Δημοψήφισμα

Τι κρίμα που ο Λαός καλείται για πρώτη ουσιαστικά φορά να εκφράσει την γνώμη του μέσω δημοψηφίσματος σε τέτοιες συνθήκες και με αυτό το ερώτημα.

Θεωρώ ως δεδομένο ότι ο Λαός έχει την ικανότητα να αποφασίσει και ότι το δημοψήφισμα είναι τεχνικά δυνατόν να διεξαχθεί σε αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα της μίας εβδομάδας.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι αλλού. Στο ερώτημα.

Και δεν αναφέρομαι εδώ στην δυσκολία του ερωτήματος, τις απαραίτητες γνώσεις που χρειάζεται να έχει κάποιος για να λάβει θέση, ακόμα και στην αντισυνταγματικότητα που επικαλούνται πολλοί για την διενέργεια δημοψηφίσματος για δημοσιονομικό θέμα (το Σύνταγμα ρητά αποκλείει τα δημοσιονομικά θέματα/ερωτήματα, ως αντικείμενο δημοψηφίσματος ρητώς) αλλά στην ουσία την ίδια.

Διότι τι επιλογές έχουμε;

Η ψήφος στο ΝΑΙ  είναι ψήφος σε ένα βαρύ πρόγραμμα. Το πρόγραμμα είναι το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων 5 μηνών της Κυβέρνησης με τους Θεσμούς. Η εφαρμογή του προγράμματος πράγματι θα επιφέρει ύφεση, πράγματι θα ρίξει κι άλλη βάρη σε αυτούς που ήδη πληρώνουν, δεν αίρει τις ανισότητες, δεν έχει καμμία αναπτυξιακή διάσταση και πιθανότητα έχει την λογική extend and pretend που πολλοί (και η Κυβέρνηση η ίδια) το κατηγορούν ότι έχει.


Που πήγαν οι μεγαλοστομίες "Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο η Μέρκελ να μην δεχθεί τις προτάσεις μας". Πέντε μήνες διαπραγματεύσεων και φέρατε ΑΥΤΟ το πράγμα;

Από την άλλη πλευρά, η ψήφος στο ΟΧΙ είναι αχαρτογράφητα νερά. Ακούσατε κάτι για το πλάνο μετά την απόρριψη του προγράμματος; Τι σημαίνει το ΟΧΙ; Θα μεταφραστεί από την Κυβέρνηση ως λευκή επιταγή; Θα μεταφραστεί ως άδεια του Λαού να προχωρήσει στην μετατροπή μίας χώρας από τον Πρώτο κόσμο στον Τρίτο; Δεν μου εμπνέουν καμμία εμπιστοσύνη ούτε ο πρωθυπουργός ούτε τα στελέχη που έχει επιλέξει, ούτε οι συνεργάτες του στην συγκυβέρνηση. Και κάνουν αυτό που κάνουν πάντα: "Ξέρουμε τι είναι το καλύτερο. Αλλά δεν σας λέμε. Ψηφίστε μας και θα δείτε. Θα είμαστε υπερήφανοι." Τους πιστεύει κανείς σκεπτόμενος μετά από όλα όσα είδαμε; Όπως έκαναν λάθος στην εκτίμηση για την Μέρκελ, έτσι κάνουν λάθος και τώρα. Παίζοντας την χώρα στα ζάρια.

Και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ είναι παιδιά της Κυβέρνησης. Και τα δύο είναι εξίσου επικίνδυνα. Και είναι ανήθικο οι πολίτες να καλούνται να επιλέξουν μεταξύ αυτών των δύο επιλογών λες και δεν υπήρχαν άλλοι δρόμοι.

Ερχόμαστε λοιπόν στην δύσκολη θέση - χωρίς να φταίμε - να μεταφράσουμε, να ερμηνεύσουμε, να προβάλλουμε στο μέλλον την προπαγάνδα που θα κάνει η κυβέρνηση στα πιθανά αποτελέσματα για να δούμε τι θα ψηφίσουμε.

Γιατί η ψήφος στο ΝΑΙ δεν μπορεί παρά να σε κάνει να αισθάνεσαι μαλάκας, υποστηρίζοντας αυτό το αισχρό αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά η ψήφος στο ΟΧΙ οδηγεί στην άμεση καταστροφή και σε μη αναστρέψιμα αποτελέσματα στο ορατό μέλλον.

Ψηφίζω ΝΑΙ λοιπόν, και διατυμπανίζω παντού ότι αυτό το αισχρό πρόγραμμα που αναγκάζομαι να υποστηρίξω είναι το δικο τους αποτέλεσμα, η δική τους διαπραγμάτευση, η δικιά τους κατάληξη.

Βλέπεις τον τοίχο να έρχεται; Πάτα γκάζι. Έτσι κάνουν οι Ήρωες για να τους γράψει η Ιστορία.

Βρισκόμαστε στον 6ο χρόνο της κρίσης και αφού δοκιμάσαμε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, σήμερα κυβερνά ο Σύριζα. 

Στην αρχή της Κρίσης είχα την ελπίδα ότι θα βγούμε ισχυρότεροι από αυτή και ότι είχαμε μπροστά μας μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να βελτιώσουμε τα κακώς κείμενα που υπήρχαν εδώ και δεκαετίες.

Σήμερα, αισθάνομαι ότι είμαστε ακόμη στο μηδέν και μάλιστα πάμε από το κακό στο χειρότερο. Έχουμε εμπλακεί σε ένα ψεύτικο δίλημμα  "Μνημόνιο - Αντιμνημόνιο" και δεν διατυπώνεται από κανέναν ένα σχέδιο εξόδου από την Κρίση. Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Διολισθαίνουμε σιγά σιγά, "ανεπαισθήτως" στον Τρίτο Κόσμο. Και είναι πολύ διαφορετικό να ανήκεις στον Τρίτο Κόσμο και να παλεύεις να βελτιώσεις τις συνθήκες ζωής των πολιτών σου, από το να ανήκεις στις 30 ισχυρότερες οικονομίες και να κατρακυλάςσυνεχώς παρακάτω.

Με αυτό το σκεπτικό και μόνο, μπορώ να δικαιολογήσω την αγανάκτηση του κόσμου αλλά και τις υποσχέσεις του Σύριζα για επαναδιαπραγμάτευση δεδομένου ότι ένα κράτος και μία υπεύθυνη ηγεσία δεν μπορεί να κάτσει να παρακολουθεί αυτή την κατρακύλα με απάθεια.

Αλλά η συμφωνία μου φτάνει ως εκεί. Διότι η αντιπολίτευση που άσκησε ο Σύριζα ήταν όχι απλά στείρα, αλλά καταστροφική. Για ποιόν λόγο για παράδειγμα ο Σύριζα δεν πίεσε για αφορολόγητο πρώτης (ίσως και πρώτης εξοχικής) κατοικίας κατά την διάρκεια του αντιΧαρατσικού αγώνα; Παρά μόνο έλεγε στους φορολογούμενους να μην πληρώσουν; Δηλαδή κάποιος που έχει 10 διαμερίσματα δεν πρέπει να πληρώσει παραπάνω από αυτόν που έχει ένα, ή από εμένα που μένω στο νοίκι; Αν δεν πλήρωνε κανείς το χαράτσι, ποιός θα πλήρωνε τελικά τους φόρους τους απαραίτητους για την λειτουργία του Κράτους και των όποιων ελάχιστων κοινωνικών παροχών έχουν απομείνει;

Το αποτέλεσμα ήταν να πληρώσει ο Λαουτζίκος και να μην πληρώνουν οι εισοδηματίες και οι έχοντες. Έχοντες, που οι ακίνητες περιουσίες τους μετριούνται σε πολυκατοικίες διαμερισμάτων. Δεν πλήρωσαν και όχι μόνο αυτό θεωρήθηκε αντικοινωνικό, αλλά επιπρόσθετα θεωρήθηκε και  το ιδεολογικά ευκταίο. Ποιός ο λόγος ο Σύριζα να υπερασπιστεί τόσο άδικα αυτή την κοινωνική ομάδα; Είναι Αριστερή Πολιτική αυτή;

Για ποιόν λόγο καταδίκασε ολοκληρωτικά το Μνημόνιο χωρίς να δεχθεί τα σημεία που κατά κοινή ομολογία ήταν θετικά; Όπως ο έλεγχος πλούτευσης δημοσίων υπαλλήλων, η αξιολόγηση, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, ο περιορισμός της γραφειοκρατίας; Αναλωθήκαμε περισσότερο από 5 χρόνια τώρα σε μία αντιπαράθεση χωρίς πραγματικό αντικείμενο. Και πολλοί Συριζαίοι (και ΑΝΕΛ) συνεχίζουν, παρότι βλέπουν την πορεία των πραγμάτων.

Τώρα ο Σύριζα και οι ΑΝΕΛ κυβερνούν, κάνουν εκκλήσεις εθνικής υποχρέωσης πληρωμής των φόρων, συμπεριλαμβανομένου του Χαρατσιού, που δεν καταργείται. Ανέβασαν το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης στα κόκκινα, χαρακτηρίζοντας όσους είχαν μία κάπως διαφορετική άποψη ως εθνικούς μειοδότες, δοσίλογους, προδότες, απειλώντας ότι θα φέρουν κρεμάλες μόλις εκλεγούν! 

Γιατί αμφισβητούσαν συνεχώς το δικαίωμα των προηγουμένων κυβερνήσεων να αποφασίζουν προφασιζόμενοι ότι τάχα αποτελούσαν μειοψηφικές κυβερνήσεις ενώ τώρα οι ίδιοι κυβερνούν με ακόμη μικρότερα ποσοστά; Ντρέπομαι που το γράφω, αλλά η συμπεριφορά της ΝΔ και του Πασόκ σήμερα είναι εξαιρετικά πιο θεσμική και αναπόφευκτα αναδεικνύει την πρότερη συμπεριφορά των ΣύριζΑΝΕΛ ως ερασιτεχνική - στην καλύτερη περίπτωση.

Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν εξ' αρχής ανέφικτο. Αυτό ήταν εύκολα κατανοητό ακόμη κι από πρωτοετή φοιτητή Οικονομικών, ακόμη κι από έναν έξυπνο πολίτη που απλά ξέρει κάπως την πιάτσα. Το να δικαιολογεί κανείς αυτά τα γελοία πράγματα που γίνονται λέγοντας ότι αυτή "είναι η βούληση του Ελληνικού Λαού" είναι το ίδιο σαν να υποχρεώνει τον Γερμανικό (αλλά και τον Ισπανικό, και τον Ιταλικό και άλλους 15) Λαούς να πληρώνουν επ' άπειρον (στο διηνεκές που λέει και ο Γιάνης) τις Ελληνικές δαπάνες (και σπατάλες θα προσθέσω εγώ) χωρίς κανέναν έλεγχο και χωρίς καμία ελπίδα αποπληρωμής.

Λαμβάνω σαν δεδομένο ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι αντιμνημονιακή. Αυτό καταγράφηκε έστω και οριακά και στις πρόσφατες εκλογές. Η στήριξη που καταγράφεται στην Κυβέρνηση, αν και σταδιακά  πέφτει, είναι ακόμα συντριπτικά ισχυρή ειδικά έναντι των εναλλακτικών επιλογών που έχουν οι ψηφοφόροι. Που για να λέμε την αλήθεια, δεν αποτελούν και καμία αξιόλογη επιλογή για λύση... Η εκλογική διέξοδος δεν υφίσταται υπό την έννοια ότι θα μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς. Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν λοιπόν: 

Αν υποθέσουμε ότι έχουμε άδικο, τότε πολύ σωστά οι εταίροι μας επιμένουν στην υιοθέτηση των αλλαγών και στην λήψη σκληρών μέτρων. Ταυτόχρονα εμείς αυτοκτονικά ξεροκέφαλοι επιμένουμε στην επικράτησή μας, ζητώντας την όποια λύση προς όφελός μας και σε βάρος όσων λαών πληρώνουν, εκβιάζοντας με μπουρλότο και Κούγκι την Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια Οικονομία. Σε αυτή την περίπτωση, κάθε αντίδραση των εταίρων μας αν και σε εμάς μπορεί να φαίνεται εχθρική μπορεί πολύ εύκολα να δικαιολογηθεί ως αυτοάμυνα (ιστορικά μιλώντας). Σε αυτή την άποψη συναινούν οι αναλύσεις του Διεθνούς Τύπου, οι δηλώσεις παραδοσιακά φιλελλήνων προσωπικοτήτων, η στάση των εταίρων μας συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου και το κυριότερο των Λαών τους αλλά και των συντριπτικά περισσοτέρων ανεξάρτητων αναλυτών.

Αν υποθέσουμε ότι έχουμε δίκιο, τότε είμαστε ο πιο κατατρεγμένος Λαός της Οικουμένης, Έθνος Ανάδελφον και συνωμοτικά όλοι θέλουν το κακό μας. Γιατί όμως; Δύσκολα απαντιέται αυτό το ερώτημα αν συνυπολογίσουμε τα δεδομένα της Ελληνικής Οικονομίας, ειδικά όπως έχει καταντήσει τα τελευταία χρόνια. Μπορούμε βέβαια, να καταφύγουμε σε θεωρίες συνωμοσίας, αλλά το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: Οι απαντήσεις, θα  είναι απαντήσεις σε θεωρίες συνωμοσίας. Ας το αφήσουμε αυτό το πεδίο στους ΑΝΕΛ. που τόσο τους ταιριάζει εξάλλου. Πολύ πιο πιθανό είναι εγώ να έχω κάνει λάθος στην ανάλυσή μου για τις αιτίες του κατατρεγμού μας.

Ωστόσο, ακόμη κι έτσι, μας ταιριάζει πολύ περισσότερο μιαν άλλη ανάλυση: Η ανάλυση του Θουκυδίδη στον διάλογο των Αθηναίων και των Μηλίων κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Οι Μήλιοι, είχαν δίκιο. Αυτό όμως, δεν εμπόδισε καθόλου την καταστροφή τους.

Γιατί δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα;

Θέλω σήμερα να γράψω για το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει, αλλά όχι με τους όρους που συνήθως διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος, αλλά με τους όρους της πραγματικότητας όπως τουλάχιστον εγώ την αντιλαμβάνομαι.

Εδώ και καιρό προσπαθώ να γράψω κάποια πόστ για τα μεγάλα θέματα και τις μεγάλες αντιθέσεις που κυριαρχούν στην κοινωνία σήμερα. Παρότι διαβάζω πολύ και ενημερώνομαι από πολλές πηγές, πουθενά δεν έχω βρει μία (κατά την γνώμη μου) συνεκτική ολική άποψη για τα γεγονότα, τις αιτίες και τις λύσεις που πρέπει να αναζητήσουμε. Είμαστε θαρρώ ακόμα εγκλωβισμένοι σε ιδεοληψίες – μεγάλο μέρος της κοινωνίας τουλάχιστον. Οι αναλύσεις που προβάλλονται ως προτάσεις εξόδου από την κρίση, είναι αποσπασματικές ή πλασματικές και σε κάθε περίπτωση μη-επιστημονικές.

Τι εννοώ με αυτό: Όταν θέλει κανείς να λύσει πραγματικά ένα πρόβλημα, και μάλιστα τόσο σύνθετο όσο το πρόβλημα της Οικονομίας μίας χώρας, θα πρέπει να συλλέξει όλα τα στοιχεία που μπορεί να βρει, να τα διασταυρώσει, να τα αξιολογήσει, να τα κατηγοριοποιήσει, να τα κατατάξει και τελικά να τα αναλύσει. Στην Ελλάδα, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε καν αυτό. Πρέπει επειγόντως να μαζέψουμε τα στοιχεία και να συμφωνήσουμε επί αυτών, έτσι ώστε καθένας να επιχειρηματολογεί πάνω στα κοινά στοιχεία, και να μην προτάσσει μόνο όποια στοιχεία ή να χρησιμοποιεί όποια πηγή βολεύει την επιχειρηματολογία του.

Επίσης, όταν κάποιος αναλύει ένα πρόβλημα, δεν πρέπει να ξεκινά με την λύση ήδη προδιαγεγραμμένη μέσα στο μυαλό του. Αντίθετα: Πρέπει να επιδιώκει να βρει περιπτώσεις που αντικρούουν το θεωρητικό συμπέρασμά του. Ακόμα κι όταν κάποιος άλλος καταφέρνει να καταρρίψει ένα επιχείρημα ή ένα συμπέρασμά μας, δεν πρέπει να το βλέπουμε αυτό ως απειλή, αλλά ως συνεισφορά στην προσπάθεια επίλυσης του προβλήματός μας. Και το ιδεολογικό μας “οπλοστάσιο” το χρησιμοποιούμε στο τέλος, όταν, έχοντας συγκεντρώσει όλα τα δεδομένα, μπορούμε να προτείνουμε λύση. Και σε καμία περίπτωση δεν (πρέπει να) ξεκινούμε την ανάλυση μας ερμηνεύοντας τα προβλήματα βάσει της ιδεολογίας μας.

Όλα τα παραπάνω βέβαια, εφόσον θέλουμε να βρεθεί η βέλτιστη λύση στο πρόβλημα – και όχι απλά μία λύση που θα οδηγεί στην επόμενη μέρα που θα έχει συνθήκες που θα ευνοούν εμάς – σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Εάν οι πολιτικοί και τα κόμματα έχουν κάθε συμφέρον να επιδιώξουν κάτι τέτοιο, οι απλοί πολίτες θα πρέπει να τους εμποδίσουν, ή, ακόμη καλύτερα να τους εγκαταλείψουν.

Το πρώτο παράδειγμα που θα αναφέρω για να κάνω πιο σαφή την θέση μου είναι το παράδειγμα αυτής που ονομάζουμε “φιλελεύθερης” σχολής σκέψης. Μία από τις αρχές, από τις εμμονές θα έλεγα εγώ, αυτής της σχολής, είναι η προσπάθεια για ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, που αν πραγματοποιηθεί θα επιτρέψει μεγαλύτερη άνεση στον εργοδότη να μεταβάλλει τα ωράρια εργασίας, τις άδειες, τα ρεπό, βάσει των ανά περίσταση αναγκών του φόρτου εργασίας. Επίσης, παρέχονται συνήθως στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι η εργατική νομοθεσία στην Ελλάδα είναι από τις πιο αυστηρές στην Ε.Ε. και ότι, όπου έχει εφαρμοστεί η flexicurity, έχει επιτύχει σημαντικά οφέλη στην παραγωγικότητα.
Ωστόσο, αποσιωπάται εντελώς το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού απασχολείται ήδη (παρανόμως) σε ρυθμούς εξοντωτικούς. Αποσιωπάται το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού εργάζεται ανασφάλιστο. Αποσιωπάται το γεγονός ότι η επιθεώρηση εργασίας είναι ανύπαρκτη. Τι μπορείς να πεις στον υπάλληλο που είναι δηλωμένος για τετράωρη ημιαπασχόληση, αλλά στην πραγματικότητα εργάζεται εξαήμερο, δωδεκάωρο, χωρίς διάλλειμα;

Είναι η δικαιολογία “δεν φταίει η τρόικα για αυτό” ή “η ανάλυσή μου προϋποθέτει αυστηρό έλεγχο” επαρκής; Δεν είναι. Πολύ απλά, διότι συνήθως αυτός που το λέει αυτό, παράλληλα πιέζει για περιορισμό του Δημοσίου και άρα, και των ελεγκτών της επιθεώρησης εργασίας. Πως θα τα πετύχουμε λοιπόν και τα δύο αυτά μαζί;

Οπότε, δύο φορές λάθος: ΠΡΩΤΟΝ, αγνόηση ή απόκρυψη της πραγματικότητας, ΔΕΥΤΕΡΟΝ, αδύνατη λύση, λόγω έλλειψης (και αδυναμία ενίσχυσης) του ελεγκτικού μηχανισμού.

ΟΧΙ λοιπόν, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή αυτή η λύση. Πρέπει πρώτα να αποδειχθεί ότι γίνεται αντιληπτό το πρόβλημα στην ολότητά του και στην συνέχεια, να αντισταθμιστούν με κάποιον τρόπο τα προβλήματα που υπάρχουν. Μέχρι τότε, η πρότασή αυτή, δεν περνάει.

Το δεύτερο παράδειγμα, αφορά την αριστερή οπτική, που πολλές φορές τονίζει κι επιμένει ότι ο Δημόσιος τομέας στην Ελλάδα είναι στον μέσο όρο της Ε.Ε. και για αυτό, προσπάθειά ελάττωσης του είναι άδικη και κυρίως, θα στερήσει πολύτιμες υπηρεσίες από τις φτωχότερες ειδικά τάξεις.
Αυτός ο ισχυρισμός, δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη το γεγονός ότι ο Δημόσιος τομέας δεν λειτουργεί στην Ελλάδα. Απλά δεν λειτουργεί! Δεν φτάνω στο σημείο να πω ότι προκαλεί εμπόδια (πράγμα που ισχύει).  Σίγουρα όμως είναι ανεπαρκές -για να μην πω τίποτα χειρότερο- να ισχυρίζεται κανείς, ότι αξίζει να πληρώνουμε τα χρήματα που πληρώνουμε για να έχουμε αυτή την ποιότητα υπηρεσιών. Ακόμη μία φορά, αγνοείται η πραγματικότητα, για να ταιριάξει με την ιδεοληψία μας.

Το τρίτο παράδειγμα, αφορά και πάλι την Αριστερά. Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι “θα φορολογήσω τους πλουσίους” χωρίς να αναφέρεται καθόλου στην φοροδιαφυγή και στους τρόπους καταπολέμησής της, έτσι ώστε κάθε πολίτης να φορολογείται ανάλογα με την φοροδοτική του ικανότητα και όχι ανάλογα με την επαγγελματική του κάστα, είναι όχι μόνο ελλιπές, αλλά κυρίως απαράδεκτο. Παρότι ένα σωρό αξιόπιστες πηγές και έρευνες αναφέρουν ξανά και ξανά και ξανά το πρόβλημα, η εν Ελλάδι Αριστερά, επιλέγει να μην το λαμβάνει υπόψη.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, Αριστερή θέση θα ήταν η φορολογική ασυλία των μισθωτών για 10 χρόνια, διότι αυτοί σήκωσαν όλο το βάρος της λειτουργίας του κράτους τον καιρό του πάρτι και αμέσως μετά, μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να συνεισφέρουν πασιφανώς και εντελώς δυσανάλογα στην συντήρησή του.

Αλλά τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Κι έχω φτάσει στο συμπέρασμα, ότι το πραγματικό θέμα σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι ποιά ιδεολογία θα εφαρμοστεί, αλλά από τι είδους ανθρώπους θα εφαρμοστεί.

Ανθρώπους που αναλύουν ολοκληρωμένα, ή ανθρώπους που αναλύουν κατά πως τους βολεύει;

Θέλω να γράψω κι άλλα πολλά. Έχω ένα σημειωματάριο πάνω στο γραφείο μου που σημειώνω τους τίτλους των πόστ που θέλω να γράψω. Διαβάζω: “Τι θα έκανα αν ήμουν τρόικα”. Επίσης: “Γιατί τα βάζω με τους Δημόσιους υπάλληλους". Κάποια άλλη φορά. Ελπίζω κι εύχομαι να μην περάσει πάλι ένας χρόνος.

Αλλά αυτό δεν είναι πάντα στο χέρι μας.

Πολύ καιρό μετά…

Ήρθε το μνημόνιο 1. Δεν έγραψα.

Ήρθε το μνημόνιο 2. Δεν έγραψα.

Έγινε οικουμενική.Δεν έγραψα.

Έγιναν 2 εκλογές σε 1 μήνα. Έγραψα 5 αράδες.

Έγινε πρωθυμουργός ο Σαμαράς. Δεν έγραψα.

Μπήκε η Χρυσή Αυγή στην Βουλή. Δεν έγραψα.

Χρεοκωπήσαμε. Δεν έγραψα.

…

Και γράφω, απλά επειδή έτυχε να βρώ το Μicrosoft Writer που υποτίθεται ότι κάνει το blogging παιγχνίδι!

Δεν πάω καλά. Το ξέρω.

Εκλογικό 2012

Πρίν μερικά χρόνια βρέθηκα στο Ευρωκοινοβούλιο, για μία εκδήλωση. Κατά την διάρκεια της προετοιμασίας, κάθησα σε έναν υπολογιστή. Ήθελα να γράψω κάτι στα ελληνικά, οπότε ετοιμάστηκα να πάω στο control panel -> Regional Settings. Αλλά από συνήθεια, πρώτα έκανα κλικ στο language bar, στο γνωστό εικονίδιο επιλογής γλώσσας των Windows.

 Και είδα όλες, μα όλες τις γλώσσες της Ευρωπαικής Ένωσης εγκατεστημένες. Μεταξύ των οποίων και τα Ελληνικά.

Η Γερμανίδα υπάλληλος διέκρινε την έκπληξή μου.

"European Union my friend"!

Αν σε ένα τυχαίο γραφείο, χωμένο κάπου μέσα στην Ευρωβουλή, παρότι δεν υπάρχει Έλληνας εργαζόμενος ή επισκέπτης,  υπάρχει εγκατεστημένη η Ελληνική (και κάθε άλλη γλώσσα) σε έναν τυχαίο υπολογιστή, για λόγους ισότητας και σεβασμού των κρατών μελών, εγώ θέλω να παραμείνω μέρος αυτής της ιδέας.

Και την εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο από τους εγχώριους πολιτικάντηδες.

Καλό βόλι.