Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν Λαός

Δεν θέλω να ασχολούμαι με την επικαιρότητα. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι πίσω από τα κατασκευασμένα και προβεβλημένα γεγονότα, στις μέσα σελίδες των εφημερίδων και στα τελευταία λεπτά των δελτίων ειδήσεων, κρύβονται τα σημαντικότερα, για τις ζωές μας, νέα. Τα οποία, εντέχνως, περνούν απαρατήρητα.

Αλλά αυτές τις μέρες ο λαός κατασκευάζει τα γεγονότα. Γιατί, είναι πολύ πιο σημαντικό να ακούς τον διάλογο απλών πολιτών στις πλατείες, από το να μαθαίνεις φήμες και διαρροές από ένα παραπαίον πολιτικό σύστημα, που δεν μπορεί να συνεννοηθεί ακόμα και την ύστατη ώρα.

Το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών είναι πολύ χρήσιμο και ελπιδοφόρο για να το αγνοήσουμε ή να το σνομπάρουμε, ή να το χαρακτηρίσουμε απολιτίκ χωρίς να του δώσουμε την κατάλληλη σημασία. Ανεξάρτητα με τις πεποιθήσεις του καθενός, νομίζω όλοι μας θα θέλαμε να κατέβει ο κόσμος στον δρόμο για να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Αρκεί βέβαια, τα αυτονόητα να συμφωνούν με τις δικές μας απόψεις. 

Το έργο, το έχω ξαναδεί. Αυτές οι συγκεντρώσεις, δεν είναι οι πρώτες ξέρετε. Προηγήθηκαν δύο συγκεντρώσεις το τραγικό καλοκαίρι του 2007 που κάηκε η Ελλάδα. Οι συγκεντρώσεις των bloggers, ή οι συγκεντρώσεις "με τα μαύρα".  Κι αυτές απαξιώθηκαν και αυτές λοιδορηθήκαν κι αυτές χαρακτηρίστηκαν απολιτίκ. Λες και τα κόμματα με τα "πολιτίκ" μέλη τους έχουν και γαμώ τις περιβαλλοντικές πολιτικές και τους ενόχλησε η ενεργοποίηση των "ερασιτεχνών".

Αλλά ακόμα κι έτσι, μαζεύτηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Ακόμα κι έτσι, εκατοντάδες αποφάσισαν να συνεισφέρουν. Ακόμα κι έτσι, δημιουργήσαμε τότε το blog αναδάσωση και το portal οικολόγιο. Αλλά, φυσικά, ακόμα και μετά από αυτές τις μικρές επιτυχίες, η προσπάθεια φυλλορρόησε. Η αναδάσωση έβγαλε αράχνες και το οικολόγιο τώρα, το κρατάνε 5 άτομα, δηλαδή: η Χριστίνα.

Τι συνέβη; Όποιος διαφωνούσε με ένα πράγμα, έφευγε, εγκαταλείποντας άλλα 99 πράγματα με τα οποία ίσως συμφωνούσε. Αν με το περιβάλλον, είχαμε τόσες διαφωνίες και τόση ξεροκεφαλιά, τότε τι μέλλον θα μπορούσε να έχει μία προσπάθεια σαν αυτή των "αγανακτισμένων"; Μέχρι τώρα, στην οργή, στην καταγγελία, καλά τα πάμε. Αλλά δεν αρκεί να γκαρίζεις "ΟΥΟΥΟΥ" και να κραυγάζεις κλέφτες. Πρέπει να προχωρήσεις σε αιτήματα. Κι εκεί θα αρχίσει η διάλυση.

Προτείνω λοιπόν να περιοριστούμε στο εξής σύνθημα: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Δικαιοσύνη, με την ευρύτερη δυνατή έννοια που μπορεί να αποκτήσει η λέξη στην Ελληνική γλώσσα, και με την ευρύτερη δυνατή εφαρμογή της στην καθημερινή ζωή του καθενός μας, συμπεριλαμβάνοντας ενδεικτικά το δίκιο, το σωστό, το ηθικό, την "αρετή" των αρχαίων, την τιμή, το κλέος των αρχαίων.

Διότι έτσι, πως θα μπορούσε ο δημόσιος υπάλληλος να διεκδικήσει αυξήσεις και 6ωρο, την στιγμή που ο ιδιωτικός απολύεται και μένει άνεργος; Και πως ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα θα μπορούσε να απαιτήσει απολύσεις, την στιγμή που ο δημόσιος υπάλληλος έχει στήσει την ζωή του γύρω από τον μεγάλο (ας υποθέσουμε) μισθό που ελάμβανε τόσα χρόνια; Δεν θα ήταν δίκαιο.

Πως θα μπορούσε ο μαθητής στην σχολή μαθητείας του ΟΑΕΔ να γράφεται σε πολλαπλά σεμινάρια απλά για να παίρνει τα 200 ευρώ επιδότησης τον μήνα όταν κάποιος άλλος μένει απέξω έχοντας την διάθεση να μάθει μία τέχνη για να ζήσει τα παιδιά του; Δεν θα ήταν δίκαιο.

Πως θα μπορούσε ο αγρότης ή ο κτηνοτρόφος να δηλώσει παραπάνω στρέμματα ή να ανταλλάσει το κοπάδι του με αυτά των συναδέλφων του για να παίρνει έξτρα επιδοτήσεις την στιγμή που κλείνουν σχολεία, αναγκάζοντας τους μαθητές να διανύουν χιλιόμετρα καθημερινά μέσα σε κακές καιρικές συνθήκες του χειμώνα της ελληνικής επαρχίας;

Αλλά και πως θα μπορούσε ο δάσκαλος να στυλώνει τα πόδια για να μην ενοποιηθεί το σχολιό του με ένα άλλο  200 μέτρα παρακάτω την στιγμή που τα τόσο απαραίτητα για την άμυνα της χώρας  άρματα μάχης δεν έχουν βλήματα;

Και πως θα είχε την απαίτηση ο ταξίαρχος να προαχθεί κι αυτός μαζί με εκατοντάδες άλλους συναδέλφους του σε στρατηγό ακόμα και μετά από δεκαετίες στην αποστρατεία απλά και μόνο για να πάρει παραπάνω σύνταξη την στιγμή που δεν υπάρχουν λεφτά για τα patches των απινιδωτών στο ΕΚΑΒ;

Ξεχάστε τις ιδεολογίες. και τις ιδεοληψίες. Στο σύστημα ΕΛΛΑΣ, δεν εφαρμόστηκε ούτε ο κομμουνισμός, ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε ο νεοφιλελευθερισμός, ούτε ο αναρχισμός, ούτε ο εθελοντισμός. Εφαρμόστηκε ένα σύστημα  που πήρε όλα τα μειονεκτήματα αυτών των συστημάτων και τα μετέτρεψε σε ένα αίσχος, σε ένα μίασμα αχταρμά οικονομοπολιτικού περιεχομένου, ανάξιου της ομορφιάς και των δυνατοτήτων του τόπου και των ανθρώπων που τον κατοικούν. Καταφέραμε να σβήσουμε τον ήλιο του Ελύτη. 

Ας αρχίσουμε να συζητάμε πάλι. Κι ο ήλιος θα ξαναφανεί. 

Αλλιώς: