Η γενιά με τη μισή ζωή

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Tης Aγγελικης Στουπακη

«Είμαστε η γενιά με τις μισές δουλειές, τα μισά ένσημα, τις μισές ζωές», είπε μια νεαρή εργαζόμενη στο ρεπορτάζ του Στέλιου Παπαπέτρου που δημοσιεύτηκε στο «Κ», με τίτλο «Οι συνταξιούχοι του έτους 2044». Στη μαρτυρία της συνόψισε με αφοπλιστική αμεσότητα τα εργασιακά προβλήματα που βιώνουν τόσοι πολλοί νέοι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Χαμηλές αμοιβές, εξαντλητικά ωράρια, άρνηση εργοδοτών να «κολλήσουν ένσημα», διαρκής αβεβαιότητα. Φόβος για το μέλλον. «Για ποιο ασφαλιστικό να συζητήσω; Πώς να σκεφτώ τι θα γίνει ύστερα από 30 χρόνια όταν δεν γνωρίζω τι θα γίνει μετά 30 μέρες;»

Ο φόβος της ανεργίας είναι ένα όπλο που διευκολύνει την ακραία εκμετάλλευση των νέων εργαζόμενων. Το ίδιο και η νεανική τους δύναμη, το σωματικό και διανοητικό σφρίγος, που τους επιτρέπει να αντέχουν σε συνθήκες δουλειάς αφόρητες για άλλες ηλικίες. Ολα τα μέτρα που έχουν ληφθεί για να διευκολύνουν την «ευελιξία» της εργασίας, να μειώσουν δηλαδή το κόστος της, λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό εις βάρος των νέων. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου (όπου ο «χρόνος» μπορεί να είναι από ένα-δυο χρόνια μέχρι μία μέρα!), η ουσιαστική κατάργηση του οκταώρου ως ανώτατου ορίου ημερήσιας απασχόλησης, η ανασφάλιστη εργασία στα «στέιτζ», η πρακτική της «ενοικίασης» εργαζομένων, η καθιέρωση της μερικής απασχόλησης με γελοίες αποδοχές.

Το αποτέλεσμα είναι οι περισσότεροι νέοι εργαζόμενοι να ζουν μέσα στο άγχος της αβεβαιότητας και να μην μπορούν να κάνουν σχέδια για το μέλλον τους. Να μένουν στο σπίτι των γονιών τους αναβάλλοντας την πολυπόθητη ανεξαρτησία, όχι επειδή προτιμούν το φαΐ της μαμάς, αλλά επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Και δεν πρέπει να μας κάνει καμιά εντύπωση η μαζική τους προσέλευση όταν προκηρύσσονται κάποιες θέσεις στο Δημόσιο.

Με το χάος που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα (αλλά και στην απασχόλησή τους ως συμβασιούχων σε πλήθος θέσεων σε δημόσιες υπηρεσίες) είναι απολύτως φυσικό να αναζητούν τη σταθερότητα του μόνιμου διορισμού. Η παρανοϊκή «Ζαχοπουλιάδα» που κυριάρχησε επί μήνες στα ΜΜΕ, το κωμικοτραγικό σίριαλ με τις απόπειρες αυτοκτονίας, τους εκβιασμούς, τα dvd, τους μπλεγμένους σε κουβάρι δημοσιογράφους, δικηγόρους, γραμματείς και βουλευτές, είχε στην αφετηρία της την εμμονή μιας νεαρής γυναίκας για μια μόνιμη θέση στο Δημόσιο. Με την απελπισμένη συμπεριφορά της ενσάρκωσε τη νοσηρή κατάσταση που ζουν χιλιάδες νέοι σήμερα και βρέθηκε -μόνη αυτή απ’ όλους τους υπεύθυνους- στη φυλακή.

Ούτε πρέπει να εκφράζονται απορίες και να αναζητούνται περίπλοκα αίτια για τη ραγδαία άνοδο που σημειώνει στις δημοσκοπήσεις μια Αριστερά με «νεανικό πρόσωπο». Μεγάλο μέρος της κοινωνίας, και ιδιαίτερα οι νέοι, έχουν σιχαθεί πλέον τους επαγγελματίες της πολιτικής που χρόνια τώρα μιλούν για «ανάπτυξη» και «εξυγίανση» της οικονομίας, αλλά εκείνο που φροντίζουν συστηματικά είναι να αναδιανέμουν τον κοινωνικό πλούτο εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων.