Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Να ζήσουν οι Γιάννηδες και η Κρήτη!

Παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό το blog της Γενιάς των 700 ευρώ. Δεν ανήκω σε αυτή την γενιά, είμαι μεγαλύτερος 5-6 χρόνια από το πάνω όριο αυτών των εργαζόμενων. Αλλά στα πλαίσια της εργασίας μου συναναστρέφομαι μαζί τους και μπορώ να πω, ότι πράγματι, ανήκουν στην ελίτ (ποιοτικά ασφαλώς και όχι χρηματικά) του εργατικού δυναμικού της χώρας μας. Εξαιρετικές σπουδές, διάθεση για εργασία, φρέσκες ιδέες, αλλά ταυτόχρονα, πολύ συχνά συναντούν την απαξίωση από τους πολύ υποδυέστερους "παλιούς" συναδέλφους τους, την έντεχνη απομόνωση, ακόμα και την οικοιοποίηση των ιδεών και των προτάσεών τους (ίσως λίγο αλλαγμένες για το ανάλογο "ξεκάρφωμα")  από τους προϊστάμενους και τους "καθιερωμένους" συναδέλφους τους.

Εν ολίγοις, τους εκτιμώ αφάνταστα και τους κατατάσσω στα πιο δυναμικά και ελπιδοφόρα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας.
Αν και είμαι εγγεγραμμένος στο RSS feed του blog τους, σπάνια σχολιάζω. Σε σχέση με αυτούς, αισθάνομαι προνομιούχος, αν και μόλις που πρόλαβα χρονικά να γλυτώσω από τις "αναθεωρημένες" εργασιακές σχέσεις που υφίστανται. Ωστόσο, πολλές φορές έχω αλιευσει διαμάντια μέσα από τον διάλογο που διεξάγεται μετά την δημοσίευση καθενός από τα άρθρα τους. Αν εξαιρέσει κανείς τα γνωστά κομματόσκυλα που φιλτράρουν κάθε κουβέντα μέσα από τα κομματικά τους γυαλιά και σχολιάζουν στο ίδιο πνεύμα και με τον ίδιο ξερό τρόπο, οι περισσότεροι συμμετέχοντες ανταποκρίνονται κάνοντας σχόλια, που έχουν την  ίδια υψηλή ποιότητα όπως και το αρχικό άρθρο.

Σε μία πρόσφατη δημοσίευσή τους, οι αρθογράφοι της G700 σχολιάζουν των θάνατο των 3 (+1) εργαζομένων στην Marfin και τα λένε έξω από τα δόντια στην εγχώρια Αριστερά, με όλες τις εκνευριστικές, αλλοπρόσαλλες, καταστροφικές, αντικοινωνικές και εν τέλει αντιεργατικές τακτικές που ακολουθεί. Εν ολίγοις, αυτά που έγραψα εγώ χρησιμοποιώντας την εύκολη λύση του βρισίματος, αυτοί τα έγραψαν με έναν πολύ πιο κόσμιο και -προφανώς- αποδοτικότερο τρόπο.

Αλλά η τεράστια έκπληξη και ικανοποίηση, ήρθε από δύο σχόλια του συγκεκριμένου άρθρου. Κάποιος αναγνώστης, ομόματι Yanniskriti, που δεν έχει (ή δεν θέλει να δημοσιεύσει) ο άνθρωπος κάποιο δικό του blog, έγραψε 2 φανταστικά σχόλια, που τα παραθέτω αυτούσια, γιατί κατά την γνώμη μου αξίζουν πολύ και περιγράφουν ΤΕΛΕΙΑ την σημερινή κατάσταση.

Και μία τελευταία κουβέντα. Είχα αρχίσει (πριν διαβάσω αυτό το άρθρο) ένα προσχέδιο για μία δημοσίευση που ήθελα να κάνω με θέμα "Για ποιά αιτήματα θα κατέβαινα κι εγώ σε μία διαδήλωση". Αλλά τώρα πιά, είναι περιττό...

Καλή ανάγνωση! (Είδατε; Μπορώ κι εγώ να γράφω χωρίς να βρίζω άμα θέλω. Αλλά δεν το φχαρστιέμαι έτσι).

Και αυτο το οποίο δεν μπορείτε να καταλάβετε, είναι οτι η χώρα στην οποία μια αργόμισθη υπάλληλος γραφείου αμοίβεται παραπάνω απο εναν σκληρά εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, είναι χώρα ΝΤΡΟΠΗ και αίσχος για ολόκληρο τον Δυτικό πολιτισμό.

Σε όλες τις απεργίες στην ελλάδα, απεργεί αναίμακτα η υψηλόμισθη "εργατική τάξη" του Δημοσίου, και ΠΟΤΕ η χαμηλόμισθη τάξη μισθωτών που όλως τυχαίως βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα.

Είτε το αντιλαμβάνεστε είτε όχι, ο δούλος που χτυπάει 10ωρα για 700 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ με τον αραχτό που δουλεύει (δουλεύει...λέμε τώρα) 4ωρα για 1200 ευρώ ή 8ωρα για 2000 ευρώ στον δημόσιο τομέα!

Αυτοί οι δύο ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ "ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ"!

Η "εργατιά" του ιδιωτικού τομέα η οποία κολυμπάει μέσα στον βόθρο, σκ@τά έτρωγε πριν τις μεταρυθμίσεις, σκ@τά θα φάει και μετά από αυτές.
Αντίθετα η "εργατιά" του δημόσιου τομέα (που είναι εργατιά μόνο κατ'όνομα), μόλις τώρα αρχίζει να οσμίζεται απο μακρυά τον βόθρο.

Αγώνα για εργασιακά δικαιώματα στην Ελλάδα καταβάλλει ο εργάτης του ιδιωτικού τομέα δίχως τη παραμικρή πολιτική στήριξη, την ώρα που ο δημόσιος ξύνει τη μύτη του και όλα τα πολιτικά κόμματα βγάζουν χαρτομάντηλο για να την σκουπίσουν. Οι ΔΥ τους οποίους οι βλάκες του Ελλαδιστάν χαρακτηρίζουν ώς "εργαζομενους", είναι απορροή της κομματικης γλείτσας της μεταπολίτευσης, η οποία δημιούργησε εργαζόμενους δυο ταχυτήτων και έφτιαξε τον "μεγάλο ασθενή" και αυτό το μόρφωμα κοινωνικής αδικίας.

Αυτο που αρνείται να δει η Ελληνική αριστερά (ο καθοδηγητής της Ελληνικής κοινωνίας δηλαδή) ειναι οτι η γραφειοκρατική / συντεχνιακή ταξη των ΔΥ εχει ΑΝΤΙΤΙΘΕΜΕΝΑ συμφεροντα με την πραγματικά εργατική τάξη, κι αυτο φάνηκε και πάλι με τις "οικιοθελείς αποχωρήσεις" σε ΟΤΕ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, ΟΛΠ οπου δώθηκαν δις ευρω απο τον κρατικό προυπολογισμό για να ευνοηθούν (και με υψηλές συντάξεις) μερικοί εκαντοντάδες γραφειοκράτες εν αντιθέσει με τις άλλες επιχειρήσεις που κλείνουν και δεν υπαρχει ΚΑΜΙΑ προστασία για τους εργαζομένους εκεί.

Το οτι έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα φαίνεται πεντακάθαρα απο τα διαφορετικά ασφαλιστικά ταμεία (στοιχείο σκανδαλώδους διαφοροποίησης), η ύπαρξη των οποίων διασφαλίζει ότι η άρχουσα γραφειοκρατική τάξη έχει ΚΑΙ ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη ΚΑΙ ευνοικούς όρους συνταξιοδότησης (και φυσικά όλα αυτά με τον ιδρώτα των άλλων, των σκλάβων).

Δεν εχω δει ΠΟΤΕ, ούτε την αριστερά ούτε τους ίδιους τους ΔΥ να αγωνίζονται για ΕΝΑ ασφαλιστικό ταμείο, και για ίδιες παροχές και κρατησεις ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ τους μισθωτούς.

Αντιθέτως οι αλήτες αγωνίζονται συντεχνιακά για διεκδικήσεις πάνω στις πλάτες των υπολοίπων. Οι αλήτες βγαίνουν και μιλάνε συνεχώς για "πενιχρούς μισθούς στο Δημόσιο", έχοντας μέτρο σύγκρισης όχι τους υπόλοιπους μισθωτούς στην Ελλάδα, αλλα στο Λουξεμβούργο!

Τα αντιτιθέμενα συμφέροντά τους με τα παιδιά ενος κατώτερου Θεού ΙΥ, απεικονίζονται ακόμα και απο το μοίρασμα του κρατικού προυπολογισμού όπου η μερίδα του λέοντος πηγαίνει στους ΔΥ (και τα ασφαλιστικα ταμεια τους), ενώ σε όλους τους υπόλοιπους μοιράζονται τα ψίχουλα (450Ευρώ επίδομα ανεργίας για λίγους μήνες και διαλυμένα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία).

Για να κλείσω, αν κάποιος παίρνει μεγάλο μισθό δε με αφορά, εκτός αν τον παίρνει απο την τσέπη ΜΟΥ!

Με αφορά το όλο θέμα, οταν εμένα με υποχρεώνουν να στήνομαι στην ουρά του ΙΚΑ ενώ οι άλλοι κάθονται κυριλλάτοι εξω απο το ιδιωτικό ιατρείο επείδη έχουν βιβλιάριο "δημοσίου" (με τα λεφτά ΜΟΥ), με αφορά οταν δίνουν σε κάποιον 45 ετών σύνταξη 2500 ευρώ (με τα λεφτά ΜΟΥ), με αφορά οταν υπάρχουν ευνοϊκες συνταξιοδοτικές προϋποθέσεις σ'αυτούς που δεν έχουν ανάγκη (αφού ούτως ή άλλως στο δημόσιο δεν υπάρχει το ρίσκο απώλειας της θέσης), με αφορά που η Ελληνική δημόσια διοίκηση είναι διεφθαρμένη και παρεμποδίζει την οποιαδήποτε υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία (ωστε να μπορώ κι εγώ που δεν έχω μπάρμπα στην Κορώνη να βρώ μια δουλειά). 

---------------------------------------------------------

Η αριστερά και τα κινήματά της...

Άν βγω μ’ ένα πανό να πω αυτό που τα "ψευτοκινήματα" μαζί με τους συνεταίρους τους τις κυβερνήσεις υποθάλπουν και συντηρούν, δλδ τον μεσαίωνα του ιδιωτικού τομέα, τότε δίπλα μου θα βρίσκονται άτομα με τα ίδια συμφέροντα και προβλήματα μ' εμένα, κι ΟΧΙ ΔΥ και συνδικαλισταράδες εργατοπατέρες της αριστεράς με μεζονέτα στο Χαλάνδρι κι εξοχικό στο Πόρτο Ράφτη.

Και οι πραγματικοί αγώνες (μιας και το ΚΚΕ μιλάει περι αγώνων) δεν δίνονται σε πορείες αργόσχολων και ψευτοαπεργίες, ουτε στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Οι πραγματικοί αγώνες δίνονται στα δικαστήρια, οπου αν βγείτε απο την γυάλα σας και πάτε μια βόλτα θα δείτε αναρίθμητους Ιδιωτικούς υπαλλήλους οι οποίοι μόνοι τους μηνύουν / κυνηγάνε / βρίζουν εργοδότες και πολεμάνε να πάρουν τα δεδουλευμένα τους.

Εκεί φυσικά, η αριστερά είναι απούσα. Η αριστερά και το ΚΚΕ, ΟΥΔΕΠΟΤΕ υποστήριξαν τον πραγματικά εργαζόμενο. Εργαζόμενος για ολόκληρη την αριστερά στην Ελλάδα, νοείται ο σαπιοκοιλιάς του δημοσίου.

Τα αριστερά κόμματα ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ δημιούργησαν με τους υποκριτικούς τους "αγώνες" εργαζόμενους 2 ταχυτήτων, και τώρα αναρωτιούνται γιατί το "εργατικό κίνημα" δεν είναι συμπαγές !!!

Για το ΚΚΕ και τα φύκια που το συντηρούν, η αβέβαιη γενιά των 700 που δουλεύει σαν σκυλί έχει τα ίδια συμφέροντα με τον μόνιμο μέσο κρατικοδίαιτο που έπαιρνε 1400 ευρώ και ξύνεται 2 ώρες.


Αλήθεια για ποιές συλλογικές συμβάσεις κάνει λόγο η αριστερά, όταν στον χώρο τον ιδιωτικών υπαλλήλων δεν τηρείται ΚΑΜΙΑ συλλογική σύμβαση και κάθε φορά διαπραγματεύεται εργαζόμενος και εργοδότης?

Εδώ και δεκαετίες στο Αφρικανικό Ελλαδιστάν έχουμε πολίτες δύο κατηγοριών:

η μια έχει εξασφαλισμένα δικαιώματα, προστασία, τηρούμενα ωράρια, μονιμότητα, επιδόματα, ΔΕΝ δουλεύει και χρυσοπληρώνεται

η άλλη ΔΕΝ έχει δικαιώματα, ΔΕΝ έχει μονιμότητα, ΔΕΝ έχει τηρούμενα ωράρια, ΔΕΝ έχει επιδόματα, ΔΕΝ έχει προστασία, δευλεύει σκυλίσια και πληρώνεται με Αφρικανικούς μισθούς.


Μέσα σε όλο αυτό το χάος η έννοια "ΚΟΙΝΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ" απευθύνεται μόνο σε οντότητες με iq αμοιβάδας.

Αυτα τα ολίγα περι "αριστεράς" και "αγώνων". 





Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Άλλα 2 καλά

Ο "καιρός", εδώ, κάπως, κάτι, πάει να πει. Τα χαλάει όμως στο "ένα μεγάλο μέρος της χώρας απεργεί".

(Αλλά... πως κατάντησε έτσι η υπόλοιπη Ελευθεροτυπία; Τα μισά άρθρα που διαβάζω,  με εκνευρίζουν, τα υπόλοιπα είναι αδιάφορα...)

Αλλά ΕΔΩ, ο άνθρωπος (Δημήτρης Φύσσας) δίνει ρέστα!

Ένα μικρό απόσπασμα:


[...


Δηλαδή οι φταίχτες θ’ αρμέξουν τους μη φταίχτες.


Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα (μαζί με τους φτωχούς μετανάστες και τις ανύπαντρες μανάδες) είναι οι αληθινοί προλετάριοι σ’ αυτή τη χώρα. Αντίθετα με κάτι άλλους, είναι αληθινοί εργαζόμενοι (όπως άλλωστε και οι αυτοαπασχολούμενοι) και όχι εικονική πραγματικότητα. Δεν προκαλούν ποτέ την κοινωνία, γιατί δουλεύουν.


Δουλεύουν.


Βρίσκονται στα γραφεία, στα μαγαζιά, στα εργοτάξια, στη λάντζα, στα σχολεία, στα εργοστάσια, στις σκάλες που καθαρίζουν, στα ναυπηγεία. Δεν έχουν χρόνο να διαδηλώσουν. Δεν παίρνουν σύνταξη μετά από δύο βουλευτικές θητείες. Δεν φέρνουν τρακτέρ στις εθνικές οδούς. Δεν βάζουν λουκέτο στην Ακρόπολη. Δεν ακινητοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δεν κατεβάζουν τους διακόπτες του ηλεκτρικού. Δεν υποχρεώνουν άλλους ν’ απεργήσουν με τη βία. Δεν κατακρατούν τα κοντέινερ στον Πειραιά. Δεν δηλώνουν συνεχώς ασθένεια. Δεν βρίσκονται μονίμως σε εκπαιδευτική άδεια. Δεν εκτοξεύουν δακρυγόνα και χημικά. Δεν καταλαμβάνουν σχολές. Δεν μπλοκάρουν τουρίστες στα λιμάνια. Δεν αφήνουν τα σκουπίδια αμάζευτα. Δεν κλείνουν τα νοσοκομεία. Δεν διακόπτουν την κίνηση στις λεωφόρους. Δεν τους χτυπάει άλλος την κάρτα.


Μόνο δουλεύουν.
...] 

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Τεμπέληδες οι νέοι; Σπάταλοι οι νέοι;




Αυτοί οι άνθρωποι, που κάποτε έφυγαν από τα χωριά τους χωρίς δεύτερο παντελόνι και πήραν την πρώτη τους δημόσια θέση... με αντάλλαγμα ένα τυρί. Αυτοί που κάποτε είχαν δανεικό γάιδαρο από το γείτονα, ξαφνικά τους είδαμε να οδηγάνε κάμπριο και καγιέν. Αυτοί που από τις καλύβες με την ξυλόσομπα μετακόμισαν στις επαύλεις με την επιδαπέδια θέρμανση και τα γεωθερμικά συστήματα!


Μπράβο, αναφωνήσαμε όλοι, πρόκοψαν!





Έλα όμως που μετά τον θαυμασμό έρχεται και ο αυτονόητος συνειρμός αλλά και η σύγκριση με την ζωή μας. Ερωτώ λοιπόν, ένας νέος άνθρωπος που δουλεύει 10, 12, 16 ώρες την ημέρα, γιατί έτσι δομήσανε την κοινωνία μας, μπορεί στις μέρες μας να πάρει ένα αυτοκίνητο της αρεσκείας του; Μπορεί να αγοράσει ένα σπιτάκι να ξεκινήσει τα όνειρα του για μια οικογένεια; Μπορεί να «βγει» να διασκεδάσει πλέον χωρίς να κοιτάει τον τιμοκατάλογο πριν παραγγείλει; Μπορεί να πάει σούπερ-μάρκετ χωρίς να περιπλανιέται ώρες στα ράφια, όχι για να δει τα συστατικά των προϊόντων αλλά να βρει το φτηνότερο;

Αυτοί λοιπόν πως τα κατάφεραν; Δούλεψαν; Ήταν έξυπνοι; Ήταν τυχεροί;

Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά. Είναι απλά αυτό που λέει ο σοφός λαός μας: λαμόγια!

Από ΕΔΩ (που υπάρχει και το υπόλοιπο)

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Ο νόμος του Μέρφυ για την βροχόπτωση:



Μπορεί όλη την εβδομάδα νε έχει εκτυφλωτικό ήλιο, (για να εργάζεσαι αποδοτικότερα), αλλά το Σαββατοκύριακο, (ειδικά αν έχεις κανονίσει να κάνεις την πρώτη βουτιά στην θάλασσα), θα βρέχει.

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Με αφορμή αρθράκι από το Der Spiegel


Το βρήκα στο Newstime και παραθέτω μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τον σχολιασμό:

 Η Ελλάδα έχει τουλάχιστον πέντε φορές περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από ότι το Ηνωμένο Βασίλειο και καταναλώνει χιλιάδες δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Χρήματα τα οποία το ελληνικό κράτος δεν διαθέτει και στην πραγματικότητα ποτέ δεν διέθετε. Γι’ αυτό και δανειζόταν συνεχώς από τις διεθνείς αγορές κάτι που το ευρώ και τα χαμηλά επιτόκια διευκόλυνε. 

Στη διαδήλωση της προηγούμενης εβδομάδας πολλοί τα είχαν βάλει με τους ίδιους τους συνδικαλιστές αφού αυτοί είναι…βολεμένοι. Ο πρόεδρος των εργαζομένων στον ΟΣΕ Νίκιος Κιουτσούκης είναι ένας από αυτούς. Μάστορας στο επάγγελμα κατάφερε να γίνει μηχανικός και σήμερα είναι ένας από τους ισχυρότερους ηγέτες στον αγώνα εναντίον του Παπανδρέου και του προγράμματος λιτότητας.
Αναφέρεται στη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά που θα πρέπει να ζήσει με 30% λιγότερα στο μέλλον. Όπως δηλώνει ο ίδιος δεν «μπορεί να ταΐσει» την οικογένειά του με μισθό 2000 ευρώ το μήνα. «Η κυβέρνηση μου ζητάει να σκοτώσω το ένα μου παιδί για να ζήσω.» Στην πραγματικότητα είναι και από τους προνομιούχους αφού το οργανωμένο συνδικάτο των 6,100 ατόμων στο οποίο ανήκει κατά μέσο όρο βγάζουν 3,300 ευρώ έκαστος, ποσό πολύ ανώτερο από τα 789 ευρώ που βγάζει ένας μέσος Έλληνας.
Το Spiegel διερωτάται πως γίνεται και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι πιο καλοπληρωμένοι εργαζόμενοι, είναι μόνιμοι και το κυριότερο, δεν χρειάζεται να δουλεύουν σκληρά; Πως γίνεται και 450 γιατροί έχουν ετήσιο εισόδημα 10,000 ευρώ; Πως γίνεται και τόσοι Έλληνες δουλεύουν μαύρα και αποτελούν σύμφωνα με τους ειδικούς το 25% του ΑΕΠ;
Στην πραγματικότητα, το κατά πόσο η ελληνική οικονομία θα καταφέρει να αποπληρώσει το τεράστιο χρέος της είναι κυρίως θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι αδύνατον να αναπτυχθεί μια οικονομία αν ο καθένας βλέπει το διπλανό του, το φίλο του ή τον συνάδελφό του να καρπώνεται επιδόματα για τον εαυτό του εις βάρος της κοινότητας.
 Στο απόσπασμα, βλέπουμε μαζεμένα μερικά από τα κυριότερα σημεία που ήθελα να θίξω στο προηγούμενο ποστ:

1. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, είναι τραγικά ΠΟΛΛΟΙ, είναι καλοπληρωμένοι, είναι μόνιμοι, είναι προνομιούχοι, ωστόσο, εξακολουθούν να πρωτοστατούν στους "συνδικαλιστικούς" αγώνες. Επιζητώντας τι; Την διαιώνιση των προνομίων τους; Το δικαίωμα στην τεμπελιά; Την επέκταση της ανισότητας; 

2. Οι συνδικαλιστές, δεν έχουν την αποδοχή της κοινωνίας που τους θεωρεί βολεμένους. Αν και το άρθρο  αναφέρεται κυρίως στους δημόσιους, το ίδιο ισχύει και για τους ιδιωτικούς (μιας που έχουμε το πρωτοφανές γεγονός η συνδικαλιστική ηγεσία των ιδιωτικών υπαλλήλων να απαρτίζεται από στελέχη ΜΟΝΙΜΩΝ δημοσίων υπαλλήλων (γιατί μην μου πείτε ότι ένας υπάλληλος σε ΔΕΚΟ δεν είναι δημόσιος υπάλληλος! Με διαδικασίες ΑΣΕΠ προσλαμβάνονται).

3. "Έγραψα: όποιος δεν κόβει αποδείξεις είναι εχθρός μου". Δεν γίνεται εγώ να πληρώνω 500 ευρώ φόρο κάθε μήνα και ο γιατρός στο Κολωνάκι ή ο συμβολαιογράφος να δηλώνει εισιδήματα κάτω από το αφορολόγητο!

4. Η κοινωνική συνοχή έχει διαραγεί προ πολλού. Δεν είναι δυνατόν και δεν συναντάται πουθενα αλλού στον κόσμο, ο δημόσιος υπάλληλος να πληρώνεται 4 φορές παραπάνω (κατά μέσο όρο) από τον ιδιωτικό. Και αν στην εξίσωση προσθέσουμε και τον παράγοντα αποδοτικότητα, η αναλογία γίνεται ακόμα τραγικότερη. 

Στα Οικονομικά, είναι σχεδόν αξίωμα ότι από τον δημόσιο τομέα δεν περιμένουμε την ίδια αποδοτικότητα σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα, ανεξαρτήτως αντικειμένου. Αν βάλουμε τώρα και το "σύστημα Ελλάς", με την μονιμότητα, την ατιμωρησία, την έλλειψη οποιασδήποτε αξιολόγησης, τα πάσης φύσεως προνόμια (από οικοδομικούς συναιτερισμούς [βλέπε οικισμός ΔΕΗ, οικισμός υπαλλήλων υπουργείου τάδε κλπ], την ευκολία στην δανειοδότηση (βλέπε ταμείο παρακαταθηκών και δανείων), τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, τις οικειοθελείς αποχωρήσεις στα σαράντα κάτι, κλπ κλπ, τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε;

Το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει εδώ και πολύ καιρό, και πάνω στο οποίο βασίζω τις πράξεις μου και τα λόγια μου (και την οργή μου) βασίζεται στους ακόλουθους πυλώνες:

Α. Το σύστημα, όπως είναι στημένο, δεν είναι βιώσιμο. 
Β. Ο δημόσιος τομέας πρέπει να γίνει απωθητικός ως λύση εργασιακής αποκατάστασης, για αρκετά χρόνια, μέχρι το σύστημα να ισορροπήσει ξανά, σε ένα υγιέστερο όμως σημείο
Γ. Χρειάζεται η δουλειά (και οι φόροι) δεκάδων σκληρά εργαζόμενων ιδιωτικών προκειμένου να τραφεί ένας δημόσιος κηφήνας
Δ. Αν βασιστούμε στην πολιτική ανάλυση, με τις κλασσικές συνταγές, δεν θα πάρουμε λύση. Γιατί, εγώ ας πούμε, θεωρώ ότι πρώτο μέλημα της αριστεράς θα ήταν η υπεράσπιση των αδυνάμων ιδιωτικών και ο πόλεμος ενάντια στις συντεχνίες. Αντίθετα, βλέπουμε το... αντίθετο! Σθεναρή υποστήριξη κάθε παράλογης απαίτησης των συντεχνιών! Βλέπε την άρση του καμποτάζ! Αλλά από που βρίσκονται οι πόροι; Από τους φόρους, οι οποίοι όμως είναι -ας πούμε- αναλογικοί. Ακόμα και αυτή όμως η αναλογικότητα, τελικά δεν ισχύει, ή αν ισχύει, το σύστημα βρίσκει τρόπους να εξασφαλίζει την αποζημίωση των μελών του (βλέπε νέο χαράτσι στην ΔΕΗ για τους τελωνειακούς, βλέπε δηλώσεις Ευ. Βενιζέλου ότι θα αναπληρώσει τα χαμένα επιδόματα των στρατιωτικών κλπ). Και εξάλλου, τι είδους αναλογικότητα είναι αυτή που τα επιδόματα ας πούμε (που δεν είναι 100 ή 150 ευρώ, έτσι; είναι άλλος ένας μισθός ουσιαστικά σε πάρα πολλές περιπτώσεις) φορολογούνται με ειδικό καθεστώς 8 ή 10 ή 15%, όταν τα δικά μας φορολογούνται με 25%-45%; (Αναφερομαι στα επίπεδα μισθών των δημοσίων υπαλλήλων σαν βάση - εννοείται ότι η γενιά των 700 ευρώ εχουν το αφορολόγητο, αλλά δεν υπάρχει δημόσιος με 700 ευρώ!)

Σε αντιστοιχία, πρώτο μέλημα του νεοφιλελευθερισμού, θα ήταν να απελευθερωθούν οι αγορές, να πουληθεί ο δημόσιος "πλούτος", να καταργηθούν οι στρεβλώσεις και ο προστατευτισμός αλλά και να μειωθεί η φορολογία επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων. Επίσης, να μπορεί ο πολίτης να ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕΙ, δηλαδή αυξήσεις, λιγότεροι φόροι κλπ. 

Η πλάκα είναι, ότι όσο κι αν δεν μας αρέσει, περισσότερο πληροί την αποστολή του το νεοφιλελεύθερο σύστημα, παρά το "κοινωνικό", το "προοδευτικό" ας πούμε σύστημα. Βλέπε για παράδειγμα την αντίθεση ΣΕΒ και ΓΕΣΕΒΕ στο ψαλίδισμα των μισθών και των δώρων, όπως και στην αύξηση του ΦΠΑ.

Αλλά, κανένα σύστημα από μόνο του δεν μπορεί να καταργήσει το "σύστημα Ελλάς".

Πολύ απλά, γιατί με έναν μοναδικά αυτοκαταστροφικό τρόπο, το "σύστημα Ελλάς", έχει συνδυάσει ΜΟΝΟ τα ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ όλων των συστημάτων! Τεράστιος δημόσιος τομέας χωρίς όμως παροχές στους πολίτες (και πανακριβος), νεοφιλελεύθερες πολιτικές [όπως οι επιδοτήσεις και το ντάντεμα των τραπεζών] χωρίς μειώσεις φορολογίας και υγιή ανταγωνισμό, ελεύθερη υποτίθεται αγορά με ένα σωρό εμπόδια εισόδου στην επιχειρηματικότητα κλπ. 

Είναι σαν να προσπαθούμε να σβήσουμε την φωτιά ρίχνοντας βενζίνη!

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, που είναι σαφέστατο και αυτονόητο για τους περισσότερους ξένους που ασχολούνται λίγο με τα νούμερά μας (ισολογισμούς, δείκτες, στατιστικές), εμείς παραμένουμε κολλημένοι είτε στα κεκτημένα (αλλά καταστροφικά) κεκτημένα μας (τους), είτε στις ιδεοληψίες μας  (σας) (όπως η αλληλεγγύη [ποιά αλληλεγγύη με Χ4 στους μισθούς;], τις απεργίες, τα χαζά και στην πραγματικότητα εγκληματικά συνθήματα (νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, κανένας θεσμός, μόνο ο λαός[!!!]) και τα παρόμοια.

Ακόμα και τώρα.

Τα αξίζουμε αυτά που έρχονται.

Now, sports.

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Δεν θα μας κάνετε πιρόγα!

Δεν ξέρω ποιοι ήταν έξω από την Βουλή προχθές,  προσπάθησαν να μπούνε μέσα και φώναζαν «Να καεί -  να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή».




Ξέρω όμως ποιοι είναι μέσα. Είναι οι υπαίτιοι για την κατάντια της χώρας, τόσο την οικονομική κατάσταση, όσο και την κοινωνική. Είναι αυτοί που εδώ και 35 χρόνια διόρισαν πεντακόσιες χιλιάδες υπεράριθμους δημόσιους υπάλληλους, είναι αυτοί που άφησαν την δημόσια Υγεία να καταρρεύσει, είναι αυτοί που θέσπισαν για τους εαυτούς τους την ατιμωρησία, είναι αυτοί που αγνόησαν προκλητικά το συμφέρον της χώρας και του Λαού προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα μικροκομματικά τους συμφέροντα, είναι αυτοί που ενώ «υπερασπίζονται» το αγαθό της Δημόσιας και δωρεάν Παιδείας στέλνουν τα φυντάνια τους στα καλύτερα Αμερικάνικα Πανεπιστήμια και παίζουν κατά την διάρκεια των συνεδριάσεων της Βουλής με το κουνούργιο τους iPod…


Είναι αυτοί που υποστηρίζουν τους καθηγητές στα Πανεπιστήμια να αρνούνται φανατικά την αξιολόγησή τους. Είναι αυτοί που καθημερινά κακοποιούν την Ελληνική γλώσσα με τους ξύλινους λόγους τους στα κανάλια και με την αχαλίνωτη έπαρση στην Βουλή. Είναι αυτοί που συντάσσονται σαν στρατιωτάκια, σαν αυτόματα πίσω από από κάθε ανευθυνολογία και πρακτική που προτείνουν οι μαρκετίστες και οι επικοινωνιολόγοι στους πολιτικούς «αρχηγούς». Είναι αυτοί που εκλιπαρούν τον πρωθυπουργό να παραμείνει γαντζωμένος στην εξουσία ακόμα κι όταν η χώρα καταρρέει οικονομικά για να προλάβουν να τακτοποιήσουν μερικούς ακόμα  ημέτερους γλείφτες.


Είναι αυτοί που ενώ πετάνε εθνικιστικές κορώνες κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν την στρατιωτική θητεία τους, είναι αυτοί που θέλουν απλά να «εξασφαλίσουν τα παιδιά τους» ιδρύοντας off shore εταιρίες, είναι αυτοί που δεν δέχονται έλεγχο στα οικονομικά του κόμματος τους για δήθεν «ιδεολογικούς» και «ιστορικούς» λόγους. Είναι αυτοί που σήμερα, το 2010 έχουν σαν πρότυπο και ίνδαλμα τον Μάο και αποκαθιστούν τον Στάλιν! Και αρνούνται τα ολοκαυτώματα και τις γενοκτονίες  της ΕΣΣΔ (όπως στο Κατίν) ακόμα κι όταν το έχουν παραδεχθεί και έχουν ζητήσει συγνώμη ακόμα και οι ίδιοι οι υπαίτιοι!


Είναι αυτοί που διεξάγουν τα συνέδριά τους κεκλεισμένων των θυρών και αποφασίζουν για το καλό του Λαού, ερήμην όμως αυτού. Είναι αυτοί που έχουν από την μία ορκιστεί να καταργήσουν το άσυλο, (μην βρίσκοντας όμως κανένα άλλο κακό στην Παιδεία – λές και με την κατάργηση του Ασύλου τα πανεπιστήμιά μας θα γίνουν Χάρβαρντ,  Καίμπριτζ, Οξφόρδη και Yale! Και από την άλλη αυτοί που δικαιολογούν οποιαδήποτε καταστροφή και πάντα σπεύδουν να υπερασπιστούν αυτοματοποιημένα τους «αδίκως συλληφθέντες» οποιονδήποτε επεισοδίων!


Και μιλάν αυτοί (!!!) για κοινωνικούς αυτοματισμούς!


Και από την μία κόπτονται για τα μάρμαρα της Ακαδημίας και της Εθνικής Βιβλιοθήκης που τα σπάνε με βαριοπούλες οι μπαχαλάκηδες, από την άλλη όμως κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται το Βατοπαίδι, τα ομόλογα, την SIEMENS. Πόση αξία έχουν τα μάρμαρα, πόση αξία έχουν τα κλεμμένα; Γιατί δεν βάζετε την σωστή προτεραιότητα ρε καργιόληδες;


Είναι αυτοί που καταλήστευσαν και έπαιξαν στον τζόγο και μάλιστα με σίγουρη χασούρα τους κόπους για την κοινωνική ασφάλιση του Ελληνικού Λαού. Γιατί, τι άλλο παρά τζόγος είναι τα δομημένα ομόλογα;


Είναι αυτοί που δέχονται να πληρώσουν με χρήματα του Ελληνικού Λαού σε πολλαπλάσιες τιμές τα φάρμακα, τις αμυντικές δαπάνες και κάθε άλλη προμήθεια ή έργο που αναθέτει το ελληνικό Δημόσιο. Και στην συνέχεια αυτό μας το» πουλάνε» δήθεν και για politics! Και για υψηλή διπλωματία!


Δεν υπάρχει πάτος στην σαπίλα του «συστήματος Ελλάς». 


Και μετά από όλα αυτά, έρχεται  το ΚΚΕ (και από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ) να καταγγείλουν λέει την προβοκάτσια γιατί κάποιοι ήθελαν να μπούνε στην Βουλή και αυτοί δεν ήταν (προς Θεού!) μέλη του ΠΑΜΕ, αλλά φασίστες και ακροδεξιοί, μέλη της Χρυσής Αυγής! Αντίθετα, τα μέλη του ΠΑΜΕ «προάσπισαν» το Κοινοβούλιο!


Είμαστε λοιπόν όλοι Χρυσαυγίτες. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που η Βουλή δέχεται την μήνη των πολιτών. Μπουρδέλο δεν είναι; Πουτάνες δεν είναι οι πολιτικοί μας; Όποιος τους πληρώνει, «πάνε» μαζί του. Ψέματα είναι;




Ξεχνάτε τις μούντζες για την Πάρνηθα και τους νεκρούς το καλοκαίρι που κάηκε η Ελλάδα;


Ή μήπως το κοινοβούλιο κινδυνεύει από τον Λαό και είναι ασφαλές με τους  θεσμικούς «ενοίκους» του;  Σκατά είναι.


Θέλει ο Λαός να μπει μέσα και να το κάψει; Αυτό νομίζετε; Θέλει να μπει και να δείρει; Θέλει να μπει και να σκοτώσει;


Next time, think better of us, fathers.


Θέλει όμως να σας πετάξει ένα ξεγυρισμένο γιαούρι, με την πέτσα μάλιστα για να κάνετε και επιδερμίδα. Θέλει να σας  πιάσει από τον γιακά και να σας πεί «Άσε κάτω το ΨΩΜΙ, ΡΕ!», όπως έλεγε ο Κωνσταντίνου στον Τζανετάκο, τον αλητήριο πιτσιρικά αδελφό του στην ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο».  Δεν θα βάλει ο Λαός την καραμουτσουνάρα του σε πίνακα στην Βουλή όπως έκανε ο Σιούφας. Πιο πολύ θα την σεβαστεί την Βουλή ο Λαός από εσάς. Γιατί, Βουλή των Ελλήνων, σημαίνει:  η θέληση των Ελλήνων.


Εθνοπατέρες, δεν υπηρετείτε πλέον την θέληση των Ελλήνων, οπότε η Βουλή δεν σας ανήκει. Μην την μαγαρίζετε. Το μπουρδέλο, μπορεί να ξαναγίνει Κοινοβούλιο, όταν φύγουν οι πουτάνες. Δεν είναι το κτήριο ο στόχος του Λαού, είναι το έμψυχο περιεχόμενό του. Τους τριακόσιους (εντάξει Ψαριανέ, μπορεί να είναι λιγότεροι) , και τα  διορισμένα τσιράκια τους που παίρνουν 16 μισθούς και ένα σωρό επιδόματα την ώρα που η γενιά των 700 ευρώ γίνεται γενιά των 595 ευρώ…






(Εδώ κάντε μία παύση και καθαρίστε το μυαλό σας).






Δεν ξέρω ποιοι ήταν έξω από την MARFIN προχθές και ποιοι πέταξαν τις μολότοφ και την βενζίνη.  Δεν ξέρω αν ήταν Αναρχικοί, κουκουλοφόροι, μπαχαλάκηδες, μεταμφιεσμένοι μπάτσοι, προβοκάτορες ή εξωγήινοι.


Ξέρω όμως ποιοι ήταν μέσα.


Ήταν ο ανθός της Ελληνικής Κοινωνίας. Είναι αυτοί που οι περισσότεροι έχουν Πανεπιστημιακή μόρφωση, είναι αυτοί που εργάζονται σκληρότερα από όλους,  8, 10 και 12 ώρες κάθε μέρα, είναι αυτοί που πληρώνονται ελάχιστα σε σχέση με τα προσόντα τους, είναι αυτοί που πληρώνουν το μεγαλύτερο μέρος των φόρων και μάλιστα προκαταβολικά, είναι αυτοί που δεν καταδέχθηκαν να πάνε να γλύψουν τους πολιτικάντηδες και να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές για μία θέση έστω και stagier.


Είναι αυτοί που οι πατεράδες και οι μανάδες τους δεν είναι  λαμόγια και φραγκάτοι, είναι αυτοί που δεν φοβούνται να παρατήσουν μία δουλειά για να πάνε σε άλλη και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον, είναι αυτοί που μετράνε τα λεφτά τους και δεν φορτώνουν την χρυσή πιστωτική του μπαμπά.


Είναι αυτοί που ζητάνε αποδείξεις για να μπορέσουν να τεκμηριώσουν το αφορολόγητό τους, είναι τα λεγόμενα συνήθη υποζύγια, είναι αυτοί που δεν μπορούν να πάνε διακοπές ούτε να νοικιάσουν ξαπλώστρα στην Ψαρρού και να φάνε γουρουνόπουλο στα Άνω Μερά.


Είναι αυτοί που μένουν με τους γονείς τους ως τα τριάντα-φευγα γιατί δεν μπορούν να νοικιάσουν σπίτι, είναι αυτοί που μένουν εργένηδες και εργένισσες γιατί δεν μπορούν να ανοίξουν σπίτι και να φτιάξουν  οικογένεια.


Είναι αυτοί παρακολουθούν την αγορά εργασίας, είναι αυτοί που συνεχώς επιμορφώνονται σε όλη την διάρκεια της καριέρας τους, είναι αυτοί που κάθε πρωί βάζουν την γραβάτα ή το ταγέρ τους και πάνε να προσφέρουν έργο – στην εργασία του ο καθένας – αλλά πραγματικό έργο, με μετρήσιμα αποτελέσματα, στόχους, πρόγραμμα, σχεδιασμό, χρονικούς προγραμματισμούς και περιορισμούς, με διαχείριση χρόνου και προτεραιοτήτων.


Είναι αυτοί που τους πατάνε πολλές φορές οι εργοδότες στο κεφάλι, είναι αλήθεια, αλλά δεν μπορούν να απεργήσουν, δεν μπορούν να στερηθούν το εισόδημα ούτε μίας εβδομάδας, διαφορετικά θα έχουν πρόβλημα επιβίωσης.


Πόσοι είναι αυτοί; ΟΧΙ ΡΕ. ΛΑΘΟΣ ερώτηση.


ΠΟΣΟΙ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ!;


Σε μία πόλη 5 εκατομμυρίων κατοίκων κατέβηκαν στην «γενική»  απεργία με τις πιο αισιόδοξες μετρήσεις 200 χιλιάδες κόσμος. Δηλαδή, με λίγα λόγια το τέσσερα τοις εκατό (4%!). Και το θεωρείτε αυτό επιτυχία; Και μας αποκαλείτε εμάς λούμπεν προλεταριάτο και αποχαυνωμένους και καναπεδάκηδες;


Είστε εκτός πραγματικότητας. Γιατί και την Τετάρτη και στις απεργίες πριν από 2 βδομάδες, έτυχε να επισκεφθώ 5 διαφορετικές εταιρίες. Προχθές, ήμουν σαν συνεργάτης μέσα σε μία μεγάλη Τράπεζα. Από τις 3 μεγαλύτερες. 300 μέτρα παρακάτω ήταν η Marfin. Η πορεία σας πέρασε απ’ έξω.


Σήμερα, αν τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, θα μπορούσα να είμαι νεκρός, θαμμένος. Απλά θέμα τύχης. Λόττο, που λέμε.


Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.


Το σημαντικότερο είναι ότι μέσα σε έναν Οργανισμό με 2-3 χιλιάδες υπαλλήλους, ξέρετε πόσοι συμμετείχαν στην απεργία σας; ΠΕΝΤΕ (5) άτομα!


Σε άλλες εταιρίες, πάμπολες φορές σε αντίστοιχες περιπτώσεις «γενικών» απεργιών και «μεγαλειωδών» συγκεντρώσεων και «από τις μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων», σε τέτοιες περιπτώσεις τέλος πάντων, έχω πολλές φορές βρεθεί σε άλλες εταιρίες, σαν συνεργάτης, φιλοξενούμενος. Ε, δεν απεργεί κανείς. Ή απεργούν ελάχιστοι.


Μπορείτε λοιπόν να μου πείτε εσείς τι δουλειά κάνετε;


Γιατί, μεγάλο μέρος σας, είναι Δημόσιοι υπάλληλοι. Για μένα, είστε ταξικοί εχθροί.


Μεγάλο μέρος σας, είστε φοιτητές που ζείτε από την γονική «επιδότηση».


Μεγάλο μέρος σας, είστε επαγγελματίες, free lancers, και σας «παίρνει» που λέμε να κατεβείτε μια βόλτα στο κέντρο. Θα δουλέψετε το απόγευμα, οι πελάτες σας δεν θα πάρουν χαμπάρι τίποτα, οι δουλειές σας δεν θα καθυστερήσουν, τα χρονικά σας όρια, δεν θα παραβιαστούν.


Σκεφτείτε λοιπόν: Τι δουλειά κάνω; Πως μπορώ και συμμετέχω στις κινητοποιήσεις; Πως με «παίρνει» εμένα και άλλους (πολλούς περισσότερους!) δεν τους «παίρνει»; Αυτό πρέπει να είναι το πρώτο καθήκον κάθε αγωνιστή!


Ξέρεις και κάτι ακόμα;


Μπορώ να κάνω τον άρρωστο, μπορώ να πάρω άδεια και να κατέβω στην απεργία.


Δεν θέλω όμως.


Γιατί, ακόμα και όσες φορές έχω κάνει την υπέρβασή μου ας πούμε, πρέπει σώνει και καλά να ενταχθώ «υπό την σκέπη» κάποιου, ο οποίος, ακόμα και αν διαφωνώ σε ριζικά πράγματα μαζί του, θα με προσμετρήσει στην δύναμή του και θα κοκορευτεί για το πλήθος που μάζεψε έναντι του απέναντι «μαγαζιού». Δεν συμμετέχω σε αυτό το παιγχνίδι.


Και ειδικά αυτό τον καιρό, έχω πολλούς περισσότερους λόγους να μην το κάνω. Απολύτως νηφάλια, θα πολεμήσω όσα θεωρώ λάθος.


Όσοι δεν κόβουν αποδείξεις, είναι εχθροί μου.


Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εχθροί μου.


Οι παρούσα συνδικαλιστική κατάσταση, είναι εχθροί μου.


Οι πολιτικοί, είναι εχθροί μου.


Οι δικαστές, είναι εχθροί μου.


Οι δυνάμεις «ασφαλείας» που κυνηγούν τον αδύναμο, και προστατεύουν τον ισχυρό σαν υπηρέτες του, είναι εχθροί μου.


Τα κομματόσκυλα, είναι εχθροί μου.


«Στρέφουν το ένα μέρος της κοινωνίας ενάντια στο άλλο – παλιό κόλπο»!


Άντε γαμηθείτε ρε.


Που θα μου πείτε εμένα για  «αλληλεγγύη». Που είναι η αλληλεγγύη σας όταν είμαι μπροστά στο γκισέ σας; Που είναι όταν εκλιπαρώ μία υπογραφή σας; Που είναι όταν πεθαίνω και δεν με χειρουργείτε για να πάρετε φακελάκι;


Που είναι όταν έρχεστε παραμονή Χριστουγέννων και την τελευταία Κυριακή του χρόνου να κάνετε τα ψώνια σας και περιμένετε να σας εξυπηρετήσω ευγενικά και πρόθυμα;


Που ξέρετε εσείς, εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που είστε όλου μόνιμοι και παίρνετε δεκάδες επιδόματα αργοσχολίας;


Αλλιώς τι; Βοήθα με φτωχέ να μην σου μοιάσω; Για τόσο μαλάκες μας περνάτε;


Αλλά τώρα, μας σκοτώνετε.




Είμαστε απεργοσπάστες, είμαστε μουνάκια, επειδή εργαζόμαστε και σας χαλάμε την «γενική» σας απεργία. Φωνάζανε λέει οι τρεις συνάνθρωποι μας στην Marfin βοήθεια και από κάτω γελάγανε και τους λέγανε απεργοσπάστες και γιατί πήγαν στην δουλειά, μέρα απεργίας!



Αυτή είναι η ποιότητά σας μουνόπανα.
 




Αυτή είναι η αλληλεγγύη σας.


Δεν σώζετε ανθρώπους που καίγονται ζωντανοί και μετά τολμάτε να μιλάτε για κοινωνικούς αυτοματισμούς και για αποχαύνωση.


ΚΑΨΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.  


Να δούμε μετά ποιος σκατά θα πληρώνει τους μισθούς σας και τα επιδόματά σας. Να δούμε τι οικονομία θα φτιάξετε: κανείς δεν παράγει τίποτα!


Α… ναι, Θα μας βοηθήσουν  ο Κάστρο, ο Τσάβεζ και ο Μοράλες. Και οι Ζαπατίστας θα εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Το ίδιο και η Γάζα.


Ξέρετε κάτι;


Εδώ που έχουμε φτάσει, καλύτερα να πάμε όλοι μαζί στον Άδη. Σας αξίζει. Μάλλον δεν μας αξίζει,  αλλά δεν πειράζει. Χαρακίρι!


Δεν θα μας κάνετε πιρόγες!

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Κορυφαίο...

Η ομιλία του Γρηγόρη Ψαριανού σήμερα κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης»

Άκουσα μαθήματα περί δημοκρατίας και για περισσότερη δημοκρατία και για περισσότερη συμμετοχή, δεν ξέρω αν ειπώθηκε ακριβώς έτσι, για περισσότερη δημοκρατία και για πιο καλή μεταπολίτευση πράγματα που τα λέμε από τότε που έγινε κάποια μεταπολίτευση αλλά όχι ακριβώς αυτή η μεταπολίτευση που περίμενε ο κόσμος. Η μεταπολίτευση δεν έγινε ποτέ. Περάσαμε από τη χούντα σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία κουτσουρεμένη. Δημοκρατία και ελευθερία σου τάζανε λειψή ουρλιάζουν οι ποιητές απ τους τάφους τους. 
Κι εμείς καθόμαστε σε μια δημοκρατία μαριονέτα με τα εκλογομαγειρέματα και τα εκλογοκαλπονοθευτικά συστήματα που το 38% το κάνει 65% στη βουλή, που κυβερνάει με τον τσαμπουκά εδώ πέρα όποιος γουστάρει και κάνει ότι θέλει, που ψηφίζουμε λόχοι, πάνω τα χεράκια κάτω τα χεράκια ακόμα κι αν διαφωνούμε, που μπαίνουν θέματα κομματικής πειθαρχίας και δεν ντρεπόμαστε..
Ο καθένας εδώ πέρα εκλέχτηκε με ένα κόμμα αλλά όταν ένα κόμμα λέει άλλα πριν τις εκλογές και άλλα κάνει μετά, οι βουλευτές του οφείλουν να σηκωθούν όρθιοι, όσοι έχουνε φιλότιμο και να πουν, αυτά λέγαμε στον κόσμο πριν; Και να πουν ότι ναι, ΟΚ δεν λέγαμε αυτά πριν γιατί δεν τα ξέραμε το Νοέμβριο, τα μάθαμε τον Γενάρη. Ωραία τώρα που τα μάθατε ρωτήσατε αν τα ξέρανε άλλοι πιο πριν; Αυτοί οι αναλυτές οι βαθυστόχαστοι και οι περισπούδαστοι στα κανάλια που έχετε ξαμολήσει εσείς τα δυο κόμματα που κυβερνούν, γιατί εσείς τους έχετε ξαμολήσει και αλυχτάνε στα κανάλια ότι για όλα φταίνε οι 300 θα τους μαζέψετε;
Γιατί δεν φταίνε οι 300, δεν φταίνε άνθρωποι που εκλεχτήκαν προχθές, δεν φταίνε άνθρωποι που εκλεχτήκαν για ένα χρόνο πριν από δέκα χρόνια, να τους απειλούν ακόμα και φίλοι τους και να τους λένε εσείς τα τρωτέ τα λεφτά και έχετε γονατίσει τον λαό.
Εσείς οι δυο, τα κόμματα που κυβέρνησαν και που γονατίσατε τη χώρα και τη φέρατε σε αυτό το χάλι θα έπρεπε να ντρέπεστε και να μαζέψετε τα σκυλιά που αλυχτάνε. Και βγαίνει ο κόσμος στο δρόμο και λέει να καεί το….. ξέρετε τι λέει, πως τη λέει τη βουλή φοβάστε να το πείτε, θέλετε να το πω εγώ;
Χάθηκαν άνθρωποι για να λειτουργεί το κοινοβούλιο, χάθηκαν ζωές, μπήκαν άνθρωποι  κάτω από ερπύστριες, κρεμάστηκαν, κάηκαν, αυτοπυρπολήθηκαν, πήγανε άνθρωποι στα νησιά, στις φυλακές για να λειτουργεί η βουλή, έστω και με αυτή τη κουτσουρεμένη δημοκρατία.
Θα έπρεπε να ντρέπεστε, έχετε οδηγήσει τη χώρα σε αυτό το χάλι, την έχετε γονατίσει και αφήνετε να διαχέονται οι ευθύνες σε όλο το πολιτικό σύστημα
Το παιχνιδάκι, αυτό το έργο είναι και ανατριχιαστικό είναι και παλιό. Ξαναπαίχτηκε το 65 και το 66. Εκεί που κάηκαν τα   τρία παιδιά της marfin χθες, στην άλλη γωνία, σκοτώθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας το 1965. Αυτή η αναταραχή, αυτές οι προβοκάτσιες, αυτοί οι ταγματασφαλίτες, οι χίτες, κουκουλοφόροι φασίστες, αυτά τα ρεμάλια της κοινωνίας, οι μαύροι και οι κόκκινοι φασίστες, γιατί τώρα έχουμε και κόκκινους φασίστες αυτοί όλοι ως ενεργούμενα μιας εξουσίας ή ως ανόητοι και παράφρονες οδηγούν την τηλοψία και την κοινή γνώμη σε θέσεις άκρως συντηρητικές και ανατριχιαστικές. Και βγαίνουν άνθρωποι και μας κάνουν μαθήματα περί δημοκρατίας, άνθρωποι που τσαλαπάτησαν τη δημοκρατία.
Άνθρωποι που οδηγούσαν τα τανκς άνθρωποι που έδειχναν τον δρόμο στους ντερτιλήδες και μας κάνουν μαθήματα περί δημοκρατίας. Κι εσείς οι δυο που κυβερνάτε τη χώρα από τη δήθεν μεταπολίτευση μέχρι σήμερα δεν είχατε το φιλότιμο να βγείτε να πείτε πέντε πράγματα καθαρά, καθαρά,  ότι δανειστήκαμε μια τα φάγαμε, δανειστήκαμε δυο τα φάγαμε, δανειστήκαμε τρεις τα φάγαμε, μας λαδώσανε η Ζήμενς, 15 άλλες εταιρείες τα φάγαμε  λυπούμαστε πολύ, πήγανε σε μαύρες σακούλες και σε τρύπιες τσέπες. Λυπούμαστε πολύ, κάνουμε την αυτοκριτική μας, πέντε παραιτηθήκαμε, ένας έκανε χαρακίρι, ένας πήδηξε απ το μπαλκόνι …ε;  Κανείς;  Τίποτα;   Και φταίνε οι 300;
Φταίνε οι 300 που κατασπαταλήθηκαν δισεκατομμύρια από το 1974 μέχρι σήμερα; Που πλήρωνε η ευρωπαϊκή ένωση να ενισχύσει την ελληνική οικονομία και μας λέει κάποια αριστερά ότι φταίει για όλα η ευρωπαϊκή ένωση; Επειδή είναι τα συμφέροντα και τα μονοπώλια; Γιατί η Ελλάδα τι είναι; Λαϊκή δημοκρατία;  Τα συμφέροντα και τα μονοπώλια δεν είναι και η Ελλάδα; Να φύγουμε και από εδώ, να πάρουμε το βαρκάκι μας να πάμε στη Μαδαγασκάρη, στη Σιέρα Λεόνε ξέρω ‘γω;
Η ευρωπαϊκή ένωση μας γονάτισε ή οι κυβερνήσεις εδώ πέρα οι οποίες είναι μαριονέτες; Και τρώγανε τα φράγκα οι υπουργοί και οι υφυπουργοί σε ένα τεράστιο δημόσιο τομέα με γραμματείς υπουργείων, με ΔΕΚΟ, με ιστορίες. Έχουμε διαβάσει, έχουμε φρίξει επί δεκαετίες. Δεν θα βγει κάποιος από εσάς να τα πει;  Ένας από τη Νέα Δημοκρατία και ένας απ το ΠΑΣΟΚ. Να ανεβούν μαζί εδώ πάνω και να πουν παιδιά θέλουμε να σας πούμε κάτι. Τόσο καιρό παίζαμε ένα παιδικό παιχνιδάκι έτσι κι έτσι κι έτσι αλλά φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και ζητάμε συγγνώμη. Και τότε να βάλουμε όλοι πλάτη…
Αλλά βλέπω φουκαράδες των 400 ευρώ που τους τα κάνουν 200 και βγαίνουν στο δρόμο και κλαίνε και με τραβάνε και μου λένε κουφάλα παίρνεις τα λεφτά εσύ; Πόσα παίρνετε, 15 χιλιάρικα παίρνετε στη βουλή;   Δεν παίρνουμε τόσα.
Παίρνετε κομπιούτερ εν μέσω κρίσης, τα λένε κανάλια και blog, χίτες, ταγματασφαλίτες εσείς τους έχετε ξαμολήσει και τα λένε αυτά. Δεν πήραμε εν μέσω κρίσης κομπιούτερ στη βουλή. Όταν γίνανε οι εκλογές πήραν οι νεοεκλεγέντες βουλευτές. Γιατί δεν τα λέτε αυτά;
Γιατί αφήνετε τον κόσμο και εξαγριώνετε  και θα μας φάει όλους ζωντανούς; Να φάει εσάς τους δυο, γιατί να μας φάει όλους; Και  από εσάς τους δυο να φάει αυτούς που τα έφαγαν, όχι όλους. Δεν είναι όλο το ΠΑΣΟΚ ίδιοι, δεν είναι όλη η Νέα Δημοκρατία ίδιοι. Αλλά υπάρχουν 100 άνθρωποι που τα φάνανε. ΤΑ  ΦΑΓΑΝΕ. Έχουμε ονόματα, διευθύνσεις, περιούσιες, ιδιοκτησίες στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και παντού.   ΤΑ  ΦΑΓΑΝΕ.
Πολεοδομίες, εφορίες, ΣΔΟΕ, ΤΑ  ΦΑΓΑΝΕ. Θα τα πείτε τα ονόματα; Να επιστρέψουν τα λεφτά. Είπε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να πάνε φυλακή, να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα. Ο κ. Πρετεντέρης οργίστηκε. Λάθος του πρόεδρου, δεν πρέπει να πάνε φυλακή να τους πληρώνει πάλι το κράτος. Να γίνει δήμευση της περιουσίας τους.

Αλλά είπε ο πρόεδρος αυτό και ο κ. Πρετεντέρης είπε ¨ο κύριος πρόεδρος σκέφτηκε τα γεροντάκια που δεν απολαμβάνουν προεδρικής συντάξεως;¨ ακούτε τι είπε, το διαβάσατε στο ΒΗΜΑ προχθές; Θα μας τρελάνουν;
Δεν θα ψηφίσουμε αυτά τα μέτρα. Κανείς νοήμων άνθρωπος δεν πρέπει να ψηφίσει αυτά τα μέτρα.  Όχι γιατί δεν πρέπει να παρθούν μέτρα, να παρθούν μέτρα αλλά πρώτα  να πληρώσουν αυτοί, να καταθέσουν τα φράγκα που φάνανε πρώτον. Δεύτερον να δούμε τι πουλάμε στην Ευρώπη εκτός από τρέλα.  Η Ιρλανδία που είναι μικρότερη από την Αθήνα πουλάει τυριά, ουίσκι, μπύρες. Έχει 50 προϊόντα τοποθετημένα στα μαγαζιά.
Εμείς κλείσαμε την αγροτική παραγωγή, καταργήσαμε το βαμβάκι, τα στάρια όλα γιατί  υπάρχουν άλλου φτηνότερα αλλά δεν είπαμε ποτέ σε κανένα κερατά στην Ευρώπη, τι θα βάλουμε εμείς αντί για το βαμβάκι μάγκα μου; Λοιπόν έχουμε φτάσει στο μη περεταίρω.

Η Τουρκία έχει 15 αυτοκινητοβιομηχανίες, εμείς είχαμε ανοίξει 2, τις κλείσαμε. Δεν έχουμε ενεργειακά κέντρα. Καίμε ακόμα λιγνίτες και πετρέλαια όταν η μισή βόρεια Ευρώπη χωρίς αέρα και χωρίς ήλιο έχει 30% από ΑΠΕ. Είμαστε 100 χρόνια πίσω, λέμε στον κόσμο ψέματα  ο κόσμος θα μπει μέσα θα μας φάει ζωντανούς κι αυτό το έργο έχει ξαναπαιχτεί.
Αλλά το 65 με το θάνατο του Πέτρουλα στη γωνία πέρα από τη MARFIN που καήκαν οι τρεις χθες, ακριβώς οι ίδιοι συμβολισμοί , ακριβώς στο ίδιο σημείο . Τότε με τις προβοκάτσιες αυτές και τις δολοφονίες και με τη διάχυση των ευθυνών σε όλο τον πολιτικό σύστημα πείστηκε ο λαός από πρωτοσέλιδα εφημερίδων  ότι φταίνε όλοι και ήρθαν οι συνταγματάρχες. Τώρα φταίνε όλοι αλλά έρχονται οι επιχειρηματίες.   Καλή σας νύχτα….  

Related Posts with Thumbnails