Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Να ζήσουν οι Γιάννηδες και η Κρήτη!

Παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό το blog της Γενιάς των 700 ευρώ. Δεν ανήκω σε αυτή την γενιά, είμαι μεγαλύτερος 5-6 χρόνια από το πάνω όριο αυτών των εργαζόμενων. Αλλά στα πλαίσια της εργασίας μου συναναστρέφομαι μαζί τους και μπορώ να πω, ότι πράγματι, ανήκουν στην ελίτ (ποιοτικά ασφαλώς και όχι χρηματικά) του εργατικού δυναμικού της χώρας μας. Εξαιρετικές σπουδές, διάθεση για εργασία, φρέσκες ιδέες, αλλά ταυτόχρονα, πολύ συχνά συναντούν την απαξίωση από τους πολύ υποδυέστερους "παλιούς" συναδέλφους τους, την έντεχνη απομόνωση, ακόμα και την οικοιοποίηση των ιδεών και των προτάσεών τους (ίσως λίγο αλλαγμένες για το ανάλογο "ξεκάρφωμα")  από τους προϊστάμενους και τους "καθιερωμένους" συναδέλφους τους.

Εν ολίγοις, τους εκτιμώ αφάνταστα και τους κατατάσσω στα πιο δυναμικά και ελπιδοφόρα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας.
Αν και είμαι εγγεγραμμένος στο RSS feed του blog τους, σπάνια σχολιάζω. Σε σχέση με αυτούς, αισθάνομαι προνομιούχος, αν και μόλις που πρόλαβα χρονικά να γλυτώσω από τις "αναθεωρημένες" εργασιακές σχέσεις που υφίστανται. Ωστόσο, πολλές φορές έχω αλιευσει διαμάντια μέσα από τον διάλογο που διεξάγεται μετά την δημοσίευση καθενός από τα άρθρα τους. Αν εξαιρέσει κανείς τα γνωστά κομματόσκυλα που φιλτράρουν κάθε κουβέντα μέσα από τα κομματικά τους γυαλιά και σχολιάζουν στο ίδιο πνεύμα και με τον ίδιο ξερό τρόπο, οι περισσότεροι συμμετέχοντες ανταποκρίνονται κάνοντας σχόλια, που έχουν την  ίδια υψηλή ποιότητα όπως και το αρχικό άρθρο.

Σε μία πρόσφατη δημοσίευσή τους, οι αρθογράφοι της G700 σχολιάζουν των θάνατο των 3 (+1) εργαζομένων στην Marfin και τα λένε έξω από τα δόντια στην εγχώρια Αριστερά, με όλες τις εκνευριστικές, αλλοπρόσαλλες, καταστροφικές, αντικοινωνικές και εν τέλει αντιεργατικές τακτικές που ακολουθεί. Εν ολίγοις, αυτά που έγραψα εγώ χρησιμοποιώντας την εύκολη λύση του βρισίματος, αυτοί τα έγραψαν με έναν πολύ πιο κόσμιο και -προφανώς- αποδοτικότερο τρόπο.

Αλλά η τεράστια έκπληξη και ικανοποίηση, ήρθε από δύο σχόλια του συγκεκριμένου άρθρου. Κάποιος αναγνώστης, ομόματι Yanniskriti, που δεν έχει (ή δεν θέλει να δημοσιεύσει) ο άνθρωπος κάποιο δικό του blog, έγραψε 2 φανταστικά σχόλια, που τα παραθέτω αυτούσια, γιατί κατά την γνώμη μου αξίζουν πολύ και περιγράφουν ΤΕΛΕΙΑ την σημερινή κατάσταση.

Και μία τελευταία κουβέντα. Είχα αρχίσει (πριν διαβάσω αυτό το άρθρο) ένα προσχέδιο για μία δημοσίευση που ήθελα να κάνω με θέμα "Για ποιά αιτήματα θα κατέβαινα κι εγώ σε μία διαδήλωση". Αλλά τώρα πιά, είναι περιττό...

Καλή ανάγνωση! (Είδατε; Μπορώ κι εγώ να γράφω χωρίς να βρίζω άμα θέλω. Αλλά δεν το φχαρστιέμαι έτσι).

Και αυτο το οποίο δεν μπορείτε να καταλάβετε, είναι οτι η χώρα στην οποία μια αργόμισθη υπάλληλος γραφείου αμοίβεται παραπάνω απο εναν σκληρά εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, είναι χώρα ΝΤΡΟΠΗ και αίσχος για ολόκληρο τον Δυτικό πολιτισμό.

Σε όλες τις απεργίες στην ελλάδα, απεργεί αναίμακτα η υψηλόμισθη "εργατική τάξη" του Δημοσίου, και ΠΟΤΕ η χαμηλόμισθη τάξη μισθωτών που όλως τυχαίως βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα.

Είτε το αντιλαμβάνεστε είτε όχι, ο δούλος που χτυπάει 10ωρα για 700 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ με τον αραχτό που δουλεύει (δουλεύει...λέμε τώρα) 4ωρα για 1200 ευρώ ή 8ωρα για 2000 ευρώ στον δημόσιο τομέα!

Αυτοί οι δύο ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ "ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ"!

Η "εργατιά" του ιδιωτικού τομέα η οποία κολυμπάει μέσα στον βόθρο, σκ@τά έτρωγε πριν τις μεταρυθμίσεις, σκ@τά θα φάει και μετά από αυτές.
Αντίθετα η "εργατιά" του δημόσιου τομέα (που είναι εργατιά μόνο κατ'όνομα), μόλις τώρα αρχίζει να οσμίζεται απο μακρυά τον βόθρο.

Αγώνα για εργασιακά δικαιώματα στην Ελλάδα καταβάλλει ο εργάτης του ιδιωτικού τομέα δίχως τη παραμικρή πολιτική στήριξη, την ώρα που ο δημόσιος ξύνει τη μύτη του και όλα τα πολιτικά κόμματα βγάζουν χαρτομάντηλο για να την σκουπίσουν. Οι ΔΥ τους οποίους οι βλάκες του Ελλαδιστάν χαρακτηρίζουν ώς "εργαζομενους", είναι απορροή της κομματικης γλείτσας της μεταπολίτευσης, η οποία δημιούργησε εργαζόμενους δυο ταχυτήτων και έφτιαξε τον "μεγάλο ασθενή" και αυτό το μόρφωμα κοινωνικής αδικίας.

Αυτο που αρνείται να δει η Ελληνική αριστερά (ο καθοδηγητής της Ελληνικής κοινωνίας δηλαδή) ειναι οτι η γραφειοκρατική / συντεχνιακή ταξη των ΔΥ εχει ΑΝΤΙΤΙΘΕΜΕΝΑ συμφεροντα με την πραγματικά εργατική τάξη, κι αυτο φάνηκε και πάλι με τις "οικιοθελείς αποχωρήσεις" σε ΟΤΕ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, ΟΛΠ οπου δώθηκαν δις ευρω απο τον κρατικό προυπολογισμό για να ευνοηθούν (και με υψηλές συντάξεις) μερικοί εκαντοντάδες γραφειοκράτες εν αντιθέσει με τις άλλες επιχειρήσεις που κλείνουν και δεν υπαρχει ΚΑΜΙΑ προστασία για τους εργαζομένους εκεί.

Το οτι έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα φαίνεται πεντακάθαρα απο τα διαφορετικά ασφαλιστικά ταμεία (στοιχείο σκανδαλώδους διαφοροποίησης), η ύπαρξη των οποίων διασφαλίζει ότι η άρχουσα γραφειοκρατική τάξη έχει ΚΑΙ ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη ΚΑΙ ευνοικούς όρους συνταξιοδότησης (και φυσικά όλα αυτά με τον ιδρώτα των άλλων, των σκλάβων).

Δεν εχω δει ΠΟΤΕ, ούτε την αριστερά ούτε τους ίδιους τους ΔΥ να αγωνίζονται για ΕΝΑ ασφαλιστικό ταμείο, και για ίδιες παροχές και κρατησεις ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ τους μισθωτούς.

Αντιθέτως οι αλήτες αγωνίζονται συντεχνιακά για διεκδικήσεις πάνω στις πλάτες των υπολοίπων. Οι αλήτες βγαίνουν και μιλάνε συνεχώς για "πενιχρούς μισθούς στο Δημόσιο", έχοντας μέτρο σύγκρισης όχι τους υπόλοιπους μισθωτούς στην Ελλάδα, αλλα στο Λουξεμβούργο!

Τα αντιτιθέμενα συμφέροντά τους με τα παιδιά ενος κατώτερου Θεού ΙΥ, απεικονίζονται ακόμα και απο το μοίρασμα του κρατικού προυπολογισμού όπου η μερίδα του λέοντος πηγαίνει στους ΔΥ (και τα ασφαλιστικα ταμεια τους), ενώ σε όλους τους υπόλοιπους μοιράζονται τα ψίχουλα (450Ευρώ επίδομα ανεργίας για λίγους μήνες και διαλυμένα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία).

Για να κλείσω, αν κάποιος παίρνει μεγάλο μισθό δε με αφορά, εκτός αν τον παίρνει απο την τσέπη ΜΟΥ!

Με αφορά το όλο θέμα, οταν εμένα με υποχρεώνουν να στήνομαι στην ουρά του ΙΚΑ ενώ οι άλλοι κάθονται κυριλλάτοι εξω απο το ιδιωτικό ιατρείο επείδη έχουν βιβλιάριο "δημοσίου" (με τα λεφτά ΜΟΥ), με αφορά οταν δίνουν σε κάποιον 45 ετών σύνταξη 2500 ευρώ (με τα λεφτά ΜΟΥ), με αφορά οταν υπάρχουν ευνοϊκες συνταξιοδοτικές προϋποθέσεις σ'αυτούς που δεν έχουν ανάγκη (αφού ούτως ή άλλως στο δημόσιο δεν υπάρχει το ρίσκο απώλειας της θέσης), με αφορά που η Ελληνική δημόσια διοίκηση είναι διεφθαρμένη και παρεμποδίζει την οποιαδήποτε υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία (ωστε να μπορώ κι εγώ που δεν έχω μπάρμπα στην Κορώνη να βρώ μια δουλειά). 

---------------------------------------------------------

Η αριστερά και τα κινήματά της...

Άν βγω μ’ ένα πανό να πω αυτό που τα "ψευτοκινήματα" μαζί με τους συνεταίρους τους τις κυβερνήσεις υποθάλπουν και συντηρούν, δλδ τον μεσαίωνα του ιδιωτικού τομέα, τότε δίπλα μου θα βρίσκονται άτομα με τα ίδια συμφέροντα και προβλήματα μ' εμένα, κι ΟΧΙ ΔΥ και συνδικαλισταράδες εργατοπατέρες της αριστεράς με μεζονέτα στο Χαλάνδρι κι εξοχικό στο Πόρτο Ράφτη.

Και οι πραγματικοί αγώνες (μιας και το ΚΚΕ μιλάει περι αγώνων) δεν δίνονται σε πορείες αργόσχολων και ψευτοαπεργίες, ουτε στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Οι πραγματικοί αγώνες δίνονται στα δικαστήρια, οπου αν βγείτε απο την γυάλα σας και πάτε μια βόλτα θα δείτε αναρίθμητους Ιδιωτικούς υπαλλήλους οι οποίοι μόνοι τους μηνύουν / κυνηγάνε / βρίζουν εργοδότες και πολεμάνε να πάρουν τα δεδουλευμένα τους.

Εκεί φυσικά, η αριστερά είναι απούσα. Η αριστερά και το ΚΚΕ, ΟΥΔΕΠΟΤΕ υποστήριξαν τον πραγματικά εργαζόμενο. Εργαζόμενος για ολόκληρη την αριστερά στην Ελλάδα, νοείται ο σαπιοκοιλιάς του δημοσίου.

Τα αριστερά κόμματα ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ δημιούργησαν με τους υποκριτικούς τους "αγώνες" εργαζόμενους 2 ταχυτήτων, και τώρα αναρωτιούνται γιατί το "εργατικό κίνημα" δεν είναι συμπαγές !!!

Για το ΚΚΕ και τα φύκια που το συντηρούν, η αβέβαιη γενιά των 700 που δουλεύει σαν σκυλί έχει τα ίδια συμφέροντα με τον μόνιμο μέσο κρατικοδίαιτο που έπαιρνε 1400 ευρώ και ξύνεται 2 ώρες.


Αλήθεια για ποιές συλλογικές συμβάσεις κάνει λόγο η αριστερά, όταν στον χώρο τον ιδιωτικών υπαλλήλων δεν τηρείται ΚΑΜΙΑ συλλογική σύμβαση και κάθε φορά διαπραγματεύεται εργαζόμενος και εργοδότης?

Εδώ και δεκαετίες στο Αφρικανικό Ελλαδιστάν έχουμε πολίτες δύο κατηγοριών:

η μια έχει εξασφαλισμένα δικαιώματα, προστασία, τηρούμενα ωράρια, μονιμότητα, επιδόματα, ΔΕΝ δουλεύει και χρυσοπληρώνεται

η άλλη ΔΕΝ έχει δικαιώματα, ΔΕΝ έχει μονιμότητα, ΔΕΝ έχει τηρούμενα ωράρια, ΔΕΝ έχει επιδόματα, ΔΕΝ έχει προστασία, δευλεύει σκυλίσια και πληρώνεται με Αφρικανικούς μισθούς.


Μέσα σε όλο αυτό το χάος η έννοια "ΚΟΙΝΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ" απευθύνεται μόνο σε οντότητες με iq αμοιβάδας.

Αυτα τα ολίγα περι "αριστεράς" και "αγώνων". 





2 σχόλια:

BUTTERFLY είπε...

Καλημερα Ντιπ!
Αν αυτο ηθελες τελικα να εκφρασεις με το "εχθρος μου" εκεινου του ποστ, δεν εχεις κι αδικο...

Μεσα σε αυτα τα λογια ομως:
"Δεν εχω δει ΠΟΤΕ, ούτε την αριστερά ούτε τους ίδιους τους ΔΥ να αγωνίζονται για ΕΝΑ ασφαλιστικό ταμείο, και για ίδιες παροχές και κρατησεις ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ τους μισθωτούς."

...ειναι αυτο που ηθελα εγω να πω περι χαμενης αλληλεγγυης...

DPurpler είπε...

Με αυτούς που εκφράζουν αυτά τα συμφέροντα είμαστε απέναντι. Πολύ απλά όπως έχω ξαναγράψει: Είναι δυνατόν να έχουμε ισότητα προς τα πάνω; Μάλλον όχι. Τότε αναγκαστικά θα πρέπει να έχουμε ισότητα προς τα κάτω. Κάποιοι πρέπει να χάσουν, κάποια "κεκτημένα".

Πως τα απέκτησαν όμως αυτά τα κεκτημένα; Είναι θεμιτά; Πολύ περισσότερο, είναι λογικά;

Και θα δεχθούν να υποστούν τις συνέπειες; Η πράξη δείχνει πως όχι.

Αυτό, εγώ το εκλαμβάνω ως κίνηση εναντίον μου (μας), δεδομένου ότι θα εξακολουθήσω να τους πληρώνω.

Τι αλληλεγύη λοιπόν να δείξω εγώ; Αυτοί πράπει να μου (μας) δείξουν έμπρακτα την αλληλεγύη τους, δεχόμενοι τις περικοπές. Όσο αυτοί δεν το δέχονται, τόσο κι εγώ απομακρύνομαι από οποιαδήποτε σχέση θα μπορούσα να έχω μαζί τους - πόσο μάλλον για "κοινούς" αγώνες.

Στον αγώνα "ενωμένοι" και στην μάσα χωριστά.

Related Posts with Thumbnails