Δεν μπορώ να μην σας το προτείνω.

ΤΑ εξηγεί ΟΛΑ ο άνθρωπος!

http://www.ananeotiki.gr/el/readText.asp?textID=3403

Η δημοσκοπική κατηφόρα και η αριστερή στρουθοκάμηλος

Γιώργος Παπασπυρόπουλος, 31/03/2009

Εδώ και καιρό τα δημοσκοπικά μηνύματα δείχνουν ότι η κοινωνία γυρνά ξανά την πλάτη στην αριστερά. Μα εμείς αντιδρούμε κομπλεξικά. Πρώτα δεν τα ακούμε, ύστερα δεν τα πιστεύουμε μετά λέμε ότι είναι πρόσκαιρα ή στημένα και τέλος ψάχνουμε τον εσωτερικό εχθρό που φταίει για όλα…

Είναι καιρός νομίζω να δούμε την αλήθεια κατάματα κι ας μην μας αρέσει.

Η κοινωνία για καιρό, μας έδειχνε ως την εναλλακτική λύση στον δικομματισμό. Μας έδωσε θηριώδη για αριστερό ριζοσπαστικό σχηματισμό ποσοστά και κρεμόταν από τα λόγια μας. Κι αυτή η κατάσταση κράτησε για καιρό πριν αρχίσει να αντιστρέφεται.

Ποια ήταν η υποδοχή μας στην αυξανόμενη λαϊκή αποδοχή ; Στρουθοκαμηλισμός !

Η κοινωνία δεν μας επέλεξε τυχαία. Είδε ικανότητες στην αντιπολίτευση Αλαβάνου και κάτι καινούργιο στην προώθηση μιας νέας γενιάς με δημοκρατικό τρόπο στην ηγεσία, είδε μια νέα δύναμη εξουσίας εναλλακτική του διεφθαρμένου δικομματισμού. Και μείς της είπαμε «όλα κι όλα, εντάξει ως εδώ αλλά κυβέρνηση δεν κάνουμε με κανέναν!»

Ξεχάσαμε ότι οι πολίτες ψηφίζουν για να κυβερνηθούν; Μπερδέψαμε τα κινήματα με την εξουσία; Φοβηθήκαμε το ΠΑΣΟΚ ότι θα μας κάνει μια χαψιά σε πιθανή συγκυβέρνηση; Δεν νομίζω κι εδώ είναι ο στρουθοκαμηλισμός μας.

Στην πολιτική η αριστερά βρίσκεται για να αλλάξει την κοινωνία. Και για να αλλάξει την κοινωνία δημοκρατικά πρέπει να αναλάβει την κυβέρνηση – με εκλογές. Τι το πλησιέστερο σε μια τέτοια προοπτική από ένα καλό δημοσκοπικό ποσοστό , μπλοκάρισμα του δικομματισμού και άνοιγμα του δρόμου σε κυβερνητικές συνεργασίες; Ακριβώς ότι συνέβαινε δηλαδή τον τελευταίο χρόνο.

Κι όμως εμείς καταναλωθήκαμε κομπλεξικά να διακηρύσσουμε σε όλους τους τόνους ότι με τα σημερινά δεδομένα (μοναδική πιθανή συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ) δεν πρόκειται να λερώσουμε τα χέρια μας . Ο κόσμος κατάλαβε τελικά, μετά από χιλιάδες επαναλήψεις της στερεότυπης άρνησης ότι δεν μας ενδιαφέρει η διακυβέρνηση και απογοητευμένος άρχισε να μας εγκαταλείπει. Είχε εναποθέσει για λίγο τις ελπίδες του στο μόνο χώρο που έδειχνε διάθεση ανατροπής του σκηνικού – που θα έδειχνε στο εξουσιολάγνο και διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ έστω συγκυβερνώντας μαζί του με σκληρούς όρους πόσα απίδια πιάνει ο σάκος και πως είναι η προοδευτική διακυβέρνηση.

Δεν μας υποχρέωσε ο λαός να συγκυβερνήσουμε, μας έδωσε τη δύναμη να προσπαθήσουμε. Να σπάσουμε τις μονοκομματικές κυβερνήσεις με τον καθεστωτικό τρόπο διακυβέρνησης. Να δοκιμαστούν επιτέλους σε αυτή τη χώρα κυβερνήσεις συνεργασίας, να αποκτήσει νόημα η απλή αναλογική. Να μειωθεί έστω η αλαζονεία της εξουσίας, να υπάρχει εναλλακτική λύση. Κι ούτε καν μας υποχρέωσε να μείνουμε σε μια κυβέρνηση συνεργασίας που παραβιάζει τις δεσμεύσεις της ! Προφανώς ο λαός θα χαιρόταν να ρίχναμε μια αλαζονική κυβέρνηση.

Κι εμείς αντί να λέμε σε όλους τους τόνους ότι « Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να κυβερνηθεί ο τόπος προοδευτικά όσο αυτό μπορεί να γίνει και μέχρις όπου φτάσουμε - Δώστε μας τη δύναμη να το κάνουμε!» μιλούσαμε για συσχετισμούς, κυβερνητισμό, αποτυχημένη κεντροαριστερά … όποιος δεν θέλει να ζυμώσει πέντε μέρες κοσκινίζει κι όποιος δεν θέλει να λερώσει τα χέρια του δεν τα κουνάει καθόλου. Αυτό κάναμε.

Γίναμε οι Πόντιοι Πιλάτοι της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Νίπτουμε δυστυχώς τας χείρας μας για το τι θα συμβεί σε αυτόν τον έρμο τόπο επιβεβαιωμένοι αυτάρεσκα από την κρίση του καπιταλισμού σε στυλ «εγώ σας τα έλεγα». Και τι μ΄αυτό; Ο κόσμος περιμένει απαντήσεις και διακυβέρνηση, να μπορέσει να επιβιώσει και να αντισταθεί στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και την οικολογική καταστροφή. Δεν του αρκούν μπούρδες του στυλ «έτσι είναι ο καπιταλισμός» ειδικά όταν δεν είσαι καλά καλά σε θέση ακόμα και να περιγράψεις πειστικά μιαν άλλη εφικτή κοινωνία.

Τώρα ίσως αποσυρθούμε και τελείως από την κεντρική πολιτική σκηνή και κρυφτούμε στα κινήματα αφού ξεσκίσουμε τις σάρκες μας ξορκίζοντας τον εσωτερικό εχθρό για τον κατήφορό μας κι αφήνοντας μερικούς ανώριμους και άπειρους- δυστυχώς- συντρόφους της νέας γενιάς που πριν μάθουν τη δουλειά έγιναν το νέο κατεστημένο, να γκρεμίζουν με τις άστοχες ενέργειές τους ότι είκοσι χρόνια με κόπο χτίσαμε.

Υπάρχει ελπίδα;

Πιστεύω υπάρχει. Αν αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι σε αυτόν τον λαό.

Αν δηλώσουμε ότι θέλουμε να κυβερνήσουμε τον τόπο είτε συνεργαζόμενοι για όσο μπορέσουμε και με όποιον μείνει μαζί μας μέχρι το τέλος είτε και αυτόνομα και αυτοδύναμα αν δεν γίνεται αλλιώς .

Να το αποδείξουμε όμως ότι δεν γίνεται αλλιώς.

Έτσι φέρεται η σοβαρή Αριστερά – δεν ιδεολογικοποιεί τις αδυναμίες της. Αν δεν είναι έτοιμη να κυβερνήσει, να το πεί. Όχι να λέμε «στην Ιταλία την πληρώσαμε την συγκυβέρνηση, άρα δεν γίνεται» - ράβδος εν γωνία άρα βρέχει.

Ας την κάνουμε σωστά εδώ την όποια συνεργασία. Ας μην φανούμε υποχωρητικοί στις νεοφιλελεύθερες απαιτήσεις της σοσιαλδημοκρατίας ή ανεκτικοί στις πρακτικές άλωσης του κράτους και τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ.

Δεν μπορούμε ; Τότε ας αφήσουμε κατά μέρος τις ιδεολογικές μπούρδες κι ας μείνουμε πάντα αντιπολίτευση για να τρέφουμε απλά τον κομματικό μας μηχανισμό με ένα αξιοπρεπές ποσοστό και μια αντίστοιχη κρατική επιχορήγηση. Οι κομματικοί υπάλληλοι είναι καλά κι εκεί που είναι - βολεύονται. Οι υπόλοιποι όμως έχουμε σοβαρά προβλήματα και θέλουμε αλλαγή όχι να συντηρηθεί το μαγαζάκι.

Γιατί τότε αποκτήσαμε τόσο εμπεριστατωμένο και επεξεργασμένο πρόγραμμα – για να υπάρχει; Ήδη οι δημοσιογράφοι δεν ρωτούν πια «τι θέσεις έχετε» γιατί ξέρουν ότι έχουμε. Γιατί λοιπόν και τις έχουμε και τρώμε τζάμπα τις κατηγορίες σταλινικών και υπεραριστερών ότι ζητάμε απλά έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, εάν δεν πρόκειται να τις χρησιμοποιήσουμε και να δούμε και τα όρια του συστήματος; Όχι θεωρητικά, όπως αρεσκόμαστε συνήθως να κάνουμε αλλά πρακτικά, κυριολεκτικά πρακτικά, και εμείς και η κοινωνία μαζί ;

Εάν δεν επιβάλλουμε με αγώνα και ενότητα-συνεργασίες τις μεταρρυθμίσεις που ψηφίσαμε στο πρόγραμμα και που μπορεί να οδηγήσουν είτε στην αλλαγή της κοινωνίας με μεταρρύθμιση είτε και στην επανάσταση της πλειοψηφίας που εμποδίζεται, εάν δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να τις υλοποιήσουμε τότε γιατί μπήκαμε στον κόπο;

Και γιατί υπάρχουμε πολιτικά τελικά ; Κάπου παραδίπλα υπάρχει ήδη το ΚΚΕ και κατέχει ζηλότυπα και εκπροσωπεί άξια το χώρο της στείρας άρνησης, περιμένοντας να «αλλάξουν οι συσχετισμοί» (με την εμφάνιση του ιππικού;) και να πέσει από τον ουρανό ο σοσιαλισμός και μέχρι τότε δεν λερώνει τα χέρια του με βελτιώσεις και μεταρρυθμίσεις. Έχοντας κι εμείς παρόμοιες θέσεις για τη διακυβέρνηση γιατί κάποιος να υποστηρίξει εμάς κι όχι τον αυθεντικό εκφραστή της άρνησης, το ΚΚΕ, που είναι και ήσυχο και συμπαγές σαν τούβλο ελλείψει αχρείαστων πολυτελειών τύπου δημοκρατίας και διαφάνειας; Πολυτέλειες που εμάς παραδοσιακά μας βασανίζουν και βασανίζουμε και τους ανθρώπους μας;

Ας μην παιδευόμαστε άλλο ! Χωρίς βούληση για ανάληψη ευθυνών διακυβέρνησης ούτε το χώρο του ΠΑΣΟΚ θα διεμβολίσουμε ούτε το ΚΚΕ θα προσπεράσουμε εκλογικά – και τα κινήματα δουλεύουν μια χαρά και χωρίς εμάς Ο κόσμος περιμένει ακόμα να δει ποιο είναι το ελάχιστο πρόγραμμα από το οποίο δεν κάνουμε βήμα πίσω σε περίπτωση συνεργασίας και το οποίο προτείνουμε ενεργά στην κοινωνία και τις πολιτικές δυνάμεις και ζητάμε συνεργασία για την εφαρμογή του, όχι ένα πρόγραμμα διατριβή για όλα και τίποτα βαρύτερο από τον τηλεφωνικό κατάλογο. Υπάρχει όντως υπαρξιακό ζήτημα αν κι αυτό του το αρνηθούμε.. Στο μεταξύ ας βγάλουμε το κεφάλι από την άμμο. Οι καιροί δεν περιμένουν..