... και ζητώ |"πληροφορίες και υλικό"

Διαβάστε εδώ για τα δικαιώματά σας!

Έπεται συνέχεια!

Εργασιακά, πάλι.

Αρχικά να αναφέρω ότι έφτιαξα κατηγορία links για τα εργασιακά.
Κοιτάξτε στην δεξιά στήλη, και επισκευθείτε τα. Από ότι διαβάζω στο "ρεπό", τα πράγματα έχουν χειροτερέψει πολύ από όταν τα άφησα, 6 χρόνια πριν.

Αφορμή για αυτό το ποστ στάθηκε η αναφορά μου στους εμποροϋπάλληλους και το εορταστικό ωράριο και η μεγάλη (για τα δεδομένα του μπλόγκ) συμμετοχή των αναγνωστών. (Παιδιά εκτός από το email, υπάρχει και η δυνατότητα να αφήσετε σχόλιο, ΟΚ;)

Συνεχίζω λοιπόν με το συγκεκριμένο (καυτό όπως αποδυκνείεται) θέμα παραθέτοντας μερικά αποσπάσματα από διάφορες πηγές του διαδικτύου:

Εξάρχεια, μετά τη διαδήλωση. Ευχαριστημένοι όλοι οι απεργοί πάνε να γιορτάσουν την επιτυχία στις ταβέρνες και τα καφενεία αυτού του εργοστασίου επισιτισμού που λέγεται Εξάρχεια. Εκεί βλέπεις μια τελειώς διαφορετική εικόνα, κι ας έλεγαν τα μεγάφωνα της ΓΣΕΕ ότι «σήμερα νέκρωσε όλη η Ελλάδα». ΣερβΙτόρες, μάγειροι, λαντζέρες, ταμίες, καθαρίστριες, ψήστες δουλεύουν σε φρενήρεις ρυθμούς. Τα μαγαζιά είναι τόσο ζωντανά όσο ποτέ. Η συγκάτοικός μου επίσης δουλεύει. Πέρνουμε αφίσες και προκηρύξεις και κατευθυνόμαστε προς τα φαγάδικα της Μπενάκη. Στους πελάτες πάμε πρώτ’απ’όλα. «Δε το είχαμε σκεφτεί έτσι! Εχετε δίκιο» από δύο νεαρά κορίτσια. «Μπράβο σας. Να βγείτε στο βήμα να τα πείτε και μέσα στις οργανώσεις σας» από μια πενηντάρα στέλεχος της Ανοιχτής Πόλης. «Αν είχε πέσει τέτοια γραμμή από κάποιο συλλογικό όργανο, ότι σήμερα δεν καταναλώνουμε, θα το τηρούσαμε. Ατομικά, τι νόημα έχει;» από άλλη παρέα απεργών. «Και πού να φάω; Σπίτι μου δεν έχει φαί. Το ίδιο κάνει, γιατί κι εκεί το delivery boy, θα μου το φέρει» από αριστερίστικη φοιτητοπαρέα. «Κι εγώ σε μικρό μαγαζί δουλεύω, αν θέλουν ας απεργήσουν» από τσαμπουκαλή αριστερό.

Servio=υπηρετώ. Η προκήρυξη του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων έτσι ξεκινά.

Είναι δυνατόν οι αυτός ο κλάδος εγαζομένων να είναι οι αυτονόητοι υπηρέτες μας ακόμα και τη μέρα της γενικής απεργίας; Αν δε μας αρέσει η εκτίμηση ότι υπάρχει εργατική αριστοκρατία και από κάτω της όλοι οι υπόλοιποι, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις πωλήτριες και τους σερβιτόρους σαν εργαζόμενους και τη μέρα της απεργίας, ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ.
Από το Indymedia: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=807705

«Το Ρεπό» λοιπόν. Γιατί για εμάς συνδικαλισμός δεν είναι μία σφραγίδα και ένας τίτλος. Αλλά ο μοναδικός τρόπος διεκδίκησης και αγώνα. Γιατί τα σωματεία είναι χρήσιμα εργαλεία αλλά δεν μπορούμε να κλείσουμε και τα μάτια στην γραφειοκρατικοποιήση και στον εκφυλισμό τους μιας και είτε μετατρέπονται σε υποστηρικτές των κυβερνητικών και εργοδοτικών επιλογών, είτε σε μακρύ χέρι των κομμάτων για να περάσουν την γραμμή τους. Γιατί δεν είμαστε επαγγελματίες συνδικαλιστές αλλά εργαζόμενοι που δεν θέλουμε να τα καταπίνουμε όλα.
Από το "ρεπό"

Προσωπικά, έχω εργαστεί σε 5 διαφορετικές εταιρίες. Στις 12 Δεκέμβρη δεν απέργησα. Ούτε στο παρελθόν έχω ποτέ απεργήσει. Όχι γιατί δεν θέλω. Αλλά επειδή δεν μπορώ. 13 χρόνια εργαζόμενος, 5 διαφορετικές εταιρίες, όλοι οι εργαζόμενοι με παράπονα, ΩΣΤΟΣΟ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ούτε εγώ, ούτε κάποιος από τους εκάστοτε συναδέλφους μου απέργησε. Μήπως είμασταν απολύτως ικανοποιημένοι; Μήπως δεν είχαμε αιτήματα; Μήπως διαφωνούσαμε με τα αιτήματα της απεργίας; Όχι βέβαια! Δεν μπορούσαμε να απεργήσουμε , κοινώς "ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΑΙΡΝΕ".

Εδώ υπάρχει πρόβλημα.

Δεν μπορείς να είσαι σαν την μύγα μεσα στο γάλα και να απεργήσεις, κόντρα στην κακώς εννοούμενη εταιρική κουλτούρα. Δεν μπορείς να εργάζεσαι με σακάκι και να απεργείς. Δεν μπορείς να φέρεις τον τίτλο manager στην επαγγελματική σου κάρτα (κουραφέξαλα manager, manager στην Ελληνική πραγματικότητα σημαίνει υπερωρίες χωρίς πληρωμή). Δεν είναι θέμα θάρρους εδώ, είναι θέμα επιβίωσης. Δεν μπορείς να μείνεις άνεργος, ούτε να διακινδυνέψεις να μπεις στην μπούκα.

Και απεργούν λοιπόν μόνο οι κατ' επάγγελμα συνδικαλιστές και οι Δημόσιοι Υπάλληλοι και μερικοί ελάχιστοι ιδεολόγοι. Σε μία πόλη 6 εκατομμυρίων έχει μία διαδήλωση 50 χιλιάδες κόσμο και θεωρείται επιτυχημένη.

Ξυπνάτε ρε! Ούτε βουλευτή δεν βγάζουμε στην Β' Αθηνών με 50 χιλιάδες κόσμο!

Και οι εργατοπατέρες τι κάνουν;

Ενημέρωσαν ποτέ τους εργαζόμενους για τα δικαιώματά τους; Μοίρασαν κάποιο φυλλάδιο; Επισκεύθηκαν κάποια εταιρία για να ενημερώσουν; ΕΧΟΥΝ ΕΡΓΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ;

Παρά μόνο μόλις κάνουν το στρατιωτικό τους στην ΓΣΕΕ πολιτεύονται και εκλέγονται βουλευτές με το ΠΑΣΟΚ. Και γίνονται και υπουργοί ενίοτε. Και μετά χαμογελάνε με νόημα στα κανάλια σαν καραγκιόζηδες.

ΠΡΟΤΑΣΗ DPurpler:

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ Η ΓΣΕΕ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΡΑΔΥ, ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΙΝΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ. Ή έστω απεργία το πρωί, διαδήλωση το βράδυ.

Και μην ακούσω χαζαμάρες του στυλ ότι απεργία σημαίνει να μην εργαζόμαστε και να χάνουν οι εργοδότες λεφτά. Ή ότι είμαι εγκάθετος. Γιατί μπορεί να ακουστούν αυτά από τους "ορθόδοξους" εργατοπατέρες. Ναι, έτσι είναι και συμφωνώ, αλλά προτιμάμε την "μεγαλειώδη" συγκέντρωση και την "μεγάλη" συμμετοχή των 10 χιλιάδων ή κάτι ουσιαστικότερο; Αλλά μην ξεχνάμε ότι οι υψηλόβαθμοι εργατοπατέρες "εργάζονται" με όρους δημοσιοϋπαλληλικούς. Δεν εργάζονται αυτοί το βράδυ!

Δοκιμάστε το μία φορά ρε καραγκιόζηδες. Διαδήλωση 10 το βράδυ και ομιλία για τα διακαιώματα των εργαζομένων. Πως μπορούν να συνδικαλιστούν, πόση άδεια δικαιούνται, τι υπερωρίες, την προστασία που παρέχουν οι νόμοι στους συνδικαλιστές. Γιατί υπάρχουν τέτοιοι νόμοι, ακόμα τουλάχιστον...

Προβάλετέ το έντονα με διαφήμιση αρκετές μέρες πριν, και δοκιμάστε το.

"Επειδή ξέρουμε ότι πολλοί φοβούνται να συμμετέχουν σε απεργία, διοργανώνουμε συγκέντρωση και ομιλίες για τα δικαιώματα των εργαζομένων την τάδε του μηνός το ΒΡΑΔΥ στις 10. Ελάτε να ενημερωθείτε!"

ΤΟΛΜΑΤΕ; ή δεν σας αφήνουν τα αφεντικά σας;

2 άρθρα περί διαφθοράς και περί συνεργασιών κομμάτων

Από την σημερινή Ελευθεροτυπία, 2 άρθρα με τα οποία συμφωνώ απόλυτα.
Τα συγκεκριμένα ζητήματα τα έχω αναφέρει και σχολιάσει κι εγώ στο παρελθόν με σχεδόν τα ίδια επιχειρήματα:

http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=60881360
(για τις συνεγασίες)

http://www.enet.gr/online/... id=100616720,93074288,18995280
(για την διάχυτη διαφθορά)

Ρίξτε τους μια ματιά...

Συγκέντρωση στα Οινόφυτα

ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΣΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ

ΟΙΝΟΦΥΤΑ - ΘΗΒΑ - ΑΥΛΙΔΑ - ΩΡΩΠΟΣ

Από την άναρχη και ανεξέλεγκτη βιομηχανική δραστηριότητα στους ανέτοιμους και χωρίς υποδομές τόπους της Βοιωτίας, της Εύβοιας και της Ανατολικής Αττικής, τοξινώθηκε ο ενιαίος υδροφόρος ορίζοντας και ρυπάνθηκε το νερό για κάθε χρήση, με εξασθενές χρώμιο και άλλα επικίνδυνα βιομηχανικά απόβλητα. Έτσι χάθηκε το νερό για τη πόση και τη λοιπή οικιακή χρήση, για τη γεωργική και την κτηνοτροφική χρήση, αλλά και για τη βιομηχανική παραγωγή, ιδιαίτερα αυτή του κλάδου των τροφίμων πλατιάς κατανάλωσης.

Ποιος να το πιστέψει! Σε μια από τις περιοχές με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ), να υπάρχουν τόσο μεγάλα ποσοστά ανεργίας και να υποβαθμίζεται, τόσο έντονα, η καθημερινή ζωή κατοίκων και εργαζομένων. Επιβεβαιώνεται και σε αυτή την περίπτωση η ρήση: όπου ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι.

Δεν προξενεί καμία εντύπωση, λοιπόν, που, παράλληλα με μια τέτοιου είδους δραστηριότητα, επιφυλάσσεται ένα άθλιο εργασιακό περιβάλλον για τους εργαζόμενους στα εργοστάσια της περιοχής. Εργαζόμενους που βρίσκονται καθημερινά εκτεθειμένοι σε σοβαρούς κινδύνους σε βάρος της υγείας τους. Είναι πασιφανές: η περιβαλλοντική αυθαιρεσία πάει χέρι – χέρι με την καταστρατήγηση βασικών κανόνων υγιεινής και ασφάλειας για τους εργαζόμενους.

Για τον αέρα που αναπνέουμε, για το έδαφος που πατάμε και καλλιεργούμε, την τροφική αλυσίδα στην οποία συμμετέχουμε και, τελικά, για την υγεία των ανθρώπων μένει μια τεράστια εκκρεμότητα: να γίνουν οι απαραίτητες μετρήσεις και οι έλεγχοι για να αποτυπωθούν οι πραγματικές βλάβες και η συνολική υποβάθμιση της ζωής μας και να αρχίσουν πραγματικά έργα εξυγίανσης.

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί είναι προϊόν πολύχρονης αυθαιρεσίας, μεθοδευμένης αντίληψης για συγκεκριμένου τύπου “ανάπτυξη” και ληστρική εκμετάλλευση τόπου και ανθρώπων, με σκόπιμη αγνόηση των συνεπειών. Αυτοί που ρυπαίνουν φροντίζουν για τα γρήγορα κέρδη τους και τη διαιώνιση των αυθαιρεσιών τους, σε βάρος των ανθρώπων και του φυσικού περιβάλλοντος.

Η “συντεταγμένη” πολιτεία, οι κυβερνήσεις, οι αρμόδιες αρχές, η νομαρχιακή και η τοπική αυτοδιοίκηση, αν και γνώριζαν και το πρόβλημα και τις συνέπειες, αδιαφόρησαν για την καταστροφή και αποσιώπησαν το έγκλημα σε βάρος μας, καλύπτοντας, στην πράξη, τις σκαστές παρανομίες. Επί τριάντα χρόνια, οι κυβερνώντες έγιναν ένα με τους παραβάτες των νόμων, που οι ίδιοι έφτιαχναν και υποτίθεται ότι στήριζαν. Δέχτηκαν, από τις βιομηχανίες της περιοχής, αβασάνιστα και σωρηδόν, πλήθος “μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων” που σερβίριζαν πλαστές επιστημονικές “αλήθειες” και προβλέψεις. Αχρήστευσαν κάθε προληπτικό και κατασταλτικό έλεγχο, με γραφειοκρατικά τερτίπια. Άφησαν, και αφήνουν, να ανθεί η εγκληματική αυθαιρεσία για ανθρώπους, περιβάλλον και την ίδια την ανάπτυξη. Ακόμα και σήμερα, συνεχίζουν να προσφέρουν παράνομα και παράτυπα “νόμιμες” άδειες λειτουργίας εργοστασίων, αόριστης διάρκειας, με τις οποίες, όποιος επιθυμεί μπορεί να πετά, ανεξέλεγκτα παντού, τα τοξικά - επικίνδυνα απόβλητά του (στερεά – υγρά - αέρια).

Για χρόνια ολόκληρα, κλείνουν τα μάτια, τα αυτιά και το στόμα, μπροστά στο συντελούμενο έγκλημα σε βάρος της υγείας των εργαζομένων και των κατοίκων, αλλά και σε βάρος της ίδιας της προκοπής και της ανάπτυξης της περιοχής, και συνεργούν στην κερδοφορία των βιομηχάνων.

Φτάνει πια!

Κάτοικοι και εργαζόμενοι, είμαστε αποφασισμένοι να βάλουμε τέλος στο φράγμα της σιωπής

Διεκδικούμε, οι παραγωγικές δραστηριότητες να συνυπάρχουν αρμονικά με τη ζωή μας

Απαιτούμε:

1. Άμεση διακοπή της ύδρευσης με τοξινωμένο νερό. Καθαρό και ασφαλές πόσιμο νερό, με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος, μέχρι την τελική σύνδεση, το ταχύτερο δυνατόν, με την ΕΥΔΑΠ.

2. Συνεχή, υπεύθυνη, διεισδυτική και αποτελεσματική ενημέρωση για όλους τους καταναλωτές -χρήστες του τοξινωμένου νερού. Εξίσου ουσιαστικοί έλεγχοι στα παραγόμενα στην περιοχή προϊόντα διατροφής. Μέτρα για την προστασία και τη στήριξη της αγροτικής παραγωγής.

3. Οργάνωση και στελέχωση των υπηρεσιών υγείας της περιοχής. Τοξικολογικές εξετάσεις και επιδημιολογική έρευνα σε εργαζομένους και κατοίκους (ιδιαίτερα στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού) για να γνωρίζουν την πορεία της υγείας τους και να εφοδιαστούν, με τις ατομικές οδηγίες διαβίωσης.

4. Καμία νέα σύνδεση βιομηχανίας με τον Ασωπό ποταμό με τις υπάρχουσες συνθήκες.

5. Διακοπή των συνδέσεων με τον Ασωπό και σφράγιση των γεωτρήσεων των παραβατών, μέχρι να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για να μην ρυπαίνουν, ειδικά με εξασθενές χρώμιο. Συνεχείς ελέγχους για να σταματήσει άμεσα, η ρύπανση του νερού, του εδάφους και του αέρα με τα ειδικά επικίνδυνα τοξικά απόβλητα (ΥΓΡΑ - ΣΤΕΡΕΑ - ΑΕΡΙΑ) των βιομηχανιών.

6. Εφαρμογή της μελέτης Λοϊζίδου, που προβλέπει συλλογή των προεπεξεργασμένων αποβλήτων σε κεντρική μονάδα βιολογικού καθαρισμού τριτοβάθμιας επεξεργασίας, πριν πέσουν στον Ασωπό ποταμό.

7. Ακύρωση της κοινής υπουργικής απόφασης Φ/Α 5.30/13946/1431/10-8-2006, που προβλέπει εγκατάσταση ΒΙ.ΠΕ. στα όρια Τανάγρας – Οινοφύτων, με αποδέκτη τον Ασωπό.

8. Άμεση αναθεώρηση - επανεξέταση των μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων και των αδειών διάθεσης των ειδικών επικίνδυνων αποβλήτων στις βιομηχανίες της παρα - Ασώπειας περιοχής. Άμεση αναθεώρηση όλων των αδειών λειτουργίας, με εφαρμογή του νόμου ΗΠ13588/725/2006, για τα ειδικά επικίνδυνα απόβλητα και του Υ2/2600/2001 (και της ΔΥΓ2/οικ 38295/07 τροποποίησής του), για τα χρησιμοποιούμενα νερά παραγωγής και ανθρώπινης κατανάλωσης.

9. Χωροθέτηση, νομική κατοχύρωση και οργάνωση των χρησιμοποιούμενων εκτάσεων γης σαν ΒΙΟΠΕ - ΒΙΠΕ. Εκτέλεση έργων υποδομής για διεξαγωγή καθαρής και βιώσιμης βιομηχανικής παραγωγής στους τόπους μας. Άμεση έναρξη έργων και πολιτικών για αποκατάσταση του περιβάλλοντος, εξυγίανση του Ασωπού ποταμού και του υδροφόρου ορίζοντα.

10. Άμεση εφαρμογή συγκεκριμένων νομοθετημένων μέτρων για την ολική διαχείριση υδάτων στη λεκάνη απορροής του Ασωπού ποταμού, με σκοπό το ποτάμι να ξαναγίνει ποτάμι (χαρτογράφηση, οριοθέτηση ζωνών προστασίας 30 μέτρων από την κοίτη, κατάργηση της απόρριψης λυμάτων, της κοινής υπουργικής απόφασης Γ1/1806/7-3-1969 “περί χρήσεως των υδάτων του Ασωπού ποταμού”, της διανομαρχιακής απόφασης 19640/79 κλπ.).

11. Το κόστος της απορρύπανσης - εξυγίανσης να το πληρώσουν 100 % οι ρυπαντές και, από τώρα, να θεσμοθετηθούν και να λειτουργήσουν ΤΟΠΙΚΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ σε 24ωρη βάση, με συμμετοχή τοπικών φορέων και ανοιχτή πληροφόρηση του κόσμου για τα αποτελέσματα των ελέγχων.

Συγκέντρωση στα Οινόφυτα

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου, 11 π.μ.

· Επιτροπές αγώνα κατοίκων και εργαζομένων Οινοφύτων - Καλλιθέας - Αγ. Θωμά - Θήβας - Αυλίδας - Δήλεσι - Ωρωπού

· Επιτροπή πολιτών Θήβας για το περιβάλλον

· Ομοσπονδία εξωραϊστικών και πολιτιστικών συλλόγων Ωρωπού

· Συμπαράταξη Βοιωτών για το περιβάλλον

· Συνδικάτα μετάλλου και φαρμάκου

Γιορτές και εορταστικό ωράριο.

Τώρα που θα πάρετε τον 13^ο μισθό και θα ξεχυθείτε στα μαγαζιά να τον ξοδέψετε στα δώρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, θυμηθείτε τα ακόλουθα:

Κάποιοι συνάνθρωποί σας θα εργάζονται από το πρωί ως το βράδυ, ακόμα και τα σαββατοκύριακα για να σας εξυπηρετούν.

Οι περισσότεροι δεν θα πάρουν ούτε ένα ρεπό.

Οι περισσότεροι δεν θα πληρωθούν τις υπερωρίες τους.

Οι περισσότεροι δεν θα προλάβουν ούτε καν να ψωνίσουν.

Θα φύγουν την παραμονή των Χριστουγέννων στις 8 – 9 το βράδυ για να γιορτάσουν «ξεκούραστα» τα Χριστούγεννα.

Θα φύγουν 6-7 το απόγευμα την παραμονή πρωτοχρονιάς για να αλλάξουν τον χρόνο και μετά κατά την 1 να σαπίσουν στον ύπνο για να ξεκουραστούν λιγάκι.

Την δεύτερη μέρα (που κανονικά είναι αργία και τα μαγαζιά κλειστά) θα τους καλέσουν οι εργοδότες τους για να κάνουν απογραφή, πάλι χωρίς υπερωρίες.

Τα ξέρω. Τα έχω υποστεί σε 3 διαφορετικές εταιρίες λιανικής με καταστήματα. Δεν ήμουν η εξαίρεση. ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΑΥΤΗ Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ. Δοξάζω την τύχη μου που δεν τα υφίσταμαι πλέον.

Όλοι την προσμέναν με χαρά, εγώ και οι τότε συνάδελφοί μου περιμέναμε αυτή την εποχή του χρόνου με τρόμο. Δεν υπερβάλλω.

Προσέξτε πως φέρεστε στους εμποροϋπαλλήλους αυτές τις μέρες. Να έχετε υπομονή. Ο καφές σας με την παρέα σας μπορεί να περιμένει. Ο άνθρωπος που σας εξυπηρετεί έχει εργαστεί ήδη 8 ώρες, και έχει άλλες 5 μπροστά του μέχρι να φτάσει σπίτι. Κι αυτό για 15-20 συνεχόμενες ημέρες!

Αφήστε του φιλοδώρημα. Μιλήστε ευγενικά, Μην τον καθυστερείτε, μην τον νευριάζετε με την λογική του ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ.

Και αν μπορείτε ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΤΕ ΝΑ ΨΩΝΙΣΕΤΕ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΚΑΙ ΩΡΩΝ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ, μη εορταστικού ΩΡΑΡΙΟΥ. Για να σταματήσει κάποτε αυτή η δουλοπαροικίστικη και αναχρονιστική τακτική.

Κι αν σκέφτεστε ότι «ας πρόσεχε» και «έτσι είναι η ζωή» και «ας σπούδαζε να έχει καλύτερη δουλειά» τότε είστε ΖΩΟΝ.

Πέστα χρυσόστομε!

Δημοσιοϋπαλληλία και Αριστερά

Tου Xρηστου Γιανναρα

Α ποδείξεις διάλυσης του κράτους, ανυπαρξίας κράτους. Διαδέχονται η μια την άλλη στο καλοστημένο από τα ΜΜΕ προσκήνιο της δημοσιότητας, με συνεχή και πυκνή ροή.

Τα Ζωνιανά. Το ρημαγμένο σχολικό κτήριο στο Παγκράτι. Η φενάκη του «ενδιαφέροντος» και των «διαλόγων» για το ασφαλιστικό. Τα 547 «βαρέα και ανθυγιεινά» επαγγέλματα. Οι κωμικές «ποινές» για την καταστροφή της Κορώνειας και του Ασωπού. Η κατά βούλησιν εφαρμογή του καινούργιου νόμου - πλαισίου για τα πανεπιστήμια.

Νωπή επιπλέον η φρίκη και κραυγάζουσα η δυστυχία από το ολοκαύτωμα της χώρας πριν ένα μόλις τρίμηνο. Και μόνιμα ανοιχτές πάμπολλες πληγές, γαγγραινιασμένες από πολλά χρόνια, βασανισμού του λαϊκού σώματος: Ο εφιάλτης υπανάπτυξης και κακομοιριάς στα κρατικά νοσοκομεία, η θεσμοποιημένη βαναυσότητα στο ΙΚΑ. Η ανεξέλεγκτη βία στους δρόμους, ο φόβος του απροστάτευτου πολίτη. Η διάστροφη «αγωγή» και η «προοδευτική» ασυδοσία στα σχολειά, απαιδευσία και αγλωσσία, η αχρηστευμένη βαθμίδα του λυκείου, η ανατριχιαστική υποβάθμιση των πανεπιστημίων. Η ολοκληρωτική απουσία πειθαρχικού και λειτουργικού ελέγχου της δημοσιοϋπαλληλίας, το αντικοινωνικό καρκίνωμα που ονομάζεται «συνδικαλισμός του δημόσιου τομέα». Η υπαλληλοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων – και τα μύρια όσα ανάλογα.

Ο πολίτης, με εναργείς προσλαμβάνουσες της κρατικής διάλυσης, έχει «πολλήν απορίαν» πώς να εντάξει σε αυτό το δραματικό σκηνικό την υπερεκχειλίζουσα αυταρέσκεια των επαγγελματιών της πολιτικής. Βλέπει τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του, βλέπει και τη συμπλεγματική αντιπολίτευση να αυτοχειροκροτούνται, καθένας για πάρτη του, ρητορεύοντας, κομπάζοντας, χαμογελώντας με νοσηρή υπεροψία. Και διερωτάται ο πολίτης σε ποιο σύμπαν κατοικούν αυτές οι γραφικές εξωπραγματικές φιγούρες. Ο ρόλος που διεκδικούν μοιάζει πια καθαρά περιθωριακός και διακοσμητικός, έτσι εξόφθαλμα ανίκανοι που αποδείχνονται τόσες δεκαετίες τώρα οι πολιτικοί.

Το κοπάδι υπνοβατεί στο κενό, στο τίποτα – ας υποδείξει κάποιος ιστορική τραγωδία πιο ανέλπιδη από αυτήν που ζει ο Ελληνισμός σήμερα. Και σε μια τέτοια παρανοϊκή κατακρήμνιση, στο άληκτο γκρεμοτσάκισμα, κατακομματιάζονται καθημερινά θεσμοί, επενδύσεις ελπίδων, θησαυρίσματα αρετής των προγενέστερων, γλώσσα που μιλιέται τριάμισι χιλιάδες χρόνια, ιστορική συνείδηση ευγενικής καταγωγής και επίκαιρης πάντα πρότασης πολιτισμού. Ομως, οι «ηγέτες» ακκίζονται δίχως ντροπή, περίπου σαν γυμνοί ανάμεσα σε ντυμένους. Εκτοπλάσματα παρωχημένων, νεκρωμένων από την τυποποίηση και τη συμβατικότητα ιδεολογιών, δάνειων μεθόδων και επαρχιώτικης κουτοπονηριάς, συγκροτούν κάτι σαν αποικία εξωγήινων μέσα στην ελληνική κοινωνία ή –σωστότερα– έναν υπόκοσμο σε σχέση με τον κόσμο των πραγματικών ανθρώπινων προβλημάτων και αναζητήσεων.

Η πλειονότητα των πολιτών μάλλον διαπιστώνει τη δραματική κατρακύλα και την ασχετοσύνη της ηγεσίας, αλλά μοιάζει να ακροβατεί ανάμεσα στην υπνοβασία και στην εγρήγορση. Βλέπει την ανήκεστη βλάβη, τη διάλυση του κράτους, ανήμπορη να αντιδράσει, όπως στους ονειρικούς εφιάλτες. Γίνεται ενστικτωδώς εγωκεντρική –ο σώζων εαυτόν σωθείτω– γαντζώνεται στα συμφέροντα των εξωγήινων και τα υπηρετεί, κομματικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα ωμής και ποταπής ιδιοτέλειας. Ετσι συντηρούν οι εξωγήινοι την υπνοβασία και αποχαυνώνουν την εγρήγορση. Ποντάρουν στην αδυναμία των πολλών να αντέξουν ψυχολογικά την παραδοχή του αδιεξόδου. Στρατολογούν τους υπνοβάτες να λειτουργούν σαν «βαποράκια» παραισθησιογόνου αισιοδοξίας.

Το λογικό ερώτημα, σε στιγμές εγρήγορσης, είναι: τι μπορεί να γίνει; Και τίμια λογική απάντηση στο ερώτημα δεν μπορεί να υπάρξει άλλη από το τίποτα. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Οποιος θεωρήσει υπερβολικά «απαισιόδοξη» την απάντηση, ας δεχθεί την πολύ συγκεκριμένη πρόκληση: Πρώτα να επισκεφθεί το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, να συγκρίνει την οργάνωση, τη λειτουργία, τις συνθήκες νοσηλείας, την ευπρέπεια των χώρων (ύστερα από τόσα χρόνια προσφοράς υπηρεσιών) με οποιοδήποτε κρατικό νοσοκομείο. Και ύστερα να σκεφθεί: Ποιο στοιχείο δημιουργεί την καισαρική διαφορά; Ελληνικά χέρια διαχειρίζονται το Ωνάσειο, ελληνικά και τα κρατικά νοσοκομεία.

Μοναδική διαφορά είναι ότι στα κρατικά νοσοκομεία ισχύει η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, στο Ωνάσειο όχι. Και αυτή η διαφορά εξηγεί το γιατί δεν μπορεί να γίνει τίποτα στη σημερινή Ελλάδα, τίποτα που να ανακόψει τη διάλυση του κράτους, τον βασανισμό των ανήμπορων.

Ποιος πολιτικός θα τολμήσει ποτέ, όχι να καταργήσει τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά να εφαρμόσει τους νόμους, τον κοινωνικό έλεγχο πειθαρχικών παραπτωμάτων, λειτουργικής ανεπάρκειας των «λειτουργών» του δημόσιου τομέα; Ποιος ποτέ θα τολμήσει να βγάλει τις συνέπειες της εφαρμογής των νόμων: να απολύσει τις μάζες των κηφήνων, των αναιδών σατραπίσκων, των ανίκανων ή αδιάφορων τυράννων του λαϊκού σώματος που μπήκαν με ρουσφέτι στη δημοσιοϋπαλληλία;

Ενδεχόμενο τέτοιας ελπίδας θα προκύψει (ελπίδας και μόνο) τη μέρα που θα δούμε ελληνικό αριστερό κόμμα να συγκρούεται στους δρόμους με τους συνδικαλισμένους του δημόσιου τομέα. Οταν υπάρξει Αριστερά που να υπερασπίσει τα πραγματικά λαϊκά αιτήματα, το δίκιο και την αξιοπρέπεια του φτωχού και ανήμπορου ενάντια στην τυραννία του κατεστημένου μανδαρινάτου της δημοσιοϋπαλληλίας. Ελπίδα στην Ελλάδα θα γεννηθεί όταν πρώτη μια γνήσια Αριστερά θα απαιτήσει πειθαρχικά συμβούλια και αμείλικτη ποιοτική αξιολόγηση της δουλειάς κάθε δημόσιου υπαλλήλου.

Η στάση απέναντι στις ευθύνες της δημοσιοϋπαλληλίας για τη διάλυση του κράτους και τον βασανισμό του πολίτη κρίνει τη γνησιότητα ή την καπηλεία των κοινωνιοκεντρικών στόχων της Αριστεράς. Σήμερα στην Ελλάδα η λεγόμενη Αριστερά δεν μοιάζει να είναι κάτι περισσότερο από ωμή καπηλεία, συντεχνία συντονισμού και προστασίας ιδιοτελών συμφερόντων στα πανεπιστήμια, στον συνδικαλισμό, σε κάθε στίβο διεκδίκησης εξουσίας.

Η υπνοβασία αποδείχνεται περίπου αυτονόητη προϋπόθεση επιβίωσης, η αφύπνιση και εγρήγορση κίνδυνος. Εκπλήσσει η εγρήγορση, ενοχλεί, εξοργίζει. Γι’ αυτό και μεθοδικά περιθωριοποιείται ή εγκαταλείπεται.

http://news.kathimerini.gr

Δεν θα άλλαζα ούτε μία λέξη!

του Οδυσσέα Ελύτη

«Οσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51. Ηταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί, πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα.

Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ητανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοιρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει. Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ηταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία.

Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ' άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση. Ητανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις. Ητανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου* η πρώτη ήτανε στην Αλβανία - που έβγαινα από το ατόμό μου, και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου. Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα, μεγάλωσε φτάνοντας στο Παρίσι.

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα. Όμως τι πλούτος και τι καλοπέραση μπροστά σε μας! Και τι μετρημένα δεινά επιτέλους μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας! Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι που δεν μπορούσαν να 'χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσανε. Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο Κύριε! Κι όταν καμμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Ελληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο με κοιτάζανε παράξενα: α, κι εσείς έ; Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου.

Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι. Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν. Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο που κατάτρεχε τον ποιητή. Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοιρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους - και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας...

Ως πότε;

Συλλαλητήριο κατά της κλιματικής αλλαγής

Για να θυμηθούμε λίγο τις συγκεντρώσεις για την Πάρνηθα...
Για να μας αισθανθούν λιγάκι για άλλη μιά φορά...
Για... κυκλοφορείστε το κι αφήστε το τηλεκοντρόλ. Μεσημέρι είναι. Δεν παίζει την Μαρία την άσχημη.
Όλοι το Σάββατο στο Σύνταγμα!