Περί Αριστεράς και "αντιλαϊκών" πολιτικών

Έχω, πολλές φορές αναφερθεί στην στάση της Αριστεράς σε πολλά από τα θέματα που με "νευριάζουν".

Θα έχετε διαπιστώσει, ότι έχω κάποιες εμμονές, όπως το περιβάλλον, τα εργασιακά, οι αδικίες, οι Ελληναράδες κλπ.

Αυτό που δεν ξέρω αν έχει γίνει κατανοητό, είναι το εξής. Σε γενικές γραμμές, και αν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι ακόμα ισχύει ο άξονας "Αριστερά- Δεξια", τοποθετώ τον εαυτό μου αρκετά αριστερότερα από το κέντρο. Αλλά επίσης, αντιπαθώ τους ισχυρογνώμονες, αντιπαθώ τους "οπαδούς" κάθε ιδεοληψίας, και θέλω να εξετάζω και να αναλύω όλα τα προβλήματα σκεπτόμενος "out of the box", δηλαδή έξω από οποιοδήποτε περιοριστικό πλαίσιο.

Μέχρι πρόσφατα, είχα την εντύπωση ότι ακριβώς αυτός ο τρόπος σκέψης, πολιτικά, εκπροσωπείται καλύτερα από την ανανεωτική αριστερά. Ωστόσο, ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα, πολλές φορές βρέθηκα να προσπαθώ να εξηγήσω την ακατανόητη (κατ' εμέ) στάση που έλαβε ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος σε διάφορα θέματα της επικαιρότητας. 

Έφτασα λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι αναγκαστικά, για να παίρνουν αυτή την στάση, τα στελέχη και η ηγεσία της ανανεωτικής αριστεράς, θα πρέπει να συμβαίνουν ένα από τα δύο:

Είτε είναι εντελώς αποκομμένοι από την πραγματικότητα και τα πραγματικά (δηλαδή όχι θεωρητικά) προβλήματα του Λαού, είτε,

αποσκοπούν μόνο και μόνο στην παροδική ενίσχυση του πολιτικού τους χώρου, επενδύοντας -επιτρέψτε μου να πω- είτε σε μία καταστροφή που "θα έβγαζε τον κόσμο στους δρόμους- είτε σε ανέξοδους αλλά ταυτόχρονα ανέφικτους λεονταρισμούς χαϊδολογήματος αυτιών διαφόρων κοινωνικών ομάδων, αγνοώντας και περιφρονώντας θα έλεγα, την ανάγκες και την νοημοσύνη πολλές φορές των πραγματικών φίλων του χώρου και των πραγματικών ακροατών και δυνητικών ψηφοφόρων τους. Σε αυτό ακριβώς αποδίδω περισσότερο την δημοσκοπική άνοδο και στην συνέχεια την κατακόρυφη πραγματική πτώση στα ποσοστά του ΣΥΝ/ΡΙΖΑ.

Πολύ καλά, όλα τα παραπάνω εκφράζονται σε ένα σημερινό άρθρο του Διονυση Γουσετη που δημοσιεύτηκε στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. (By the way, θεωρώ την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ως την μοναδική σοβαρή και αξιόλογη εφημερίδα που κυκλοφορεί σήμερα. Ειδικά την Κυριακή, μπορεί κανείς να διαβάσει 10-15 δοκίμια στην εξευτελιστική τιμή των 2 ευρώ. Ακόμα και όταν διαφωνεί κανείς, με τον αρθογράφο, σπάνια θα βρεί ατεκμηρίωτες απόψεις ή έλλειψη επιχειρημάτων και ψιγμάτων αλήθειας).

Κάντε μία επίσκεψη... αφού πάρετε ένα δείγμα:

[...]

Δεν στηρίζουν, λένε, τη «συρρίκνωση του εισοδήματος». Αλλά για τη συρρίκνωση αυτή έκαναν ό,τι μπορούσαν. Στήριξαν κάθε συντεχνία που εκβίασε την κυβέρνηση για προνόμια σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Στήριξαν τους υπεράριθμους (και γι’ αυτό αργόμισθους) υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Σαμποτάρισαν κατ’ εξακολούθηση, άλλοτε με διαδηλώσεις για ψύλλου πήδημα, άλλοτε με καταλήψεις και άλλοτε με εμπρησμούς, τους επαγγελματίες και τους εργαζομένους του κέντρου των πόλεων.
Συνέβαλαν στην υπονόμευση της διακίνησης ανθρώπων και εμπορευμάτων σ’ ολόκληρη τη χώρα, στηρίζοντας τον αποκλεισμό, άλλοτε των λιμανιών από προνομιούχους λιμενεργάτες των 100.000 ευρώ και άλλοτε των δρόμων από ολίγους, επίσης προνομιούχους, αγρότες τους οποίους αναγόρευσαν αγροτική τάξη.
Δεν στηρίζουν, λένε, τους περιορισμούς της «ιμπεριαλιστικής νεοφιλελεύθερης Ε.Ε.». Δεν αντέδρασαν, όμως, στον ανεύθυνο συνεχή δανεισμό από τους «ιμπεριαλιστές».
Αντίθετα, απαιτούσαν όλο και μεγαλύτερη εκταμίευση του Δημοσίου με διάφορα αντιπαραγωγικά αιτήματα, όπως τη χρηματοδότηση της υπερχρεωμένης Ολυμπιακής, του ζημιογόνου ΟΣΕ και όλων των χρεοκοπημένων εταιρειών, όπως ΛΑΡΚΟ, ΠΥΡΚΑΛ κ.λπ. Και στην ερώτηση πού θα βρεθούν τα χρήματα, απαντούσαν απλοϊκά: «Να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο». Το ποιος θα πληρώσει φάνηκε τελικά.

[...]

Και μετά, θυμηθείτε κι ΑΥΤΟ (Δημοσιοϋπαλληλία και Αριστερά)