Οι "υπηρέτες" του Λαού και οι "εκφραστές" των εργαζόμενων

Παρακολουθώ χρόνια τώρα τον Γιάννη Μαρίνο, από την εποχή του οικονομικού ταχυδρόμου, αλλά και όπου αλλού πετύχαινα άρθρα του. Συνήθως διαφωνούσα με τα γραφόμενά του.
Στο Βήμα της Κυριακής που μας πέρασε, γράφει ο Γιάννης Μαρίνος:

[...]
Οι απεργούντες, που προκάλεσαν τεράστια προβλήματα στην κοινωνία και στην οικονομία, ανήκουν σχεδόν στο σύνολό τους στον δημόσιο τομέα (δημόσιοι υπάλληλοι, δημοτικοί και εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ). Το ότι πρωτοστατούσε η διοίκηση της ΓΣΕΕ στις κινητοποιήσεις κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι συμμετείχαν στις απεργίες οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Σχεδόν κανένας κλάδος του τελευταίου δεν σταμάτησε να λειτουργεί. Βιομηχανίες και βιοτεχνίες, καταστήματα και γενικά οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, ακόμη και οι ιδιωτικές τράπεζες, έστω και με κάποιες απουσίες οι τελευταίες, λειτουργούσαν κανονικά...
[...]

[...]
Η αλήθεια, που σχεδόν κανένας δεν τολμά να πει, είναι ότι η ΓΣΕΕ διοικείται από εκπροσώπους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αφού αυτά τα συνδικάτα έχουν απομείνει ως μόνη υπολογίσιμη παρουσία στον κόσμο της εργασίας. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και οι αυτοαπασχολούμενοι, που είναι η πλειονότητα των εργαζομένων, δεν έχουν άλλωστε συμφέρον να υποστηρίζουν το υπερτροφικό κράτος και τις στρατιές των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, ο οποίος κατασπαταλά τους εθνικούς πόρους και απομυζά τον ιδρώτα των σκληρά εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, ακόμη και των ανέργων.
[...]

[...]
Μια άλλη αλήθεια-ταμπού, που σχεδόν κανείς δεν τολμά να επισημάνει, είναι ότι οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα προστατεύονται από τη μονιμότητα. Δηλαδή απέχουν από την εργασία τους εκ του ασφαλούς, αφού δεν κινδυνεύουν να απολυθούν όπως οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα.
[...]

Βέβαια, ο κύριος Μαρίνος καταλήγει αλλού: Ότι πρέπει να διασφαλιστεί ότι οι απεργοί ΔΕΝ θα πληρωθούν για τις μέρες που απήργησαν και ότι θα πρέπει να κοιτάξουμε το νομοθετικό πλαίσιο που επιτρέπει σε αρκετούς συνδικαλιστές (του Δημοσίου κυρίως), να μην εργάζονται, απλά για να ασχολούνται με τα συνδικαλιστικά (και μόνο με αυτά).

Εγώ όμως, με τα παραπάνω δεδομένα που δανείζομαι από τον κ. Μαρίνο, θα το πάω αλλού.

Από το site της Γ.Σ.Ε.Ε., βρήκα το προεδρείο της:

	Ιωάννης Παναγόπουλος	Πρόεδρος
	Αλέξανδρος Καλύβης	Αναπληρωτής Πρόεδρος
	Κων/νος Πουπάκης	Γενικός Γραμματέας
	Κοντοπάνος Μανώλης	Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας
	Ευάγγελος Μουτάφης	Γραμματέας Οργανωτικού
	Φίλιππος Ταυρής	Αναπληρωτής Γραμ. Οργανωτικού
	Φίλιππος Θωμάς	Γραμματέας Οικονομικού
	Φώτης Αγαδάκος	Αναπληρωτής Γραμ. Οικονομικού

... και στην συνέχεια, με αναζήτηση στο Internet προσπάθησα να βρώ τα βιογραφικά τους ή έστω τις επαγγελματικές ιδιότητες των παραπάνω συνδικαλιστών. Δύσκολο. Παρότι ασχολούμαι με το Internet πάνω από 11 χρόνια και γενικά μπορώ να ξετρυπώνω πληροφορίες, για τα παραπάνω άτομα δυσκολεύτηκα αρκετά. Δημοσιεύω λοιπόν τα ευρήματά μου, με την επιφύλαξη ότι δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για την ακρίβειά τους. Αν λοιπόν βρείτε κάποιο λάθος, παρακαλώ σχολιάστε για να ενημερωθώ και να το αλλάξουμε.
Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Ιωάννης Παναγόπουλος	Εθνική Τράπεζα
Αλέξανδρος Καλύβης	Εθνική Τράπεζα ΟΤΟΕ
Κων/νος Πουπάκης	ΟΤΕ (;)
Κοντοπάνος Μανώλης	Δεν βρήκα αξιόλογα στοιχεία - ίσως κάποια σχέση με υπαλλήλους μετάλλου
Ευάγγελος Μουτάφης	ΕΥΔΑΠ
Φίλιππος Ταυρής	Εθνικό Ίδρυμα νεότητας
Φίλιππος Θωμάς	ΕΛΤΑ
Φώτης Αγαδάκος	ΟΕΚ (;)

Προσοχή εδώ. Δεν μιλάμε για συνδικαλιστική οργάνωση των Δημοσίων Υπαλλήλων, αλλά των εργατών και εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα!

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι εκπρόσωποί μας και η συνδικαλιστική μας ηγεσία. Όλοι τους, ή έστω η μεγάλη πλειοψηφία, έχουν μονιμότητα. Και ασχολούνται φυσικά μόνο και αποκλειστικά με τον συνδικαλισμό.

Θυμάμαι, από το Λύκειο ακόμα, οι αριστεροί συμμαθητές μας είχαν σαν μότο "Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους Αγώνες". Το αντίστοιχο των ενηλίκων θα έπρεπε μάλλον να είναι "Πρώτοι στην δουλειά, πρώτοι και στους Αγώνες".

Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν υποστηρίζω ότι η αριστερά έχει το μονοπώλιο του συνδικαλισμού. Αλλά όπως και να το κάνουμε, έχει μία πιο αγωνιστική, διεκδικιτική και συνδικαλιστική ιστορία η Αριστερά. Και στην τελική ανάλυση, είναι και τι περιμένει κανείς, τι απαιτήσεις έχει από κάθε πολιτικό χώρο...

Αλλά αυτή την στγμή, εγώ θεωρώ ότι τα παραπάνω άτομα με το υπόβαθρό τους και την προέλευσή τους και την αποκοπή τους από την όποια επαφή είχαν ίσως κάποια στιγμή με την καθημερινότητα του απλού εργαζόμενου στον Ιδιωτικό τομέα, εξ' ορισμού δεν μπορούν να μας αντιπροσωπεύουν.


Και με ενοχλεί όταν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης τους κανακεύουν χωρίς να θίγουν ποτέ αυτό που μόλις τώρα ανέδειξα. Και μετά απορούν γιατί οι εργαζόμενοι δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις... Και για να μας ρίξουν και στάχτη στα μάτια, μας παρουσιάζουν τις απεργίες των 100.000 ανθρώπων (που είναι κι αυτές σπανιότατες) σαν τεράστια επιτεύγματα, όταν μάλιστα γκρεμίζονται κατακτήσεις δεκαετιών που έχουν κερδηθεί με αίμα... Και απορούν γιατί απαξιώνεται το πολιτικό σύστημα στα μάτια των πολιτών... Όταν κρύβουν την αλήθεια και εμφανίζουν το άσπρο σαν μαύρο...

Αλλά το τελειωτικό χτύπημα, έρχεται όταν κάποια στιγμή, οι παραπάνω γίνονται Βουλευτές και Υπουργοί... Για να "υπηρετήσουν" ακόμα καλύτερα τα συμφέροντα του λαού...