Tου Xρηστου Γιανναρα
Να κρίνουμε λογικά και νηφάλια τη διαπιστωτική πρόταση που διατυπώθηκε σε συνεδρίαση ολομέλειας της Βουλής στις 24.10.2007. Η πρόταση, όπως τουλάχιστον μεταφέρθηκε στον Τύπο, λέει:
Υπάρχουν συμφέροντα, εντός και εκτός συνόρων, που επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση των δύο μεγάλων στην Ελλάδα κομμάτων. Μεθοδεύουν την κατάτμησή τους σε περισσότερα μικρά κόμματα, ώστε να οδηγηθεί η χώρα σε κυβερνήσεις συνεργασίας που θα συρράπτουν ιδέες και ιδιοτέλειες.
Η πρόταση μοιάζει να αποδέχεται τις ακόλουθες a priori βεβαιότητες:
Οτι κάθε κυβέρνηση συνεργασίας είναι ασθενέστερη από οποιαδήποτε αυτοδύναμη (ενός κόμματος) κυβέρνηση.
Οτι ο συγκριτικά ασθενέστερος χαρακτήρας των κυβερνήσεων συνεργασίας οφείλεται στην καταγωγική τους υποχρέωση να συρράπτουν ιδέες και ιδιοτέλειες.
Οτι κάθε απόπειρα συγκερασμού πολιτικών στόχων καταλήγει υποχρεωτικά σε κυβερνήσεις ασθενείς, δηλαδή ευάλωτες σε εκβιασμούς και πιέσεις.
Η πρόταση παρακάμπτει καίρια λογικά ερωτήματα αναγκαίων διασαφήσεων:
Γιατί μια κυβέρνηση συνεργασίας συρράπτει ιδέες και ιδιοτέλειες, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με ένα «πολυσυλλεκτικό» κόμμα που σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση;
Οποια συμφέροντα, εντός ή εκτός συνόρων, πετυχαίνουν ευκολότερα τις επιδιώξεις τους με «ασθενείς» κυβερνήσεις, με ποιο μέτρο μετράνε την ευρωστία ή τη χαυνότητα μιας κυβέρνησης: Με την ιδεολογική της ομοιογένεια ή με το ηθικό σθένος, την ακεραιότητα, την ανιδιοτέλεια των υπουργών της; Υπάρχουν πολιτικοί στόχοι (και συναφή ιδεολογικά ερείσματα) που ευνοούν περισσότερο τη «διαπλοκή» και τη διαφθορά; Πάντως η τεκμαρτή ελληνική εμπειρία δεν θα μπορούσε να βεβαιώσει διαφορές στη διαφθορά «σοσιαλιστικών» και «συντηρητικών» (αυτοδύναμων) κυβερνήσεων.
Αν υπάρχουν συμφέροντα, εντός ή εκτός της χώρας, που επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση των δύο μεγάλων κομμάτων, προφανώς αποβλέπουν στη διαπλοκή τους με τη διαχείριση της εξουσίας. Δεν ενδιαφέρονται οι φορείς των συμφερόντων για τα ιδεολογικά προσχήματα που διαφοροποιούν τα κόμματα, για την ψυχολογική (ανίερη) εκμετάλλευση των ιδεολογικών προσχημάτων, ούτε για διαφορές πολιτικών στόχων ενδιαφέρονται. Η διαπλοκή της πολιτικής με ιδιοτελή συμφέροντα συντελείται στο διαχειριστικό επίπεδο. Επομένως, τα συμφέροντα δεν έχουν λόγο να υπονομεύουν κόμματα «πολυσυλλεκτικά» υποχρεωμένα (από τον πολυσυλλεκτικό τους χαρακτήρα) να ασκούν μόνο διαχείριση της εξουσίας χωρίς σαφείς στόχους πολιτικούς - κοινωνικούς.
Και ασφαλώς τα συμφέροντα δεν είναι μόνο οικονομικά. Πιέσεις και εκβιασμούς ασκούν στις κυβερνήσεις και συμφέροντα στρατηγικής ξένων δυνάμεων και υπερδυνάμεων, συμφέροντα πολιτικά. Θα ήταν λογικό, λοιπόν, ο ισχυρισμός που διατυπώθηκε στη Βουλή για υπονόμευση των δύο μεγάλων κομμάτων να προϋποθέσει και ένα ακόμα, παραγόμενο από την κοινή εμπειρία, ερώτημα:
Είναι τυχαίο άραγε που στην Ελλάδα μόνο μικρά κόμματα (για διαφορετικούς το καθένα λόγους ή σκοπιμότητες) υπερασπίζουν τη συλλογική αξιοπρέπεια και την πατριωτική ευαισθησία των πολιτών στα λεγόμενα «εθνικά» θέματα; Οι απλοί άνθρωποι το βλέπουν ολοφάνερα και το λένε: μόνο κόμματα που δεν πρόκειται ποτέ να κυβερνήσουν, μπορούν και καταγγέλλουν τους εκβιασμούς που υφίσταται η χώρα από ξένες δυνάμεις και υπερδυνάμεις. Οσα μεγάλα κόμματa εναλλάσσονται στην εξουσία, είναι απροκαλύπτως συμβιβασμένα, αναφανδόν ενδοτικά. Ποιος λοιπόν να τα υπονομεύσει, όταν έχει σίγουρο τον ενδοτισμό τους;
Η διατύπωση «αναφανδόν ενδοτικά» κυριολεκτεί: Γνωρίσαμε οι πολίτες τον «χαρισματικό» (ειδωλοποιημένον σήμερα) ηγέτη που θριαμβολογούσε ότι «οι βάσεις φεύγουν», ενώ την ίδια ώρα υπέγραφε την παραμονή τους στο ελληνικό έδαφος δίχως ανταλλάγματα. Ο ίδιος δέσμευε την Ελλάδα στο Νταβός να μην μπορεί να διενεργήσει έρευνα για υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου ούτε έξω από τη Σαλαμίνα, και ταυτόχρονα ρητόρευε για «υπερήφανη εξωτερική πολιτική». Ποιο μεγάλο κόμμα λοιπόν να υπονομεύσουν τα ξένα συμφέροντα: αυτό που εξευτέλισε ανεπανόρθωτα τη χώρα στα Υμια, παρέδωσε τις βραχονησίδες του Αιγαίου στην ασάφεια των «γκρίζων ζωνών», πρόδωσε επαίσχυντα τον Οτσαλάν, προπαγάνδισε πειθήνια την Πλεκτάνη Ανάν; ΄Η να υπονομεύσουν το άλλο μεγάλο κόμμα, αυτό που δεν τόλμησε να ψελλίσει ούτε την ελάχιστη προϋποθετική αξίωση για τη συναίνεσή του να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το ίδιο που τώρα εμφανίζεται παράλογα έμφοβο και οσφυόκαμπτο απέναντι στο ποντίκι των Σκοπίων που βρυχάται;
Ο ισχυρισμός ότι υπάρχουν συμφέροντα εντός και εκτός συνόρων που υπονομεύουν τα δύο μεγάλα στην Ελλάδα κόμματα, δεν έχει λογικά ερείσματα. Αν υπάρχουν άλλα αποδεικτικά δεδομένα ενάντια στη λογική, ας έρθουν στο φως, η αλήθεια είναι πάντοτε κέρδος για όλους.
Ο ίδιος ισχυρισμός όμως ταυτίζει την υπονόμευσση των δύο μεγάλων κομμάτων και με την εσκεμμένη πρόθεση να εμφανιστεί το πολιτικό σύστημα της χώρας στα πρόθυρα κατάρρευσης. Ποντάρει ο ισχυρισμός στο αίσθημα πανικού που θα καταλάβει τους πολίτες αν αντιληφθούν ότι το πολιτικό σύστημα καταρρέει, δεν υποψιάζεται την κοινωνική δυναμική που ενδέχεται να προκαλέσει μια τέτοια πιστοποίηση. Δεκαετίες τώρα τα μεγάλα κόμματα καμουφλάρουν τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος με παραισθησιογόνες ψευδαισθήσεις, για να αποκρύβεται η δραματική τους ανικανότητα και η διαπλοκή της διαχειριστικής πολιτικής με τη διαφθορά.
Πιστοποιούμε την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος οι δίχως παρωπίδες και προκαταλήψεις πολίτες όταν τα κόμματα, στην πολιτική τους λειτουργία, αποδείχνονται ανίκανα να αντιμετωπίσουν καίρια, ζωτικά, θεμελιώδη κοινωνικά προβλήματα. Ο σημερινός τριαντάχρονος Ελληνας πολίτης είναι βεβαιωμένος, με εμπειρική τεκμηρίωση, ότι ο ίδιος και τα παιδιά του, όπως απαράλλαχτα ο πατέρας του και ο παππούς του, θα ζήσουν και θα πεθάνουν με τη συνθλιπτική πίκρα και αγανάκτηση –ίδια σε τέσσερις γενιές– για την αναπηρία να γεννηθούν Ελληνες. Κανένα φως στην άκρη του τούνελ, καμιά ελπίδα να λυθεί κάποτε το πρόβλημα της παιδείας, της δημόσιας διοίκησης, της ασφάλισης, του εξανθρωπισμού των νοσοκομείων, της συλλογικής αξιοπρέπειας στις διεθνείς σχέσεις, της δημόσιας τάξης, της πολεοδομίας, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της ασυδοσίας των ΜΜΕ.
Δεν υπονομεύονται τα μεγάλα κόμματα. Η κοινωνία αποδομείται παρανοϊκά αλλά μεθοδικά. Η ιστορική της συνείδηση, η συνοχή και ο αυτοσεβασμός της, κάθε κριτήριο διάκρισης ποιοτήτων. Αποδομείται ανεπανόρθωτα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου