. Τα έχουμε πάρει αυτά τα λεφτά; Τι πάει να πει, «δεν έχουμε να πληρώσουμε τις συντάξεις». Να πάτε να βρείτε, να δανειστείτε πάλι. Μαθημένοι είμαστε, όλο δανειζόμαστε.

Καθόμαστε και συζητάμε για τον Προϋπολογισμό για τον αθλητισμό. Ο Προϋπολογισμός για τον αθλητισμό είναι στις μεγάλες ΠΑΕ. Να χαρίσει τα χρέη, να τους φτιάξει γήπεδα, σε τρεις-τέσσερις ομάδες το πολύ, άντε καμιά πέμπτη, να πάρει κανένα γηπεδάκι κανένας εξωφυλαρούχας και να τους χαρίσουμε τίποτα χρέη. Αυτό είναι αθλητισμός; Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός φυτοζωεί, χαροπαλεύει. Για πηγαίνετε στις γειτονιές και στις συνοικίες, να δείτε τα ερασιτεχνικά σωματεία, που είναι ξεβράκωτοι, ξυπόλητοι σε αλάνες. Αυτός είναι ο αθλητισμός που φροντίζουμε, για τέσσερις μεγάλες ΠΑΕ, που είναι βασικά δύο; Δηλαδή, ο πολιτισμός είναι τα δύο Μέγαρα Μουσικής και άλλες δυο-τρεις ιδιωτικές επιχειρήσεις μεγαλοσυμφερόντων και μεγαλοεκδοτών; Πού είναι τα δημοτικά περιφερειακά θέατρα, που ανθούσαν σε ένα βαθμό; Πού είναι οι μικρές ομάδες να στηριχτούν; Πού είναι ο νέος ελληνικός κινηματογράφος, πού είναι ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος;

Τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει.

Πού είναι η υγεία και η πρόνοια; Στα ιατρικά κέντρα των ιδιωτικών συμφερόντων. Και προσπαθούμε να κάνουμε ένα σχέδιο. Λένε μερικοί αντιπολιτευόμενοι ότι δεν υπάρχει σχέδιο. Βεβαίως υπάρχει σχέδιο, απόλυτης απαξίωσης. Να τελειώσει η παιδεία, να την πουλήσουμε σε τέσσερα άτομα, να τελειώσει η υγεία, να την πουλήσουμε σε πέντε Αποστολόπουλους, Ψαριανούς, δεν ξέρω ποιους, να τελειώσει η πρόνοια, να την πουλήσουμε σε πέντε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, να κλείσουμε τον αερομεταφορέα, να βγάλουμε πέντε εταιρειούλες από κάτω ημετέρων και να στηρίξουμε τέσσερα-πέντε καρτέλ σε κάθε τομέα. Καρτέλ στο γάλα, καρτέλ στην ακτοπλοΐα. Τα εισιτήρια για να πας στη Δονούσα και να γυρίσεις –που θες ένα μήνα για να πας και να γυρίσεις- είναι 600 ευρώ και πας με 60 ευρώ στο Βερολίνο, κυριλέ στο αεροπλανάκι σου. Καρτέλ στην ακτοπλοΐα, καρτέλ στο γάλα, καρτέλ στην ιδιωτική τηλεφωνία, στα λιμάνια, παντού. Η μόνη στήριξη που έχει δώσει η Κυβέρνηση αυτή και συνεχίζει να δίνει, γιατί μάλλον αυτή είναι η δουλειά της, είναι στα ιδιωτικά συμφέροντα και σε δέκα-δεκαπέντε ομίλους συμφερόντων. Όλα τα υπόλοιπα είναι μπαρμπούτσαλα, με συγχωρείτε.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ; Τι πάει να πει αυτό;
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Μπαρμπούτσαλα πάει να πει πομφόλυγες. Είναι τίποτα, είναι λόγια στον αέρα.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΝΤΟΥΒΑΣ: Μα, δεν ντρέπεστε λίγο; Κύριε Πρόεδρε, να τον επαναφέρετε στην τάξη.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Ο χρόνος σας πέρασε, κύριε συνάδελφε.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Μας ακούει ο κόσμος, ξέρει ο κόσμος.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Κύριε συνάδελφε, ο χρόνος σας πέρασε.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Έχετε μιλήσει με ανθρώπους στο δρόμο; Ποτέ.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Ο χρόνος σας πέρασε, παρακαλώ τελειώστε.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Βγείτε να μιλήσετε.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Παρακαλώ τελειώστε.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Θα τελειώσω…
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Όχι, θα τελειώσω. Τελειώστε τώρα.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Μόνο είκοσι δευτερόλεπτα, κύριε Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Παρακαλώ, τελειώστε τώρα, δεν έχουμε την πολυτέλεια.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Θα τελειώσω με δύο τραγουδάκια. Το ένα είναι του Μάνου Ελευθερίου που λέει, «μήπως ζούμε σε άλλη χώρα;». Και το δεύτερο είναι ενός φίλου μου μακαρίτη που λέει, «αν ο κόσμος σας είναι εύγεστη σούπα, το μεζεδάκι είμαι εγώ μέσα».
Ευχαριστώ πολύ.

Αυτό που βλέπετε ΔΕΝ είναι βασανισμός...

Από το ΠΡΕΖΑ TV

Για ακομη μια φορα
οι δικαστικες αρχες της Ελλαδας,
νομιμοποιουν τις παρανομιες του κρατους,
αλλα και των ανθρωπων που το εκπροσωπουν.

Ετσι λοιπον η υποθεση για τους βασανισμους αλλοδαπων,
στο Αστυνομικο Τμημα της Ομονοιας,
η οποια βγηκε στη δημοσιοτητα μεσα απο blogs
τον Ιουνιο του 2007,
περναει πλεον στο αρχειο των συνειδησεων,
καθως ο αστυνομικος Τσιντζας Νικολαος,
κρινεται αθωος,
αφου η ποινη του μετατρεπεται απο
κακουργημα βασανισμου...
σε προσβολη της προσωπικοτητας.

Μπραβο στην Ελληνικη Δικαιοσυνη
και στο Ελληνικο Κρατος,
που για ακομη μια φορα
επιβραβευει τον ρατσισμο
και επικροτει την καταχρηση εξουσιας,
καταπατωντας ετσι καθε εννοια
ανθρωπινων δικαιωματων
και αξιοπρεπειας...

Μαύρο στις σκέψεις μας

Τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να συμβεί σε μια χώρα από τη γενίκευση ενός αισθήματος ανημπόριας. Οτι δεν υπάρχει φάρμακο. Οτι το κακό που σε έχει βρει είναι ανίατο, ανίκητο. Οτι θα σε ροκανίζει ό,τι κι αν κάνεις ώσπου να σε ξεκάνει... Η κυβέρνηση Καραμανλή, με αλλεπάλληλες υποθέσεις τύπου Ομολόγων, Ζαχόπουλου κι άλλων, έχει δημιουργήσει αυτήν τη ζοφερή βεβαιότητα. Ταυτοχρόνως, οι Σχέσεις της με τους Δυνατούς της Διαπλοκής, όσον και με τον Κατιμά της Διαπλοκής, καθιστούν αυτήν δέσμια του Αδη κι εμάς δεσμώτες του Αρχείου...

Από τον χθεσινό Στάθη της Ελευθεροτυπίας.

«Θεωρείται η Παιδεία δημόσιο αγαθό και δημοκρατική κατάκτηση. Μόνο που οι “υπέρμαχοί” της (αμούστακα μειράκια, αξούριστοι φοιτητές, αργόμισθοι συνδικαλιστές, ανελλήνιστοι εκπαιδευτικοί) αντί να απαιτούν την αναβάθμισή της, στηρίζουν την αρχή της ήσσονος προσπάθειας. Καταγγέλλουν την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, αλλά για την ευτέλεια της δημόσιας παιδείας δεν λένε τίποτα. Θα γίνει το λοιπόν στην τριτοβάθμια (αργά ή γρήγορα) αυτό που γίνεται και στις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης: η ιδιωτική θα αντικαταστήσει την απαξιωμένη δημόσια».

«Ψυλλιάζομαι ότι σε λίγα χρόνια οι Σκοπιανοί θα βάλουν βέτο στο Ελλαδιστάν, ώστε να μην χρησιμοποιεί τον όρο Μακεδονία».

«Ο γενιτσαρισμός είναι πλέον εθελοντικός. Ετερώνυμοι και ετερόφωτοι “συγγραφείς”, ξαναγράφουν την ελληνική ιστορία. Αλλά η κοινωνία έχει καταπιεί το τηλεκοντρόλ και πέρδεται αλλάζοντας κανάλι ή σκιάζεται να μην κακοκαρδίσει το εκσυγχρονιστικό ιερατείο που, κατά το δοκούν, διανέμει πιστοποιητικά προοδευτισμού... Οι δικοί μας παππούδες δεν “συνωστίστηκαν” στη Σμύρνη, ούτε “απώθησαν” τον εισβολέα. Της κ. Ρεπούση μπορεί, αλλά εμείς είμαστε από άλλο σόι».

«Νίκη της ακροδεξιάς διαπίστωσε η ανανεωτική (sic) αριστερά με την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού. Πρέπει να είσαι πολιτικά ηλίθιος, για να κάνεις τέτοιες διαπιστώσεις. Ο κ. Καρατζαφέρης και η παρέα του έχουν κάθε λόγο να χαίρονται, όταν από το πουθενά τους χαρίζεται η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού».

«Μάρτυρες σήμερα της τελικής επίθεσης ενάντια στην ευγένεια. Συντελείται στις ψυχές και στοχεύει στην εκμηδένιση της προσωπικότητας, στην πλήρη μαζοποίηση. Μια μόνο διαφοροποίηση επιτρέπεται, η εισοδηματική. Αντίμαχοι σε όσους και σε όσα επιδιώκουν τη συντριβή του αυθεντικού είναι αρνούμαστε να πεθάνουμε χωρίς να μάθουμε γιατί ζήσαμε... κρατάμε ζωντανό το αίτημα της αξιοπρέπειας, την αρετή της ευγένειας»

Από την Καθημερινή της Κυριακής


...

Αν δεν δοθούν απαντήσεις από τη δικαιοσύνη, τις κρατικές υπηρεσίες και τους πολιτικούς μας ηγέτες, ο θυμός του μέσου πολίτη θα ξεπεράσει κάθε όριο. Και τότε μπορεί ο κ. Καραμανλής να νιώθει ανακούφιση που επιβιώνει και ο κ. Παπανδρέου να χαίρεται ότι μπορεί να έλθει η σειρά του, αλλά θα πέφτουν και οι δύο θεαματικά στις δημοσκοπήσεις και μαζί τους θα χαμηλώνει ο κοινός παρονομαστής αξιών σε αυτήν τη χώρα.

Να το πούμε απλά: αν κανείς δεν πάει φυλακή, αν όλα συγκαλυφθούν γιατί έτσι μόνο θα επιβιώσει το σημερινό πολιτικο-εκδοτικό σύστημα, μπορεί να βολευτούν πολλοί, αλλά το καζάνι που σήμερα βράζει στα καφενεία και τις γειτονιές κάπως, κάποτε θα «σκάσει».

Και το παραπάνω από την Καθημερινή...

---

Μάυρο. Μαύρο παντού. Τον τελευταίο καιρό συνεχώς σκέφτομαι και φοβάμαι ότι κάτι πολύ κακό θα μας συμβεί...

Γυναίκες πιο νωρίς στην σύνταξη. Γιατί;

Επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το ασφαλιστικό και τις γυναίκες, θα ήθελα εδώ να καταθέσω κάποιες σκέψεις...

Γενικά για το ασφαλιστικό, καλό θα ήταν να πληρώνουμε λιγότερα, και να βγαίνουμε γρηγορότερα στην σύνταξη, και να παίρνουμε αξιόλογες συντάξεις.
Η κλοπή που γίνεται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στα αποθεματικά των ταμείων, τα δομημένα ομόλογα, η κακοδιαχείριση και όλα όσα έχουμε ακούσει κατά καιρούς πρέπει φυσικά να σταματήσουν.

Και δεδομένου ότι τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης της Οικονομίας από όλες τις χώρες της Ε.Ε., δεν καταλαβαίνω από που ακριβώς δημιουργείται το πρόβλημα. Εφόσον η οικονομία αναπτύσεται, ας γίνει καλύτερη αναδιανομή προς τις ασθενέστερες τάξεις των εισοδημάτων και των κερδών και της παραγωγής, που συνεχώς αυξάνονται.

Αυτά σαν γενική θέση.

Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την αντίδραση στην εξίσωση των ορίων ηλικίας συναταξιοδότησης ανδρών και γυναικών. Μακάρι αυτή η εξίσωση να γίνει προς τα κάτω. Αλλά και προς τα πάνω να γίνει, πρέπει να υπάρξει εξίσωση.

Πως είναι δυνατόν, να υποστηρίζουμε ότι, οι γυναίκες, παρότι ζουν (στατιστικά) περισσότερο από τους άνδρες, να πρέπει να βγαίνουν νωρίτερα στην σύνταξη; Η λογική λέει, ότι θα πρέπει να βγαίνουν αργότερα. Εξτρεμιστικό; Μαξιμαλιστικό; Ωραία. Ας βγαίνουν στην ίδια ηλικία με τους άνδρες λοιπόν. Όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα, που λέει και η διαφήμιση.

Τα επιχειρήματα περί της μητρότητας είναι ανεπαρκή. Θα καταλάβαινα ένα επιχείρημα που θα ζητούσε την αύξηση της άδειας μητρότητας από τους 6 μήνες ή τον έναν χρόνο στα 2 ή ακόμα και στα 3 χρόνια. Αυτό είναι πολύ λογικό. Το σημερινό χρονικό διάστημα είναι πολύ μικρό, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα.

Αλλά μία γυναίκα στα 55 της, ή στα 60 της, γιατί θα πρέπει να συνταξιοδοτείται πρόωρα; Πόσων ετών θα είναι τα παιδιά της σε αυτή την ηλικία; Πότε θα την χρειάζονται περισσότερο; Όταν είναι ενός ή δύο ή τριών ετών, ή στα 15 - 20 χρόνια τους;

Τελικά, θεωρούμε την πρόωρη συνταξιοδότηση σαν bonus της γυναίκας για την μητρότητα; Αν και αυτό θεωρώ ότι υποτιμά την έννοια του γονιού γενικά, ακόμα κι αν το δεχθούμε, πολύ λογικότερο θα ήταν αυτό το bonus να δίνεται όταν πραγματικά χρειάζεται, δηλαδή στα πρώτα έτη της ζωής του παιδιού.

Από όλες τις ΛΟΓΙΚΕΣ απόψεις κι αν το δώ, ακόμα και αν λάβουμε υπόψη την χρονική κατανομή της απόδοσης των εισφορών, ακόμα και αν λάβουμε υπόψη την ποσοτική κατανομή των εισφορών βάσει της ηλικίας (οι έχοντες μεγάλη προυπηρεσία αμοίβονται συνήθως καλύτερα), ακόμα κι αν λάβουμε υπόψη το συνολικό χρονικό διάστημα για το οποίο αποδίδονται οι εισφορές, ακόμα και αν λάβουμε υπόψη ότι ένα σημαντικό ποσοστό των γυναικών πιθανώς να μην γίνουν ποτέ μητέρες, ακόμα και αν λάβουμε υπόψη το προσδόκιμο ζωής που προανέφερα, από όλες τις λογικές απόψεις που μπορώ να σκεφτώ, η θέση και η άποψη της συντομότερης συνταξιοδότησης των γυναικών είναι λάθος.

Που κάνω λάθος; Αν κάνω;