Διαδώστε το!

Ομιλία του Γρηγόρη Ψαριανού στη Βουλή των Ελλήνων, 20-12-07

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Το λόγο έχει ο Βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη Β’ Αθηνών κ. Ψαριανός Γρηγόρης.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Κύριοι συνάδελφοι, τρεις ημέρες μιλάμε για τον Προϋπολογισμό. Βγαίνουμε τώρα εδώ στο τέλος -ανάμεσα σε όλους τους τελευταίους και εγώ- να σας πούμε λίγα λόγια για τον καιρό. Όπως είναι το δελτίο ειδήσεων, στο τέλος βγαίνει το δελτίο για τον καιρό. Θα σας πούμε, δηλαδή, λίγα λόγια για τον καιρό.

Ο καιρός, λοιπόν, είναι πάρα πολύ άσχημος και αυτό αποδεικνύεται και από τον τρόπο και από τη διαδικασία, που ισχύει και λειτουργεί εδώ μέσα και με τον Κανονισμό της Βουλής και το βλέπουμε και σε αυτήν τη διαδικασία της συζήτησης για τον Προϋπολογισμό. Περνούν σαν ένα είδος τσιγκολελέτας οι Βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Νέας Δημοκρατίας ή οι Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και κάθε επτά ή οκτώ τέτοιους πρωταγωνιστές, ζεν πρεμιέ, βγαίνει και ένας από τον κατιμά, από τους ενοχλητικούς, από τους παρεπιδημούντες. Μιλάμε για ένα ιδιότυπο, μόνιμο, δικομματικό συστηματάκι, που δουλεύει από το Βενιζέλο και το Βασιλιά, μετά από τον Παπάγο και τον Πλαστήρα, μετά από την ΕΡΕ και το Κέντρο, μετά από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη Νέα Δημοκρατία ή τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Μιλούν, λοιπόν, οι δύο διαχειριστές και μετά βγαίνει ένας κομπάρσος, για να πει και αυτός –ας πούμε- τη σαχλαμάρα του. Και αυτό το πράγμα τώρα λέγεται κοινοβουλευτική λειτουργία σε μια Βουλή που είναι στημένη δικομματική και ερχόμαστε τώρα να μιλήσουμε για τον Προϋπολογισμό και να πούμε τι;

Την πορεία στις 12 του μηνός την είδατε; Τρεις φορές από τη ΓΣΕΕ έως τη Βουλή; Τρεις φορές γύριζε πίσω το ένα μέρος και έμενε το δεύτερο, γύριζε πίσω το δεύτερο και έμενε το τρίτο. Περιμένετε να δείτε τις πορείες της επόμενης χρονιάς, για να μου πείτε εσείς ποια είναι η φροντίδα του κράτους και της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και των προηγούμενων Κυβερνήσεων και της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., για αυτόν τον κοσμάκη που μας ακούει, που μας βλέπει, που σας βλέπει, γιατί κυρίως εσάς βλέπει και ακούει. Γιατί εσείς κάνετε, φτιάχνετε και ρυθμίζετε και εμείς οι άλλοι έχουμε ένα μικρό κομματάκι λόγου, για να πούμε δύο κουβέντες.Να πούμε, λοιπόν, δυο κουβέντες για τι; Ότι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι; Ότι σκίζουμε; Ότι είμαστε μια πανίσχυρη ευρωπαϊκή οικονομία που μας ζηλεύουν η Δανία, η Σουηδία, η Φινλανδία, ακόμη και η Τσεχία και η Πορτογαλία, δηλαδή χώρες που μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση πολλά χρόνια μετά από εμάς; Μας βλέπουν και μας ζηλεύουν; Μας θαυμάζουν; Μας κλέβουν και τις συνταγές; Κοιτάνε τι θα κάνουν εδώ οι δικοί μας Υπουργοί, παίρνουν σκονάκι και τα σημειώνουν, για να κάνουν την πατέντα, για να κάνουν αυτό το μεγαλείο της οικονομίας που έχουμε καταφέρει εμείς, που κάνει ο καφές στην Ελλάδα 4 ευρώ και σε όλη την Ευρώπη κάνει 1 ευρώ, που κάνει το πακέτο 10 ευρώ και σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη κάνει 5 ευρώ; Η βενζίνη εδώ έφθασε τις τιμές που έχει στις Βρυξέλλες, στις Βρυξέλλες όμως οι άνθρωποι παίρνουν τετραπλάσια απ’ ό,τι παίρνουν εδώ.

Μας αρέσει να λέμε ότι όλα είναι θέμα παιδείας, η συμπεριφορά, ο τρόπος που μιλάμε, ο τρόπος που οδηγούμε, που ερωτευόμαστε, που δουλεύουμε. Όλα είναι θέμα παιδείας. Και πού την έχουμε γραμμένη την παιδεία; Το αίτημα πριν από σαράντα πέντε χρόνια ήταν «προίκα στην παιδεία 15%». Το 15% δεν είναι πολύ. Τώρα έχουμε βάλει στόχο για την παιδεία το 5% και έχουμε καταφέρει να είναι 3% και κάτι ψιλά. Είναι 5% ο στόχος για την παιδεία!

Γιατί βάζουν τόσο μικρό στόχο; Βάλτε 50%, το ίδιο είναι. Τσάμπα είναι οι στόχοι. Να πούμε ότι φέρνουμε για τον πολιτισμό 30%, 30% για την παιδεία, 30% για την υγεία και την πρόνοια. Και ας πετύχουμε 1,5%, δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, 1,5% θα πιάσουμε. Και μετά θα βγούμε και θα κάνουμε απολογισμό για τους προηγούμενους προϋπολογισμούς. Και αυτό γίνεται τώρα συνέχεια, τα βλέπει ο κόσμος -ο ίδιος αυτός ο κόσμος- ο οποίος ψηφίζει στριμωγμένος σε ένα σύστημα που είναι καλπονοθευτικό, που είναι ληστρικό, που βαφτίζει πλειοψηφίες, τις μειοψηφίες. Επαίρεται η Κυβέρνηση ότι είναι η κυβέρνηση της Πλειοψηφίας. Ποιας πλειοψηφίας; Είναι πλειοψηφία το 42%, που στην πραγματικότητα είναι 30%; Αυτό είναι πλειοψηφία; Μήπως είμαστε άσχετοι από νούμερα; Ποια είναι αυτή η πλειοψηφία που λέμε, «η λαϊκή βούληση…»;

Ποια λαϊκή βούληση; Η Κυβέρνηση 30% έχει στο σύνολο του λαού. Μετά βίας 42% θλιβερή μειοψηφία, επί των ψηφισάντων. Μετρήστε τα λευκά, τα άκυρα και τις αποχές. Όλος αυτός ο κόσμος, τι νομίζετε δηλαδή ότι είναι; Δεν ενδιαφέρονται, ας πούμε, για την πραγματικότητα στην Ελλάδα; Δεν ενδιαφέρονται για αυτή τη ζωή που ζουν δεκαετίες και αυτοί και τα παιδιά τους και που τριάντα χρόνια τους παίρνουν με τα ασφαλιστικά ταμεία τις εισφορές και τώρα δεν έχουν να τους πληρώσουν; Δεν έχουν να τους δώσουν συντάξεις, περιμένουν να πεθάνουν, να πάνε 70, 75, 80 ετών. Πάμε τις ηλικίες όλο πιο πίσω, μήπως προλάβουμε και πεθάνουν μερικοί, να γλιτώσουμε, ας πούμε. Τα έχουμε πάρει αυτά τα λεφτά; Τι πάει να πει, «δεν έχουμε να πληρώσουμε τις συντάξεις». Να πάτε να βρείτε, να δανειστείτε πάλι. Μαθημένοι είμαστε, όλο δανειζόμαστε.

Καθόμαστε και συζητάμε για τον Προϋπολογισμό για τον αθλητισμό. Ο Προϋπολογισμός για τον αθλητισμό είναι στις μεγάλες ΠΑΕ. Να χαρίσει τα χρέη, να τους φτιάξει γήπεδα, σε τρεις-τέσσερις ομάδες το πολύ, άντε καμιά πέμπτη, να πάρει κανένα γηπεδάκι κανένας εξωφυλαρούχας και να τους χαρίσουμε τίποτα χρέη. Αυτό είναι αθλητισμός; Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός φυτοζωεί, χαροπαλεύει. Για πηγαίνετε στις γειτονιές και στις συνοικίες, να δείτε τα ερασιτεχνικά σωματεία, που είναι ξεβράκωτοι, ξυπόλητοι σε αλάνες. Αυτός είναι ο αθλητισμός που φροντίζουμε, για τέσσερις μεγάλες ΠΑΕ, που είναι βασικά δύο; Δηλαδή, ο πολιτισμός είναι τα δύο Μέγαρα Μουσικής και άλλες δυο-τρεις ιδιωτικές επιχειρήσεις μεγαλοσυμφερόντων και μεγαλοεκδοτών; Πού είναι τα δημοτικά περιφερειακά θέατρα, που ανθούσαν σε ένα βαθμό; Πού είναι οι μικρές ομάδες να στηριχτούν; Πού είναι ο νέος ελληνικός κινηματογράφος, πού είναι ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος;

Τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει.

Πού είναι η υγεία και η πρόνοια; Στα ιατρικά κέντρα των ιδιωτικών συμφερόντων. Και προσπαθούμε να κάνουμε ένα σχέδιο. Λένε μερικοί αντιπολιτευόμενοι ότι δεν υπάρχει σχέδιο. Βεβαίως υπάρχει σχέδιο, απόλυτης απαξίωσης. Να τελειώσει η παιδεία, να την πουλήσουμε σε τέσσερα άτομα, να τελειώσει η υγεία, να την πουλήσουμε σε πέντε Αποστολόπουλους, Ψαριανούς, δεν ξέρω ποιους, να τελειώσει η πρόνοια, να την πουλήσουμε σε πέντε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, να κλείσουμε τον αερομεταφορέα, να βγάλουμε πέντε εταιρειούλες από κάτω ημετέρων και να στηρίξουμε τέσσερα-πέντε καρτέλ σε κάθε τομέα. Καρτέλ στο γάλα, καρτέλ στην ακτοπλοΐα. Τα εισιτήρια για να πας στη Δονούσα και να γυρίσεις –που θες ένα μήνα για να πας και να γυρίσεις- είναι 600 ευρώ και πας με 60 ευρώ στο Βερολίνο, κυριλέ στο αεροπλανάκι σου. Καρτέλ στην ακτοπλοΐα, καρτέλ στο γάλα, καρτέλ στην ιδιωτική τηλεφωνία, στα λιμάνια, παντού. Η μόνη στήριξη που έχει δώσει η Κυβέρνηση αυτή και συνεχίζει να δίνει, γιατί μάλλον αυτή είναι η δουλειά της, είναι στα ιδιωτικά συμφέροντα και σε δέκα-δεκαπέντε ομίλους συμφερόντων. Όλα τα υπόλοιπα είναι μπαρμπούτσαλα, με συγχωρείτε.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ; Τι πάει να πει αυτό;
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Μπαρμπούτσαλα πάει να πει πομφόλυγες. Είναι τίποτα, είναι λόγια στον αέρα.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΝΤΟΥΒΑΣ: Μα, δεν ντρέπεστε λίγο; Κύριε Πρόεδρε, να τον επαναφέρετε στην τάξη.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Ο χρόνος σας πέρασε, κύριε συνάδελφε.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Μας ακούει ο κόσμος, ξέρει ο κόσμος.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Κύριε συνάδελφε, ο χρόνος σας πέρασε.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Έχετε μιλήσει με ανθρώπους στο δρόμο; Ποτέ.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Ο χρόνος σας πέρασε, παρακαλώ τελειώστε.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Βγείτε να μιλήσετε.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Παρακαλώ τελειώστε.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Θα τελειώσω…
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Όχι, θα τελειώσω. Τελειώστε τώρα.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Μόνο είκοσι δευτερόλεπτα, κύριε Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Παρακαλώ, τελειώστε τώρα, δεν έχουμε την πολυτέλεια.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Θα τελειώσω με δύο τραγουδάκια. Το ένα είναι του Μάνου Ελευθερίου που λέει, «μήπως ζούμε σε άλλη χώρα;». Και το δεύτερο είναι ενός φίλου μου μακαρίτη που λέει, «αν ο κόσμος σας είναι εύγεστη σούπα, το μεζεδάκι είμαι εγώ μέσα».
Ευχαριστώ πολύ.