Περί δημοσίων υπαλλήλων

Διαβάστε ΕΔΩ τον "καιρό" (Παπαδόπουλο-Τετράδη) που απαριθμεί τα επιδόματα και την φορολόγησή τους κάποιων Δημοσίων Υπαλλήλων...

Η θρασύτητα είναι, ότι όταν οι ίδιοι αναφέρονται στους μισθούς που παίρνουν, κραδαίνουν το εκκαθαριστικό με τον μισθό των 1000 (ας πούμε) ευρώ, και για τα επιδόματα... τσιμουδιά...

Για εμάς, όσοι είμαστε μισθωτοί ιδιωτικοί υπάλληλοι, ο μεγαλύτερος ταξικός εχθρός, σήμερα, είναι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι.

Και η αριστερά να τους σιγοντάρει... Τεράστια απορία και απογοήτευση...

Όσον αφορά την κρίση, αν έρθει το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, ή οποιοσδήποτε άλλος παγκόσμιος φορέας και βάλει μαχαίρι σε αυτά τα επιδόματα και επιβάλλει μείωση απολαβών, ή/και ενίσχυση της παραγωγικότητας, αυτό για μένα θα είναι θετικό. Μακάρι να γίνει δηλαδή.

Μας έχουν καθίσει στο σβέρκο, χρόνια τώρα, δεκαετίες, και επειδή έχουν την δύναμη των συνδικάτων και των εκβιασμών, κερδίζουν πάντα από τις πελατειακές κυβερνήσεις.

Αφού δεν μπορούν οι δικοί μας, ας το κάνουν οι ξένοι. Εγώ, σαν μισθωτός Ιδιωτικός υπάλληλος, τι έχω να χάσω; Αντίθετα, μάλλον έχω να κερδίσω αρκετά.

Μην με παρεξηγείτε. Μακάρι να ήταν εφικτό τις παροχές αυτές, να τις είχαμε όλοι. Αλλά επειδή, αν τις είχαμε, το σύστημα δεν θα ήταν βιώσιμο, (λαμβάνοντας σαν δεδομένη αυτή την " παραγωγικότητα" των Δ.Υ), η επόμενη καλύτερη λύση είναι το μαχαίρι!

Άσε που είναι στο σκεπτικό του προηγούμενου μου πόστ: Ο δημόσιος τομέας, πρέπει να γίνει με κάποιον τρόπο ΑΠΩΘΗΤΙΚΟΣ για τους νέους ανθρώπους!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ:
Δείτε κι ΑΥΤΟ:

Έχουμε τριπλάσιο αριθμό καθηγητών ανά μαθητή από τη Φινλανδία, αλλά η ποιότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος υπολείπεται έτη φωτός του φινλανδικού. Έχουμε διπλάσιο αριθμών αστυνομικών, σε αναλογία πληθυσμού, από ό,τι η Μεγάλη Βρετανία, αλλά χειρότερη αστυνόμευση. Έχουμε τον μεγαλύτερο αριθμό εφοριακών από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, αλλά και τη μεγαλύτερη φοροδιαφυγή ταυτόχρονα. Έχουμε 349 ειρηνοδικεία, αλλά την πιο αργή απονομή δικαιοσύνης στον κόσμο. Και έχουμε 1.200 δημοτικές επιχειρήσεις και πάνω από 3.000 ΝΠΔΔ, με άγνωστο αριθμό απασχολουμένων, στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η οποία, εν τούτοις είναι απείρως λιγότερο χρήσιμη στους δημότες της από οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη.
Έτσι, ενώ ξοδεύομε τα λιγότερα από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα για υγεία, παιδεία και δημόσιες επενδύσεις, ξοδεύουμε σχεδόν διπλά από τους άλλους (ως ποσοστό του ΑΕΠ) για δαπάνες Δημόσιας Διοίκησης- για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, δηλαδή. Και, συνεπώς, έχουμε ταυτόχρονα, ελλιπείς δημόσιες δαπάνες στους κρίσιμους τομείς, χαμηλή ποιότητα δημοσίων υπηρεσιών (που λειτουργεί και ως κίνητρο φορο-αποφυγής για τους πολίτες) και τα μεγαλύτερα ελλείμματα στην ευρωζώνη.