Με αφορμή αρθράκι από το Der Spiegel

Το βρήκα στο Newstime και παραθέτω μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τον σχολιασμό:

 Η Ελλάδα έχει τουλάχιστον πέντε φορές περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από ότι το Ηνωμένο Βασίλειο και καταναλώνει χιλιάδες δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Χρήματα τα οποία το ελληνικό κράτος δεν διαθέτει και στην πραγματικότητα ποτέ δεν διέθετε. Γι’ αυτό και δανειζόταν συνεχώς από τις διεθνείς αγορές κάτι που το ευρώ και τα χαμηλά επιτόκια διευκόλυνε. 

Στη διαδήλωση της προηγούμενης εβδομάδας πολλοί τα είχαν βάλει με τους ίδιους τους συνδικαλιστές αφού αυτοί είναι…βολεμένοι. Ο πρόεδρος των εργαζομένων στον ΟΣΕ Νίκιος Κιουτσούκης είναι ένας από αυτούς. Μάστορας στο επάγγελμα κατάφερε να γίνει μηχανικός και σήμερα είναι ένας από τους ισχυρότερους ηγέτες στον αγώνα εναντίον του Παπανδρέου και του προγράμματος λιτότητας.
Αναφέρεται στη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά που θα πρέπει να ζήσει με 30% λιγότερα στο μέλλον. Όπως δηλώνει ο ίδιος δεν «μπορεί να ταΐσει» την οικογένειά του με μισθό 2000 ευρώ το μήνα. «Η κυβέρνηση μου ζητάει να σκοτώσω το ένα μου παιδί για να ζήσω.» Στην πραγματικότητα είναι και από τους προνομιούχους αφού το οργανωμένο συνδικάτο των 6,100 ατόμων στο οποίο ανήκει κατά μέσο όρο βγάζουν 3,300 ευρώ έκαστος, ποσό πολύ ανώτερο από τα 789 ευρώ που βγάζει ένας μέσος Έλληνας.
Το Spiegel διερωτάται πως γίνεται και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι πιο καλοπληρωμένοι εργαζόμενοι, είναι μόνιμοι και το κυριότερο, δεν χρειάζεται να δουλεύουν σκληρά; Πως γίνεται και 450 γιατροί έχουν ετήσιο εισόδημα 10,000 ευρώ; Πως γίνεται και τόσοι Έλληνες δουλεύουν μαύρα και αποτελούν σύμφωνα με τους ειδικούς το 25% του ΑΕΠ;
Στην πραγματικότητα, το κατά πόσο η ελληνική οικονομία θα καταφέρει να αποπληρώσει το τεράστιο χρέος της είναι κυρίως θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι αδύνατον να αναπτυχθεί μια οικονομία αν ο καθένας βλέπει το διπλανό του, το φίλο του ή τον συνάδελφό του να καρπώνεται επιδόματα για τον εαυτό του εις βάρος της κοινότητας.

 Στο απόσπασμα, βλέπουμε μαζεμένα μερικά από τα κυριότερα σημεία που ήθελα να θίξω στο προηγούμενο ποστ:

1. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, είναι τραγικά ΠΟΛΛΟΙ, είναι καλοπληρωμένοι, είναι μόνιμοι, είναι προνομιούχοι, ωστόσο, εξακολουθούν να πρωτοστατούν στους "συνδικαλιστικούς" αγώνες. Επιζητώντας τι; Την διαιώνιση των προνομίων τους; Το δικαίωμα στην τεμπελιά; Την επέκταση της ανισότητας; 

2. Οι συνδικαλιστές, δεν έχουν την αποδοχή της κοινωνίας που τους θεωρεί βολεμένους. Αν και το άρθρο  αναφέρεται κυρίως στους δημόσιους, το ίδιο ισχύει και για τους ιδιωτικούς (μιας που έχουμε το πρωτοφανές γεγονός η συνδικαλιστική ηγεσία των ιδιωτικών υπαλλήλων να απαρτίζεται από στελέχη ΜΟΝΙΜΩΝ δημοσίων υπαλλήλων (γιατί μην μου πείτε ότι ένας υπάλληλος σε ΔΕΚΟ δεν είναι δημόσιος υπάλληλος! Με διαδικασίες ΑΣΕΠ προσλαμβάνονται).

3. "Έγραψα: όποιος δεν κόβει αποδείξεις είναι εχθρός μου". Δεν γίνεται εγώ να πληρώνω 500 ευρώ φόρο κάθε μήνα και ο γιατρός στο Κολωνάκι ή ο συμβολαιογράφος να δηλώνει εισιδήματα κάτω από το αφορολόγητο!

4. Η κοινωνική συνοχή έχει διαραγεί προ πολλού. Δεν είναι δυνατόν και δεν συναντάται πουθενα αλλού στον κόσμο, ο δημόσιος υπάλληλος να πληρώνεται 4 φορές παραπάνω (κατά μέσο όρο) από τον ιδιωτικό. Και αν στην εξίσωση προσθέσουμε και τον παράγοντα αποδοτικότητα, η αναλογία γίνεται ακόμα τραγικότερη. 

Στα Οικονομικά, είναι σχεδόν αξίωμα ότι από τον δημόσιο τομέα δεν περιμένουμε την ίδια αποδοτικότητα σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα, ανεξαρτήτως αντικειμένου. Αν βάλουμε τώρα και το "σύστημα Ελλάς", με την μονιμότητα, την ατιμωρησία, την έλλειψη οποιασδήποτε αξιολόγησης, τα πάσης φύσεως προνόμια (από οικοδομικούς συναιτερισμούς [βλέπε οικισμός ΔΕΗ, οικισμός υπαλλήλων υπουργείου τάδε κλπ], την ευκολία στην δανειοδότηση (βλέπε ταμείο παρακαταθηκών και δανείων), τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, τις οικειοθελείς αποχωρήσεις στα σαράντα κάτι, κλπ κλπ, τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε;

Το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει εδώ και πολύ καιρό, και πάνω στο οποίο βασίζω τις πράξεις μου και τα λόγια μου (και την οργή μου) βασίζεται στους ακόλουθους πυλώνες:

Α. Το σύστημα, όπως είναι στημένο, δεν είναι βιώσιμο. 

Β. Ο δημόσιος τομέας πρέπει να γίνει απωθητικός ως λύση εργασιακής αποκατάστασης, για αρκετά χρόνια, μέχρι το σύστημα να ισορροπήσει ξανά, σε ένα υγιέστερο όμως σημείο

Γ. Χρειάζεται η δουλειά (και οι φόροι) δεκάδων σκληρά εργαζόμενων ιδιωτικών προκειμένου να τραφεί ένας δημόσιος κηφήνας

Δ. Αν βασιστούμε στην πολιτική ανάλυση, με τις κλασσικές συνταγές, δεν θα πάρουμε λύση. Γιατί, εγώ ας πούμε, θεωρώ ότι πρώτο μέλημα της αριστεράς θα ήταν η υπεράσπιση των αδυνάμων ιδιωτικών και ο πόλεμος ενάντια στις συντεχνίες. Αντίθετα, βλέπουμε το... αντίθετο! Σθεναρή υποστήριξη κάθε παράλογης απαίτησης των συντεχνιών! Βλέπε την άρση του καμποτάζ! Αλλά από που βρίσκονται οι πόροι; Από τους φόρους, οι οποίοι όμως είναι -ας πούμε- αναλογικοί. Ακόμα και αυτή όμως η αναλογικότητα, τελικά δεν ισχύει, ή αν ισχύει, το σύστημα βρίσκει τρόπους να εξασφαλίζει την αποζημίωση των μελών του (βλέπε νέο χαράτσι στην ΔΕΗ για τους τελωνειακούς, βλέπε δηλώσεις Ευ. Βενιζέλου ότι θα αναπληρώσει τα χαμένα επιδόματα των στρατιωτικών κλπ). Και εξάλλου, τι είδους αναλογικότητα είναι αυτή που τα επιδόματα ας πούμε (που δεν είναι 100 ή 150 ευρώ, έτσι; είναι άλλος ένας μισθός ουσιαστικά σε πάρα πολλές περιπτώσεις) φορολογούνται με ειδικό καθεστώς 8 ή 10 ή 15%, όταν τα δικά μας φορολογούνται με 25%-45%; (Αναφερομαι στα επίπεδα μισθών των δημοσίων υπαλλήλων σαν βάση - εννοείται ότι η γενιά των 700 ευρώ εχουν το αφορολόγητο, αλλά δεν υπάρχει δημόσιος με 700 ευρώ!)

Σε αντιστοιχία, πρώτο μέλημα του νεοφιλελευθερισμού, θα ήταν να απελευθερωθούν οι αγορές, να πουληθεί ο δημόσιος "πλούτος", να καταργηθούν οι στρεβλώσεις και ο προστατευτισμός αλλά και να μειωθεί η φορολογία επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων. Επίσης, να μπορεί ο πολίτης να ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕΙ, δηλαδή αυξήσεις, λιγότεροι φόροι κλπ. 

Η πλάκα είναι, ότι όσο κι αν δεν μας αρέσει, περισσότερο πληροί την αποστολή του το νεοφιλελεύθερο σύστημα, παρά το "κοινωνικό", το "προοδευτικό" ας πούμε σύστημα. Βλέπε για παράδειγμα την αντίθεση ΣΕΒ και ΓΕΣΕΒΕ στο ψαλίδισμα των μισθών και των δώρων, όπως και στην αύξηση του ΦΠΑ.

Αλλά, κανένα σύστημα από μόνο του δεν μπορεί να καταργήσει το "σύστημα Ελλάς".

Πολύ απλά, γιατί με έναν μοναδικά αυτοκαταστροφικό τρόπο, το "σύστημα Ελλάς", έχει συνδυάσει ΜΟΝΟ τα ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ όλων των συστημάτων! Τεράστιος δημόσιος τομέας χωρίς όμως παροχές στους πολίτες (και πανακριβος), νεοφιλελεύθερες πολιτικές [όπως οι επιδοτήσεις και το ντάντεμα των τραπεζών] χωρίς μειώσεις φορολογίας και υγιή ανταγωνισμό, ελεύθερη υποτίθεται αγορά με ένα σωρό εμπόδια εισόδου στην επιχειρηματικότητα κλπ. 

Είναι σαν να προσπαθούμε να σβήσουμε την φωτιά ρίχνοντας βενζίνη!

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, που είναι σαφέστατο και αυτονόητο για τους περισσότερους ξένους που ασχολούνται λίγο με τα νούμερά μας (ισολογισμούς, δείκτες, στατιστικές), εμείς παραμένουμε κολλημένοι είτε στα κεκτημένα (αλλά καταστροφικά) κεκτημένα μας (τους), είτε στις ιδεοληψίες μας  (σας) (όπως η αλληλεγγύη [ποιά αλληλεγγύη με Χ4 στους μισθούς;], τις απεργίες, τα χαζά και στην πραγματικότητα εγκληματικά συνθήματα (νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, κανένας θεσμός, μόνο ο λαός[!!!]) και τα παρόμοια.

Ακόμα και τώρα.

Τα αξίζουμε αυτά που έρχονται.

Now, sports.