Βλέπεις τον τοίχο να έρχεται; Πάτα γκάζι. Έτσι κάνουν οι Ήρωες για να τους γράψει η Ιστορία.

Βρισκόμαστε στον 6ο χρόνο της κρίσης και αφού δοκιμάσαμε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, σήμερα κυβερνά ο Σύριζα. 

Στην αρχή της Κρίσης είχα την ελπίδα ότι θα βγούμε ισχυρότεροι από αυτή και ότι είχαμε μπροστά μας μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να βελτιώσουμε τα κακώς κείμενα που υπήρχαν εδώ και δεκαετίες.

Σήμερα, αισθάνομαι ότι είμαστε ακόμη στο μηδέν και μάλιστα πάμε από το κακό στο χειρότερο. Έχουμε εμπλακεί σε ένα ψεύτικο δίλημμα  "Μνημόνιο - Αντιμνημόνιο" και δεν διατυπώνεται από κανέναν ένα σχέδιο εξόδου από την Κρίση. Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Διολισθαίνουμε σιγά σιγά, "ανεπαισθήτως" στον Τρίτο Κόσμο. Και είναι πολύ διαφορετικό να ανήκεις στον Τρίτο Κόσμο και να παλεύεις να βελτιώσεις τις συνθήκες ζωής των πολιτών σου, από το να ανήκεις στις 30 ισχυρότερες οικονομίες και να κατρακυλάςσυνεχώς παρακάτω.

Με αυτό το σκεπτικό και μόνο, μπορώ να δικαιολογήσω την αγανάκτηση του κόσμου αλλά και τις υποσχέσεις του Σύριζα για επαναδιαπραγμάτευση δεδομένου ότι ένα κράτος και μία υπεύθυνη ηγεσία δεν μπορεί να κάτσει να παρακολουθεί αυτή την κατρακύλα με απάθεια.

Αλλά η συμφωνία μου φτάνει ως εκεί. Διότι η αντιπολίτευση που άσκησε ο Σύριζα ήταν όχι απλά στείρα, αλλά καταστροφική. Για ποιόν λόγο για παράδειγμα ο Σύριζα δεν πίεσε για αφορολόγητο πρώτης (ίσως και πρώτης εξοχικής) κατοικίας κατά την διάρκεια του αντιΧαρατσικού αγώνα; Παρά μόνο έλεγε στους φορολογούμενους να μην πληρώσουν; Δηλαδή κάποιος που έχει 10 διαμερίσματα δεν πρέπει να πληρώσει παραπάνω από αυτόν που έχει ένα, ή από εμένα που μένω στο νοίκι; Αν δεν πλήρωνε κανείς το χαράτσι, ποιός θα πλήρωνε τελικά τους φόρους τους απαραίτητους για την λειτουργία του Κράτους και των όποιων ελάχιστων κοινωνικών παροχών έχουν απομείνει;

Το αποτέλεσμα ήταν να πληρώσει ο Λαουτζίκος και να μην πληρώνουν οι εισοδηματίες και οι έχοντες. Έχοντες, που οι ακίνητες περιουσίες τους μετριούνται σε πολυκατοικίες διαμερισμάτων. Δεν πλήρωσαν και όχι μόνο αυτό θεωρήθηκε αντικοινωνικό, αλλά επιπρόσθετα θεωρήθηκε και  το ιδεολογικά ευκταίο. Ποιός ο λόγος ο Σύριζα να υπερασπιστεί τόσο άδικα αυτή την κοινωνική ομάδα; Είναι Αριστερή Πολιτική αυτή;

Για ποιόν λόγο καταδίκασε ολοκληρωτικά το Μνημόνιο χωρίς να δεχθεί τα σημεία που κατά κοινή ομολογία ήταν θετικά; Όπως ο έλεγχος πλούτευσης δημοσίων υπαλλήλων, η αξιολόγηση, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, ο περιορισμός της γραφειοκρατίας; Αναλωθήκαμε περισσότερο από 5 χρόνια τώρα σε μία αντιπαράθεση χωρίς πραγματικό αντικείμενο. Και πολλοί Συριζαίοι (και ΑΝΕΛ) συνεχίζουν, παρότι βλέπουν την πορεία των πραγμάτων.

Τώρα ο Σύριζα και οι ΑΝΕΛ κυβερνούν, κάνουν εκκλήσεις εθνικής υποχρέωσης πληρωμής των φόρων, συμπεριλαμβανομένου του Χαρατσιού, που δεν καταργείται. Ανέβασαν το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης στα κόκκινα, χαρακτηρίζοντας όσους είχαν μία κάπως διαφορετική άποψη ως εθνικούς μειοδότες, δοσίλογους, προδότες, απειλώντας ότι θα φέρουν κρεμάλες μόλις εκλεγούν! 

Γιατί αμφισβητούσαν συνεχώς το δικαίωμα των προηγουμένων κυβερνήσεων να αποφασίζουν προφασιζόμενοι ότι τάχα αποτελούσαν μειοψηφικές κυβερνήσεις ενώ τώρα οι ίδιοι κυβερνούν με ακόμη μικρότερα ποσοστά; Ντρέπομαι που το γράφω, αλλά η συμπεριφορά της ΝΔ και του Πασόκ σήμερα είναι εξαιρετικά πιο θεσμική και αναπόφευκτα αναδεικνύει την πρότερη συμπεριφορά των ΣύριζΑΝΕΛ ως ερασιτεχνική - στην καλύτερη περίπτωση.

Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν εξ' αρχής ανέφικτο. Αυτό ήταν εύκολα κατανοητό ακόμη κι από πρωτοετή φοιτητή Οικονομικών, ακόμη κι από έναν έξυπνο πολίτη που απλά ξέρει κάπως την πιάτσα. Το να δικαιολογεί κανείς αυτά τα γελοία πράγματα που γίνονται λέγοντας ότι αυτή "είναι η βούληση του Ελληνικού Λαού" είναι το ίδιο σαν να υποχρεώνει τον Γερμανικό (αλλά και τον Ισπανικό, και τον Ιταλικό και άλλους 15) Λαούς να πληρώνουν επ' άπειρον (στο διηνεκές που λέει και ο Γιάνης) τις Ελληνικές δαπάνες (και σπατάλες θα προσθέσω εγώ) χωρίς κανέναν έλεγχο και χωρίς καμία ελπίδα αποπληρωμής.

Λαμβάνω σαν δεδομένο ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι αντιμνημονιακή. Αυτό καταγράφηκε έστω και οριακά και στις πρόσφατες εκλογές. Η στήριξη που καταγράφεται στην Κυβέρνηση, αν και σταδιακά  πέφτει, είναι ακόμα συντριπτικά ισχυρή ειδικά έναντι των εναλλακτικών επιλογών που έχουν οι ψηφοφόροι. Που για να λέμε την αλήθεια, δεν αποτελούν και καμία αξιόλογη επιλογή για λύση... Η εκλογική διέξοδος δεν υφίσταται υπό την έννοια ότι θα μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς. Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν λοιπόν: 

Αν υποθέσουμε ότι έχουμε άδικο, τότε πολύ σωστά οι εταίροι μας επιμένουν στην υιοθέτηση των αλλαγών και στην λήψη σκληρών μέτρων. Ταυτόχρονα εμείς αυτοκτονικά ξεροκέφαλοι επιμένουμε στην επικράτησή μας, ζητώντας την όποια λύση προς όφελός μας και σε βάρος όσων λαών πληρώνουν, εκβιάζοντας με μπουρλότο και Κούγκι την Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια Οικονομία. Σε αυτή την περίπτωση, κάθε αντίδραση των εταίρων μας αν και σε εμάς μπορεί να φαίνεται εχθρική μπορεί πολύ εύκολα να δικαιολογηθεί ως αυτοάμυνα (ιστορικά μιλώντας). Σε αυτή την άποψη συναινούν οι αναλύσεις του Διεθνούς Τύπου, οι δηλώσεις παραδοσιακά φιλελλήνων προσωπικοτήτων, η στάση των εταίρων μας συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου και το κυριότερο των Λαών τους αλλά και των συντριπτικά περισσοτέρων ανεξάρτητων αναλυτών.

Αν υποθέσουμε ότι έχουμε δίκιο, τότε είμαστε ο πιο κατατρεγμένος Λαός της Οικουμένης, Έθνος Ανάδελφον και συνωμοτικά όλοι θέλουν το κακό μας. Γιατί όμως; Δύσκολα απαντιέται αυτό το ερώτημα αν συνυπολογίσουμε τα δεδομένα της Ελληνικής Οικονομίας, ειδικά όπως έχει καταντήσει τα τελευταία χρόνια. Μπορούμε βέβαια, να καταφύγουμε σε θεωρίες συνωμοσίας, αλλά το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: Οι απαντήσεις, θα  είναι απαντήσεις σε θεωρίες συνωμοσίας. Ας το αφήσουμε αυτό το πεδίο στους ΑΝΕΛ. που τόσο τους ταιριάζει εξάλλου. Πολύ πιο πιθανό είναι εγώ να έχω κάνει λάθος στην ανάλυσή μου για τις αιτίες του κατατρεγμού μας.

Ωστόσο, ακόμη κι έτσι, μας ταιριάζει πολύ περισσότερο μιαν άλλη ανάλυση: Η ανάλυση του Θουκυδίδη στον διάλογο των Αθηναίων και των Μηλίων κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Οι Μήλιοι, είχαν δίκιο. Αυτό όμως, δεν εμπόδισε καθόλου την καταστροφή τους.