Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Το σημείο G του πολιτικού φάσματος.

Έχουμε την χειρότερη κυβέρνηση που θυμάμαι. Ποτέ άλλοτε η κατάσταση δεν ήταν τόσο χάλια και ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε κανενός είδους ελπίδα στον ορίζοντα.

Σε όλους τους τομείς, η κατάσταση είναι είτε στάσιμη, είτε χειροτερεύει. Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς;

Παιδεία; Οικονομία; Κοινωνική συνοχή; Ελευθερίες; Περιβάλλον; Κακοδιοίκηση; Υγεία; Ανεργία και εργασιακές σχέσεις; Όλα πάνε κατά διαόλου. Και η παγκόσμια οικονομική συγκυρία δεν βοηθά καθόλου με την διαφαινόμενη ύφεση που βρίσκεται προ των πυλών.

Το ΠΑΣΟΚ έχει κουράσει και κουραστεί. Πολύ σωστά ο κόσμος δεν τρέφει πλέον καμία ελπίδα από αυτό για ένα καλύτερο μέλλον. Πόσες ακόμα σφαλιάρες θα πρέπει να φάνε για να καταλάβουν τι γίνεται, να παραδεχθούν δημόσια το πρόβλημα και να πάνε στα σπίτια τους οι περισσότεροι;

Όταν επιμένουν να μας πλασάρουν την Φώφη, την Βάσω Παπανδρέου, τον Μπίστη, τον Βερελή και τον Πρωτόπαπα σαν την ελπίδα για το μέλλον, λυπούμαστε, αλλά δεν θα πάρουμε. Και όταν εξηγούν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ λόγω της προβολής από τα ΜΜΕ! Την δικιά τους την καμπούρα δεν την βλέπουν ή δεν θέλουν να την δουν! Είτε είναι ηλίθιοι και δεν καταλαβαίνουν τον λαό είτε είναι αγκιστρωμένοι στις μικροεξουσίες τους και στα συμφέροντά τους και προσπαθούν –ακόμα!- να κρατηθούν με το ζόρι σε αυτά που ο λαός τους έχει κατηγορήσει και τιμωρήσει δύο φορές μέχρι τώρα!

Και ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει. Και καλά κάνει!

Με την επιδρομή στις λαϊκές κατακτήσεις των 4 τελευταίων χρόνων, η μόνη λύση είναι να πάμε αριστερότερα. Είναι ΠΑΣΙΦΑΝΕΣ ότι χρειαζόμαστε αναδιανομή του εισοδήματος. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, σε λίγο δεν θα υπάρχουν καταναλωτές να καταναλώσουν και φορολογούμενοι να πληρώσουν! «Δυστυχώς πτωχεύσαμε» που θα έλεγε και ο Τρικούπης!

Πόσο αριστερότερα μπορούμε να πάμε όμως;

Θέλουμε να πάμε τόσο αριστερά ώστε να φύγουμε από το ΝΑΤΟ;

Θέλουμε να υποστηρίζουμε εξ’ ορισμού ΚΑΘΕ απαίτηση των συνδικαλιστών που δεν εκπροσωπούν παρά μία μικρή μειοψηφία από το σύνολο των εργαζομένων;

Θέλουμε να γιγαντώσουμε αυτόν τον Δημόσιο τομέα; Με τους σατραπίσκους που ταλαιπωρούν καθημερινά κάθε αδύναμο πολίτη;

Θέλουμε να διαιωνίσουμε το δικαίωμα των Δημοσίων Υπαλλήλων να μην εργάζονται; Και αυτή την «παροχή», αυτό το «δικαίωμα» να τα περάσουμε σε όλους τους εργαζόμενους;

Έχουμε μάτια και βλέπουμε! Έχουμε προσωπικές ζωές και τα ζούμε καθημερινά! Δεν μπορούμε εξ’ ορισμού να είμαστε υπέρ αυτών των καταστάσεων! Που είναι οι εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό τομέα; Στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Συνδικαλίζονται αυτοί; Μπορούν; Το ρωτάτε; Που είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες που τα τελευταία χρόνια αφανίζονται σαν να τους χτυπά μαύρη πανούκλα; Αυτοί είναι το «Κεφάλαιο»; Επειδή οι μόνοι που μπορούν να απεργήσουν είναι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και παρά μόνον ελάχιστοι από την τεράστια σιωπηλή πλειοψηφία των 4,5 εκατομμυρίων υπολοίπων εργαζομένων, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ακούτε μόνον αυτούς; Νομίζετε ότι είναι αδιάφοροι και δεν έχουν κι αυτοί αιτήματα; ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!

Και η Αριστερά, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί την νέα ελπίδα όσο και το ΚΚΕ να μην το σχολιάζουν αυτό! Που ζούνε; Ποιος θα τους ανοίξει τα μάτια; Ποιος θα τους ανοίξει τα μυαλά; Γιατί δεν τα καταγγέλλουν; Παρά μόνον παίρνουν ΠΑΝΤΑ την θέση των «συνδικάτων» των Δημοσίων υπαλλήλων μεγιστοποιώντας τις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ μόνον απαιτήσεις!

Απεργία; Αιτήματα των «συνδικαλιστών»; Εξ’ ορισμού μαζί τους ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι δίκαιο να βγαίνουν μερικοί με 15 χρόνια στην σύνταξη με πλήρη δικαιώματα;

Είναι δίκαιο να κληρονομούν τις συντάξεις των γονιών τους οι κόρες στρατηγών κλπ και να μένουν ανύπαντρες μέχρι τα βαθιά γεράματα για να μην χάσουν την συνταξάρα; Καταστρέφονται ζωές με αυτά! Ο Βασιλιάς τα θέσπισε στον εμφύλιο! Δικαιώματα κι αυτά; Στο απυρόβλητο κι αυτά;

Μακάρι να μπορούσαμε να τα έχουμε όλοι. Αλλά τότε ποιος θα δούλευε; Δεν είναι βιώσιμο αυτό το σύστημα βρε παιδιά. Τι να κάνουμε δηλαδή; Κάτι εφικτό μπορείτε να προτείνετε για την τεράστια πλειοψηφία όσο αυτή είναι ακόμα πλειοψηφία;

Που είναι το αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης; Που είναι όλες αυτές οι αρχές που ευαγγελίζεται η Αριστερά; Η εύκολη λύση είναι να ζητάς στα λόγια το αδύνατον. Αλλά αυτό νευριάζει τον κόσμο που σας προσεγγίζει.

Έχουμε λοιπόν από την μία ένα διεφθαρμένο πολιτικό δικομματικό σύστημα που ο λαός το εγκαταλείπει τρέχοντας γιατί απέτυχε εδώ και 40 χρόνια να μας βάλει σε έναν σωστό δρόμο και τρώει τις καρπαζιές μία μετά την άλλη σε όλα τα σημαντικά ζητήματα πλουτίζοντας τους λίγους και αρμέγοντας τους πολλούς και από την άλλη μία Αριστερά που είναι είτε προσκολλημένη στα θέσφατα του παρελθόντος είτε σε εντελώς λάθους δρόμους «αρχών» που στην ουσία ποδοπατούν κάθε ελπίδα ανάκαμψης και ελπίδας του μέσου Έλληνα πολίτη.

Υπάρχει αυτή την στιγμή ένα τεράστιο κενό κάπου στην Κεντροαριστερά.

Το πρώτο ζητούμενο για να καλυφθεί αυτό το σημείο είναι να καλυφθεί από άφθαρτους και τίμιους πολιτικούς. Αυτό το πετυχαίνετε προς το παρόν, για αυτό κι ανεβαίνετε στα ποσοστά βδομάδα την βδομάδα.

Το δεύτερο ζητούμενο είναι να καλύψετε και τις πραγματικές ανάγκες των πραγματικά μη προνομιούχων Ελλήνων, τόσο στα λόγια όσο και στις καθημερινές πράξεις. Και μπροστά σε αυτό είστε – για να μιλήσουμε απλά – κολλημένοι και εμβρόντητοι και γεμάτοι δέος για τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά σας!

Θα φύγετε από τις αγκαλιές των πατερούληδων; Θα το κάνετε το βήμα; Θα το βρείτε το σημείο G για να μας φέρετε -επιτέλους- σε οργασμό;


3 σχόλια:

BUTTERFLY είπε...

Αλεξανδρε, δεν ηξερα οτι εχεις κι αλλο μπλογκ εκτος του Ασωπου. Πολυ ευχαριστη εκπληξη, ομολογω!
Δεν θα μπορουσαμε να συμφωνουμε περισσοτερο! Ειναι απαραδεκτο να υπαρχει τετοια ανισοτητα και απο την αλλη να μην υπαρχει καμια αλληλεγγυη αναμεσα μας, σαν Ελληνες! Αντι να ριξουμε ολοι λιγο νερο στο κρασι μας και να εξισορροπηθουν λιγο τα πραγματα, να αποκτησουμε ολοι περιπου τα ιδια δικαιωματα και υποχρεωσεις, ο καθενα κοιταει τη βολη και την τσεπη του, με αποτελεσμα ολα τα δικαιωματα να συγκεντρωνονται στη μια πλευρα και ολες οι υποχρεωσεις στην αλλη. Ας ρωτησουν κι εμας αν μπορουσαμε να απεργησουμε!
Και για να ειμαι ειλικρινης, εγω προσωπικα δεν ηθελα κιολας! Παρολο που το νομοσχεδιο για το ασφαλιστικο εχει πολλα κενα, το βρισκω πολυ δικαιο σε αρκετα σημεια και θεωρω οτι ειναι μια καλη αρχη. Και τελος παντων, ολοι φωναζουν και διαμαρτυρονται αλλα ΜΙΑ αντιπροταση δεν ακουσαμε!
Λυπαμαι γιατι διαπιστωνω τα τελευταια χρονια οτι ο Ελληνας ως πολιτης θελει να εχει μονο δικαιωματα και καμια υποχρεωση, ειναι αναξιος να αναλαβει ευθυνες, ειναι οπως ειχες αναφερει σε προηγουμενο ποστ "ασοβαρος"!

DPurpler είπε...

Είμαι "πολυτάλαντος". 6 blogs έχω σύνολο.

Δεν θέλω βέβαια για το συγκεκριμένο ποστ να πάμε και στην άλλη άκρη.

Από το τίποτε, καλό είναι να υπάρχει η όποια αντίδραση.

Αλλά πόσο μπορούν να τραβήξουν το σκοινί οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικες ηγεσίες;
Όταν ΠΡΒΤΗ ιδιότητά τους είναι η κομματική, δεύτερη η συνδικαλιστική και τρίτη και καταιδρωμένη η εργασιακή;

Εμείς κατά πρώτο λόγο είμαστε εργαζόμενοι και κάθε μέρα πληρώνουμε τις ποικιλώνυμες εξαρτήσεις τους.
Πόσο κοντά μας είναι αυτοί οι άνθρωποι;
Δεν αξίζει τον κόπο να μας απασχολήσει αυτό το γεγονός;

BUTTERFLY είπε...

Για να ειμαι ειλικρινης, εγω μονο κοντα μου δεν τους νιωθω. Σαν να εχουν παρωπιδες...Για αλλη μια φορα οι "εκλεγμενοι" κατα καποιο τροπο αντιπροσωποι μας, δεν γνωριζουν τις αναγκες μας...

Related Posts with Thumbnails