Εργασιακά, πάλι.

Αρχικά να αναφέρω ότι έφτιαξα κατηγορία links για τα εργασιακά.
Κοιτάξτε στην δεξιά στήλη, και επισκευθείτε τα. Από ότι διαβάζω στο "ρεπό", τα πράγματα έχουν χειροτερέψει πολύ από όταν τα άφησα, 6 χρόνια πριν.

Αφορμή για αυτό το ποστ στάθηκε η αναφορά μου στους εμποροϋπάλληλους και το εορταστικό ωράριο και η μεγάλη (για τα δεδομένα του μπλόγκ) συμμετοχή των αναγνωστών. (Παιδιά εκτός από το email, υπάρχει και η δυνατότητα να αφήσετε σχόλιο, ΟΚ;)

Συνεχίζω λοιπόν με το συγκεκριμένο (καυτό όπως αποδυκνείεται) θέμα παραθέτοντας μερικά αποσπάσματα από διάφορες πηγές του διαδικτύου:

Εξάρχεια, μετά τη διαδήλωση. Ευχαριστημένοι όλοι οι απεργοί πάνε να γιορτάσουν την επιτυχία στις ταβέρνες και τα καφενεία αυτού του εργοστασίου επισιτισμού που λέγεται Εξάρχεια. Εκεί βλέπεις μια τελειώς διαφορετική εικόνα, κι ας έλεγαν τα μεγάφωνα της ΓΣΕΕ ότι «σήμερα νέκρωσε όλη η Ελλάδα». ΣερβΙτόρες, μάγειροι, λαντζέρες, ταμίες, καθαρίστριες, ψήστες δουλεύουν σε φρενήρεις ρυθμούς. Τα μαγαζιά είναι τόσο ζωντανά όσο ποτέ. Η συγκάτοικός μου επίσης δουλεύει. Πέρνουμε αφίσες και προκηρύξεις και κατευθυνόμαστε προς τα φαγάδικα της Μπενάκη. Στους πελάτες πάμε πρώτ’απ’όλα. «Δε το είχαμε σκεφτεί έτσι! Εχετε δίκιο» από δύο νεαρά κορίτσια. «Μπράβο σας. Να βγείτε στο βήμα να τα πείτε και μέσα στις οργανώσεις σας» από μια πενηντάρα στέλεχος της Ανοιχτής Πόλης. «Αν είχε πέσει τέτοια γραμμή από κάποιο συλλογικό όργανο, ότι σήμερα δεν καταναλώνουμε, θα το τηρούσαμε. Ατομικά, τι νόημα έχει;» από άλλη παρέα απεργών. «Και πού να φάω; Σπίτι μου δεν έχει φαί. Το ίδιο κάνει, γιατί κι εκεί το delivery boy, θα μου το φέρει» από αριστερίστικη φοιτητοπαρέα. «Κι εγώ σε μικρό μαγαζί δουλεύω, αν θέλουν ας απεργήσουν» από τσαμπουκαλή αριστερό.

Servio=υπηρετώ. Η προκήρυξη του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων έτσι ξεκινά.

Είναι δυνατόν οι αυτός ο κλάδος εγαζομένων να είναι οι αυτονόητοι υπηρέτες μας ακόμα και τη μέρα της γενικής απεργίας; Αν δε μας αρέσει η εκτίμηση ότι υπάρχει εργατική αριστοκρατία και από κάτω της όλοι οι υπόλοιποι, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις πωλήτριες και τους σερβιτόρους σαν εργαζόμενους και τη μέρα της απεργίας, ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ.
Από το Indymedia: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=807705

«Το Ρεπό» λοιπόν. Γιατί για εμάς συνδικαλισμός δεν είναι μία σφραγίδα και ένας τίτλος. Αλλά ο μοναδικός τρόπος διεκδίκησης και αγώνα. Γιατί τα σωματεία είναι χρήσιμα εργαλεία αλλά δεν μπορούμε να κλείσουμε και τα μάτια στην γραφειοκρατικοποιήση και στον εκφυλισμό τους μιας και είτε μετατρέπονται σε υποστηρικτές των κυβερνητικών και εργοδοτικών επιλογών, είτε σε μακρύ χέρι των κομμάτων για να περάσουν την γραμμή τους. Γιατί δεν είμαστε επαγγελματίες συνδικαλιστές αλλά εργαζόμενοι που δεν θέλουμε να τα καταπίνουμε όλα.
Από το "ρεπό"

Προσωπικά, έχω εργαστεί σε 5 διαφορετικές εταιρίες. Στις 12 Δεκέμβρη δεν απέργησα. Ούτε στο παρελθόν έχω ποτέ απεργήσει. Όχι γιατί δεν θέλω. Αλλά επειδή δεν μπορώ. 13 χρόνια εργαζόμενος, 5 διαφορετικές εταιρίες, όλοι οι εργαζόμενοι με παράπονα, ΩΣΤΟΣΟ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ούτε εγώ, ούτε κάποιος από τους εκάστοτε συναδέλφους μου απέργησε. Μήπως είμασταν απολύτως ικανοποιημένοι; Μήπως δεν είχαμε αιτήματα; Μήπως διαφωνούσαμε με τα αιτήματα της απεργίας; Όχι βέβαια! Δεν μπορούσαμε να απεργήσουμε , κοινώς "ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΑΙΡΝΕ".

Εδώ υπάρχει πρόβλημα.

Δεν μπορείς να είσαι σαν την μύγα μεσα στο γάλα και να απεργήσεις, κόντρα στην κακώς εννοούμενη εταιρική κουλτούρα. Δεν μπορείς να εργάζεσαι με σακάκι και να απεργείς. Δεν μπορείς να φέρεις τον τίτλο manager στην επαγγελματική σου κάρτα (κουραφέξαλα manager, manager στην Ελληνική πραγματικότητα σημαίνει υπερωρίες χωρίς πληρωμή). Δεν είναι θέμα θάρρους εδώ, είναι θέμα επιβίωσης. Δεν μπορείς να μείνεις άνεργος, ούτε να διακινδυνέψεις να μπεις στην μπούκα.

Και απεργούν λοιπόν μόνο οι κατ' επάγγελμα συνδικαλιστές και οι Δημόσιοι Υπάλληλοι και μερικοί ελάχιστοι ιδεολόγοι. Σε μία πόλη 6 εκατομμυρίων έχει μία διαδήλωση 50 χιλιάδες κόσμο και θεωρείται επιτυχημένη.

Ξυπνάτε ρε! Ούτε βουλευτή δεν βγάζουμε στην Β' Αθηνών με 50 χιλιάδες κόσμο!

Και οι εργατοπατέρες τι κάνουν;

Ενημέρωσαν ποτέ τους εργαζόμενους για τα δικαιώματά τους; Μοίρασαν κάποιο φυλλάδιο; Επισκεύθηκαν κάποια εταιρία για να ενημερώσουν; ΕΧΟΥΝ ΕΡΓΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ;

Παρά μόνο μόλις κάνουν το στρατιωτικό τους στην ΓΣΕΕ πολιτεύονται και εκλέγονται βουλευτές με το ΠΑΣΟΚ. Και γίνονται και υπουργοί ενίοτε. Και μετά χαμογελάνε με νόημα στα κανάλια σαν καραγκιόζηδες.

ΠΡΟΤΑΣΗ DPurpler:

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ Η ΓΣΕΕ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΡΑΔΥ, ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΙΝΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ. Ή έστω απεργία το πρωί, διαδήλωση το βράδυ.

Και μην ακούσω χαζαμάρες του στυλ ότι απεργία σημαίνει να μην εργαζόμαστε και να χάνουν οι εργοδότες λεφτά. Ή ότι είμαι εγκάθετος. Γιατί μπορεί να ακουστούν αυτά από τους "ορθόδοξους" εργατοπατέρες. Ναι, έτσι είναι και συμφωνώ, αλλά προτιμάμε την "μεγαλειώδη" συγκέντρωση και την "μεγάλη" συμμετοχή των 10 χιλιάδων ή κάτι ουσιαστικότερο; Αλλά μην ξεχνάμε ότι οι υψηλόβαθμοι εργατοπατέρες "εργάζονται" με όρους δημοσιοϋπαλληλικούς. Δεν εργάζονται αυτοί το βράδυ!

Δοκιμάστε το μία φορά ρε καραγκιόζηδες. Διαδήλωση 10 το βράδυ και ομιλία για τα διακαιώματα των εργαζομένων. Πως μπορούν να συνδικαλιστούν, πόση άδεια δικαιούνται, τι υπερωρίες, την προστασία που παρέχουν οι νόμοι στους συνδικαλιστές. Γιατί υπάρχουν τέτοιοι νόμοι, ακόμα τουλάχιστον...

Προβάλετέ το έντονα με διαφήμιση αρκετές μέρες πριν, και δοκιμάστε το.

"Επειδή ξέρουμε ότι πολλοί φοβούνται να συμμετέχουν σε απεργία, διοργανώνουμε συγκέντρωση και ομιλίες για τα δικαιώματα των εργαζομένων την τάδε του μηνός το ΒΡΑΔΥ στις 10. Ελάτε να ενημερωθείτε!"

ΤΟΛΜΑΤΕ; ή δεν σας αφήνουν τα αφεντικά σας;