My story, part I

Έχω ένα βίτσιο. Γουστάρω να επιβεβαιώνομαι. Να γράφω κάτι, να λέω κάτι, και μετά από λίγο καρό, να γίνεται αυτό που έχω πει. Αν δείτε την προμετωπίδα του blog, έχω γράψει ότι "ό,τι προβλέπουμε, επαληθεύεται". Τόσο πολύ ικανοποίηση νοιώθω!

Συνήθως, αυτά που προβλέπω είναι δυσάρεστα. Δεν ξέρω αν αυτή η ικανότητα που έχω, δουλεύει μόνο στα δυσάρεστα, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε, ότι, τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξαν και πολλά ευχάριστα τα οποία θα μπορούσε να προβλέψει ο οποιοσδήποτε...

Δεν αισθάνομαι ιδιαίτερος για αυτή την ικανότητα, ούτε την αποδίδω -φυσικά- σε κάποια υπερφυσική δύναμη. Απλώς τυχαίνει να συνδυάζω κάποιες ιδιότητες (ας πούμε,) που ενώ καθεμία τους δεν είναι ξεχωριστή, ο συδυασμός τους, μάλλον είναι πολύ σπάνιος και με βοηθά να αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα πιο νωρίς από ότι οι υπόλοιποι. Έτσι, ενδεικτικά, θεωρώ ότι τα παρακάτω συμβάλλουν ιδιαίτερα σε αυτό:

• Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας και πήγα σχολείο στην πλ. Βάθη
  
• Ο πατέρας μου είχε μαγαζί και βοηθούσα (όσο μπορούσα) από τα 12 χρόνια μου. Στα 15 μου, για να καταλάβετε, οι γονείς μου έφυγαν για 10 μέρες για διακοπές στο εξωτερικό κι εγώ προσφέρθηκα να ανοίγω το μαγαζί, επειδή ήθελα να μαζέψω λεφτά να πάρω υπολογιστή... Τεράστια "μαγκιά" των γονιών μου που με εμπιστεύτηκαν, αλλά (νομίζω) τεράστια και η δική μου μαγκιά που το ζήτησα. Πιο πριν, γύρω στα 14, κρατούσα τα λογιστικά του πατέρα μου, με ένα γρήγορο κοίταγμα από τον λογιστή του, για να τσεκάρει ότι όλα ήταν Ο.Κ.
  
• Τελείωσα το λύκειο με χαμηλό βαθμό. Καμμία ελπίδα για Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, σε κάποια φάση "έχασα την μπάλλα" με την ύλη γύρω στην Α' Λυκείου και δεν την ξαναβρήκα ποτέ. Τελείωσα το Λύκειο σχεδόν χωρίς διάβασμα, ένας απαράδεκτος φιλόλογος (που τώρα μαθαίνω είναι Λυκειάρχης!) με "άφησε" στα Αρχαία και ήταν από τις λίγες φορές που διάβασα κάπως συστηματικά για να γλυτώσω την ξεφτίλα της παραμονής στην ίδια τάξη. Ωστόσο, -πάντα χωρίς διάβασμα εννοείται- έλυνα τις ασκήσεις Γεωμετρίας πιο γρήγορα από τους καθηγητές και με κάποιους τρόπους που ούτε καν είχαν φανταστεί. (Επιδεικτικό κτύπημα στυλό στο θρανίο. Με κοιτά ο καθηγητής. "Αλέξανδρε τελείωσες;" -"ΝΑΙ" με σιγουριά. -"Πόσες γραμμές είναι η λύση σου;" -"Μισή σελίδα..." -"Έχεις κάνει λάθος." - "Μπά... μάλλον εσύ κάνεις λάθος. " [είπαμε πλατεία Βάθη - είχαμε μία οικοιότητα με μερικούς από τους καθηγητές]. - "Για έλα δείξε μας". Και σηκωνόμουν και τους έδειχνα. ΓΚΝΤΟΥΠ ο καθηγητής. Περιττό να πω, 20άρι στην γεωμετρία δεν πήρα ποτέ. Είχα καταταγεί στους losers στο μυαλό των καθηγητών μου. Ή μία άλλη φορά που ξεφτίλισα μία Φυσικού. Μου είχε βάλει 8, 9, κι 9 στα τρίμηνα, ενώ ρε παιδιά, σοβαρά τώρα, δεν διάβαζα, αλλά δεν ήμουνα και τόσο απαράδεκτος. Στις εξετάσεις του καλοκαιριού, ενώ ήμασταν έτοιμοι να αρχίσουμε το διαγώνισμα, με πλησιάζει και μου λέει "- Πόσο χρειάζεσαι για να περάσεις;". "12" της λέω. "Θα δώ τι μπορώ να κάνω" μου λέει. "Όχι", της απαντώ, "εσύ θα δεις τι μπορώ να κάνω εγώ". Έγραψα 18. Δηλαδή, 20 έγραψα, αλλά τι να έβαζε; μετά από τέτοια ξεφτίλα; Βρήκε κάτι ορθογραφικά προφανώς και κάποιες μουντζούρες και μου έκοψε 2 ποντάκια...
  Δηλαδή, θέλω να πω, είχα μυαλό, αλλά δεν ήθελα να το χρησιμοποιώ για μαλακίες. Πολύ απλά δεν έβλεπα εκείνη την εποχή, ποιό το νόημα του διαβάσματος, ποιό το νόημα αυτής της βαθμοθυρίας, τι αξίζει τελικά όλη αυτή η προσπάθεια. Και φυσικά, στο Λύκειο, δεν είχαμε και τους καθηγητές που θα μπορούσαν να ενθουσιάσουν, να μας κάνουν να καταλάβουμε ποιό είναι το νόημα της μόρφωσης. Μόνο μία φορά βρε παιδιά, ένας καθηγητής έπιασε και εμένα και τον φίλο μου τον Πέτρο (ο έτερος καπαδόκης της Γεωμετρίας), σε ένα διάλειμμα και μας είπε "Ρε μαλάκες", (είπαμε, πλατεία Βάθη), "έχετε μυαλό, διαβάστε λίγο, ένας χρόνος έμεινε..." Ο Πέτρος πέρασε, με την δεύτερη νομίζω. Εμένα μου άρεσαν μόνο οι υπολογιστές. Μηχανικοί Πληροφορικής Πάτρας, τότε, η μόνη σχολή, μέσος όρος 19,8. Καληνύχτα, ούτε μία στο εκατομμύριο.
• Μετά τελείωσα μία τεχνική σχολή Πληροφορικής (για την αναβολή), πάλι χωρίς διάβασμα, (εδώ όμως ήταν γελοιωδώς εύκολα) και το Π1 (δηλαδή προγραμματιστές 1) του ΕΛΚΕΠΑ. Για να μπεις στο ΕΛΚΕΠΑ τότε, έπρεπε να έχεις βουλευτή και πάνω. Αλλά εγώ πήγα καμικάζι. Οι εξετάσεις ήταν τεστ νοημοσύνης. Δώσαμε 1020 άτομα. Πέρασαμε 105. Ήμουν 4ος. Δεν είχα βύσμα.
  
• Μετά ήταν ο Στρατός. Πήγα στην Χίο, στρατός ξηράς, ήξερα από υπολογιστές, με βάλαν σε ενα λογιστήριο, έκανα 2 μήνες σκηνάκια και καμμιά πενηνταριά βολές (αφού κάθησα 12 μήνες σε παραμεθόριο, τι περιμένατε;), και πάνω που ήθελα εξήντα-κάτι μέρες να απολυθώ στο δεκαπεντάμηνο, τρώω μία μετάθεση αγγούρι στην Αθήνα, γίνεται δεκαεννιάμηνο, και τέσσερις μήνες παραπάνω θητεία λόγω "εντοπιότητας"!
  
• Αλλά πέρασε κι αυτό. Βγαίνω λοιπόν, και πάω να πιάσω δουλειά. "Τι ξέρεις παλληκάρι μου;" " BASIC, COBOL, Turbo Pascal και λίγο UNIX" "Ε, χμ, ναι. Να σε ενημερώσω για κάτι; Έχουν βγει τα Windows και τώρα δουλευουμε σε visual περιβάλλοντα". "Ευχαριστώ, γειά σας". Μετά την θητεία, μιλάμε, δεν είχα λεφτά να πάρω ούτε υπολογιστή να προσπαθήσω μόνος μου να ξαναμπώ στο παιγχνίδι - πόσο μάλλον για σεμινάρια-. Ήθελα λεφτά, ήθελα ανεξαρτησία.
  
• Έγινα ασφαλιστής. Πλήρης αποτυχία. Μου έλεγε ο πελάτης "Εντάξει" κι εγώ του έλεγα "ξανασκέψου το, είναι παγίδα". Δεν κορόιδεψα κανέναν και όταν ο διευθυντής μου -βλέποντας την οικονομική μου κατάσταση- μου πρότεινε να με βάλει σε μισθοδοσία (βασικά να με επιδοτήσει), ενώ είχα 6 μήνες χωρίς ούτε ένα συμβόλαιο (ήθελα να αρχίσω από ξένους και όχι από συγγενείς γνωστούς και φίλους), μάζεψα τα πραγματάκια μου κι έφυγα... Πόσο πρέπει να με συμπάθησε αυτός ο άνθρωπος!;
• Έγινα πωλητής πληροφορικής σε μία αλυσίδα λιανικής. Στα 2 χρόνια, με πρότειναν για product manager, παρότι, τυπικά, δεν ήμουν παρά μόνο απόφοιτος Λυκείου. Την θέση τελικά πήρε ένας άσχετος, που εγώ είχα εκπαιδεύσει, και ήξερα, σε σχέση με αυτόν, τα δεκαπλάσια, και στους υπολογιστές, αλλά και στο εμπορικό κομμάτι. Είχε όμως πτυχίο ΤΕΙ. Για το επόμενο δίμηνο, όσο δηλαδή έκατσα στην εταιρία, με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο να με ρωτάει πράγματα, εγώ στο κατάστημα, να εξυπηρετώ πελάτες κι αυτός στο γραφείο του. Μου πρότεινε τελικά, να γίνω "βοηθός" του. Η ξεφτίλα έχει και τα όριά της.
• Παραιτούμαι και αναλαμβάνω υπεύθυνος καταστήματος σε άλλη εταιρία. Τρελλή δουλειά. Θέλω να πω, ήδη ανέφερα ότι εργάζομαι από τα 12, δεν "μασάω" στην σκληρή δουλειά, αλλά εκεί ήταν απαράδεκτα. Δηλαδή, δεν έβγαινε η δουλειά, τι άλλο να πω; 100 άτομα στα κεντρικά γραφεία, 10 στα καταστήματα. Τρέλλα, παράνοια. Ταυτόχρονα, ψάχνω σαν πούστης λύση για σπουδές. Με πόνεσε ο άσχετος με το πτυχίο ΤΕΙ που μου 'φαγε την θέση. Ξαφνικά, ξύπνησα. Ήταν όμως αργά;
• Αγοράζω τα βιβλία της Τρίτης Λυκείου για να δώσω Πανελλήνιες, στα 29 μου. Αλλά πολύ διάβασμα, πολύς χρόνος, και αμφίβολα αποτελέσματα. Το απορίπτω. Ταυτόχρονα, ζητώ πληροφορίες στο Αγγλικό ανοικτό πανεπιστήμιο. 4000 λίρες τον χρόνο, για 3 χρόνια. 12000 λίρες, μιλάμε για εκατομμύρια δραχμές, ίσα που θα έβγαινα αν έδινα όλα τα λεφτά από τον μισθό μου! Αλλά είχα και πολύ πείσμα, για τον άσχετο που μου έφαγε την θέση, για το κωλο σχολείο που πήγαινα, για τον εαυτό μου που πάντα "είχε μυαλό αλλά δεν διάβαζε", για τους καθηγητές που ήταν στα αρχίδια τους, να κάνουν τις ώρες τους και να φύγουν το συντομότερο από κει μέσα... Η φάση είναι όμως, ότι διάβαζα. Διάβαζα οτιδήποτε, εκτός από το υποχρεωτικό. Και τις λίγες φορές που άνοιγα σχολικό βιβλίο, αφού διάβαζα μία φορά το μάθημαα της ημέρας, δεν ξαναγύριζα στην αρχή για να το ξαναδιαβάσω και να το μάθω - το θεωρούσα γελοίο! "μα μόλις το διάβασα αυτό" - και συνέχιζα στις επόμενες σελίδες, μέχρι το τέλος του βιβλίου. Ικανοποίηση μεν, "διάβασα όλη την ιστορία, τωρα ξέρω τι γίνεται μετά" αλλά αποτέλεσμα μάπα. Η φάση είναι ότι από τους τότε συμμαθητές μου, τους παπαγάλους, δεν έχει μείνει τίποτε από γνώσεις, για ρώτα και μένα όμως ΤΩΡΑ! Τελικά, από θέμα απόκτησης γνώσεων, η δικιά μου μέθοδος είναι πολύ καλύτερη. Αλλά τι να το κάνεις; Δεν παίρνεις βαθμούς έτσι!
• Μαθαίνω από κάπου ότι ανοίγει και στην Ελλάδα Ανοικτό Πανεπιστήμιο! Σε νορμάλ τιμές, 450 χιλιάρικα τον χρόνο! Κάνω αίτηση, μετά από 2 μήνες με ειδοποιούν ότι είμαι επιλαχών, μετά από μία εβδομάδα με ενημερώνουν ότι μπορώ να καταθέσω τα λεφτά για να αρχίσω μαθήματα!
• Πάω με μία ψυχολογία "ρε πούστηδες θα σας γαμήσω τώρα!" Αρχίζω δυναμικά, κάνω όλες τις ασκήσεις, πάω σε όλες τις συμβουλευτικές συναντήσεις, από το άχτι μου παίρνω το μάξιμουμ των μαθημάτων κάθε χρονιά, στόχος το ελάχιστο χρονικό διάστημα: τα 4 χρόνια, ούτε ένας μήνας παραπάνω!
• Στο εξάμηνο πάνω, εκμεταλεύομαι τις σπουδές και επιτέλους φέυγω από το εμποροϋπαλληλίκι και αναλαμβάνω τις πωλήσεις μίας εταιρίας λογισμικού. Στόχος και φράση κλειδί: "Θέλω να συνδυάσω χόμπι, τρέλλα, δηλαδή Πληροφορική, με τις σπουδές, δηλαδή την Διοίκηση επιχειρήσεων. Μεγαλεία: Πενθήμερο! Ελαστικό ωράριο! 8-10 το πρωί προσέλευση, φεύγεις αφού συμπληρώσεις οκτάωρο. Οχι σαν τα καταστήματα που αργούσες 5 λεπτά και γινόταν κόλαση! "Αν ξαναργήσεις, σε απολύω!"
  
• Πάνω στην διετία στο ΕΑΠ, και ενώ από πολύ νωρίτερα είχα σταματήσει τις τυπικούρες και το πολύ διάβασμα, αρχίζουν τα ζόρια. Όχι, τα μαθήματα, είχαν την ίδια δυσκολία, η επαγγελματική εμπειρία πλέον περίσσευε (και αυτό βοηθά τρελλά στο ΕΑΠ), αλλά βγαίνει η κούραση (δουλειά πλήρης και εντατική και σπουδές ταυτόχρονα, έτσι;), υπάρχουν ακόμα 2 χρόνια μπροστά για το πτυχίο, και η δουλειά στην (όχι πιά τόσο) νέα εταιρία, πάει κατά διαόλου... Μιλάμε για την κρίση του 2003, αν θυμάστε, μόλις είχε σκάσει η φούσκα των εταιριών e-commerce και η μπάλλα πήρε όλη την Πληροφορική...
• Ξαναεκμεταλεύομαι το "will be soon have degree" και προσλαμβάνομαι ως brand manager σε μία μικρή, αλλά πολυεθνική εταιρία που είχε και δίκτυο καταστημάτων. Με καθυστέριση 5 περίπου χρόνων, παίρνω την εκδίκησή μου για τον άσχετο που μου έφαγε την θέση του product manager στην πρώτη - πρώτη εταιρία! Αυτός; Άνεργος και ψάχνει για δουλειά. Εγώ; Τυπικά, ακόμα απόφοιτος Λυκείου και μόνον! Ποιός έχασε τελικά; Εγώ πάντως, όχι! ΧΑ!
• Παίρνω το πτυχίο, περνώντας όλα τα μαθήματα με την πρώτη, στα 4 χρόνια. Όλα τα μαθήματα είπαμε; Όχι. Στο τελευταίο, ένας καθηγητής από το Πανεπιστήμιο Πειραιά, με κόβει στην Διοίκηση Ολικής Ποιότητας! Έχω περάσει με την πρώτη μάκρο, μίκρο, χρηματοοικονομικά, λογιστικές, μάρκετινκ, διοίκηση, δίκαιο και με αφήνει στην Ολική Ποιότητα! ΚΑΙ ΜΕ 4,8!!! Έλεος! Τον παίρνω τηλέφωνο. "Έγραψα καλύτερα" "Ναι, αλλά δεν είχες διαβάσει" "Ναι, αλλά έγραψα! Τι να διαβάσω; Τα ξέρω από την εργασία μου και την τωρινή και την προηγούμενη, στην πράξη! Δεν είμαι πιτσιρικάς!" " Πρέπει να διαβάζεις". Τον άτιμο! Τελευταίο μάθημα, πριν το πτυχίο! Και όχι ένα οποιοδήποτε πτυχίο που έρχεται φυσιολογικά, στα 25 σου χρόνια ας πούμε... Ένα πτυχίο με άχτι, που το χρηματοδοτώ εγώ ο ίδιος, όντας σκληρά εργαζόμενος και με το background που ήδη ξέρετε, στα 34 μου χρόνια... Μετά από 15 μέρες, επαναληπτική εξέταση. Έγραψα 9,7. Πτυχιούχος. Συνολικό διάβασμα όλα αυτά τα 4 χρόνια; Υπολογίζω καμμιά 50ριά ώρες. I did it my way!!!
  
• Στο καπάκι, και με την κεκτημένη ταχύτητα, γράφομαι σε ένα αγγλόφωνο master πληροφορικής (συστήματα πληροφορικής για επιχειρήσεις) σε συνεργασία ενός εδώ πανεπιστημίου με ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Πρώτη εργασία, στο δίμηνο, βαθμός Α. Στο τρίμηνο πάνω, τα παράτησα. Εγώ ήμουν αυτός που έκανα παράδοση μέσα στο μάθημα και όχι οι καθηγητές. Να πληρώνω, (8000 ευρώ σύνολο!) αντί να με πληρώνουν, δεν το δέχομαι. Μέχρι πέρυσι με έπαιρναν τηλέφωνο για να συνεχίσω... Αμ δέ. Πολύ χαμηλή ποιότητα σπουδών. Έμαθα φέτος, ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα καταργήθηκε. Και πολύ κράτησε, αν θέλετε την γνώμη μου. Τέλος πάντων, πήρα και μία γεύση από μάστερ...
  

Συνεχίζεται...