Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Δεν θέλω παρά να μιλήσω απλά. Ας μου δοθεί αυτή η χάρη.



Καλημέρα. 

Σήμερα θέλω απλά να μιλήσω.

Θέλω να μιλήσω εδώ, αφού εκεί όπου θα έπρεπε να διατυπώσω αυτές τις σκέψεις, με παρακάλεσαν να μην το κάνω και μάλιστα με προέτρεψαν να μην τους ξαναεπισκευθώ ποτέ ξανά.

Διάβασα λοιπόν στο blog "αφορμή", αυτή την δημοσίευση. Και σχολίασα.

Σχολίασα καλοπροαίρετα, με χιούμορ, δηλώνωντας ότι συμφωνώ με πολλά από αυτά που γράφηκαν, αλλά, εκφράζοντας μία βασική απορία που έχω, ως εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα για δεκαετίες: 
Αφού, κατά κοινή ομολογία, οι συμβασιούχοι εκμεταλλεύονται από το κράτος, βρίσκονται σε κατάσταση ομηρίας, είναι στον "αέρα" σε ότι αφορά στα εργασιακά τους δικαιώματα, αργούν να τους πληρώσουν και όλα τα υπόλοιπα που έχουμε ακούσει κατά καιρούς, τότε, γιατί δεν φεύγουν, να αναζητήσουν μία άλλη καριέρα; Δεν είναι γεγονός ότι το κράτος είναι ο χειρότερος εργοδότης; Δεν είναι γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται από (ας μην κρυβόμαστε) τα δύο μεγάλα κόμματα ως όμηροι για να παραμένουν μέσα στο κομματικό μαντρί και με φρούδες ελπίδες αυτοί να περιμένουν την μονιμοποίηση τους, ενώ με ψεύτικες υποσχέσεις οι εξουσίες να τους διατηρούν σε αυτή την ευάλωτη κατάσταση;

Αυτόν τον μαζοχισμό, δεν μπορώ να τον καταλάβω. Και αναπόφευκτα, έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα, τα οποία μπορεί να είναι σωστά, μπορεί να είναι και λάθος (γιατί εγώ, δεν ισχυρίζομαι ότι διαθέτω το αλάθητο):

1. Η μονιμότητα αποτελεί για αυτούς τεράστιο πλεονέκτημα και είναι διατεθειμένοι να υποστούν όλες αυτές τις ταπεινώσεις για να την αποκτήσουν
2. Το αραλίκι και η εργασιακή αφασία του Δημοσίου, είναι επίσης πολύ ελκυστικά για αυτούς
3. Για να αποκτήσουν αυτή την θέση του συμβασιούχου, λογικά, το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των ανθρώπων, χρησιμοποίησε αυτές τις γνωστές μεθόδους -αποκρουστικές για μένα- του πελατειακού κράτους, των επισκέψεων σε πολιτικά γραφεία κομματαρχών κλπ. Διότι, ειδικά τον τελευταίο καιρό, κι ελπίζω να συμφωνούμε, οι επιλογές των ανθρώπων που θα στελεχώσουν τις συγκεκριμένες θέσεις, δεν γίνονταν και με τα πλέον αξιοκρατικά κριτήρια.

Καταλαβαίνω επίσης τον πόνο τους και τον καημό τους που μπορεί να βρεθούν άνεργοι, ή έχουν καθυστερήσει να τους πληρώσουν. Τα έχω υποστεί κι εγώ, τα υφίστανται εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας και από ότι φαίνεται, θα συνεχίσουμε να τα υφιστάμεθα τα χρόνια.που ακολουθούν, κερδίζοντας όμως πολύ μικρότερη δημοσιότητα από τους συμβασιούχους.

Νομίζω, ότι αυτοί οι υποψήφιοι συμβασιούχοι που τελικά δεν κατάφεραν να κερδίσουν μία θέση και εξακολουθούν να είναι άνεργοι ή έχουν πλέον ενταχθεί στο χωνευτήρι του ιδιωτικού τομέα, αξίζουν πολύ περισσότερο την προσοχή μας από τους απολυμένους (ή υπό απόλυση) συμβασιούχους. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Ακόμα και ωφελιμιστικά να το δει κανείς (που δεν είναι σωστό, αλλά το αναφέρω κι αυτό), η άκρατη υποστήριξη του αριστερού χώρου σε αυτούς τους ανθρώπους, αποκλείεται να αποφέρει εκλογικά κέρδη, αφού, οι άνθρωποι αυτοί, είναι ο πυρήνας και ο βασικός πυλώνας του δικομματισμού. Σε ψηφίζω - με διορίζεις - αράζω. Από ποιόν μπορούν να το πετύχουν αυτό; Από τα δύο κόμματα.

Μέχρι εδώ καλά. Είναι η κλασσική διαφωνία μας.

Αλλά αυτό απέχει από το να γράφεται ότι οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι "μας έκαναν υπερήφανους (με τον αγώνα τους)" και να δημοσιεύονται φωτογραφίες με τους Εγγλέζους να έχουν στήσει πολυβόλα στην Ακρόπολη κατά την διάρκεια του εμφύλιου.

Τι σκατά συνειρμούς δημιουργεί αυτό; Τι σκατά θέλει να αποδείξει; Είχαμε εμφύλιο, ήρθαν να μας κάνουν κουμάντο, μάς γάμησαν για τα επόμενα 30 χρόνια, έκαναν κατάληψη στην Ακρόπολη και οι στρατιώτες τους άναβαν το σπίρτο τους πάνω στον μαρμάρινο κώλο της Καρυάτιδας. Το ότι αυτά έγιναν, από ξένους (και ίσως και από Έλληνες όπως αναφέρεται στο πόστ), σημαίνει ότι μπορούμε να τα ξανακάνουμε; Ή ότι νομιμοποιούν οποιαδήποτε δράση επί της Ακρόπολης ή οπουδήποτε άλλου μνημείου της ανθρωπότητας αρκεί να υπάρχει επίφαση ταξικής πάλης;

Μπροστά σε μία τέτοια θέση, επιστράτευσα το χιούμορ και εισέπραξα φασισμό.

Κλείνω, δίνοντας  μία συμβουλή.

Υπάρχουν δύο τρόποι να κάνεις ανάλυση των γεγονότων. Ο πρώτος είναι να βγάλες το όποιο ιδεολογικό σου οπλοστάσιο, να αναλύσεις και να προτείνεις λύσεις και δράσεις. 

Ο δεύτερος (και σωστότερος), είναι, ανεπηρέαστος να αναλύσεις τα δεδομένα, και αφού καταλήξεις σε συμπεράσματα, στην συνέχεια  και μόνο τότε, να βγάλεις το ιδεολογικό σου οπλοστάσιο για να προτείνεις λύσεις, πράγμα, που δεν είναι καθόλου το ίδιο με την πρώτη περίπτωση. 

Διαφορετικά, έχεις πάντα δίκιο. Και, φυσικά αδυνατείς να κατανοήσεις ακόμα και το χιούμορ.

Update: Για τους φίλους που έρχονται από την "αφορμή" (και είναι πολλοί) διαβάστε κι αυτό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails