Κοινή Λογική, ανοιχτά μυαλά και ορθός Λόγος

Διαβάστε αυτό:

http://dpurpler2.blogspot.com/2008/03/g.html

και μετά αυτό:

http://dpurpler2.blogspot.com/2008/02/blog-post.html

...και μετά το απόσπασμα από την σημερινή Ελευθεροτυπία που προσπαθεί να εξηγήσει γιατί δεν πέφτει η Κυβέρνηση με τόσα πολλά που γίνονται εναντίον των δικαιωμάτων:

Εξήγηση τρίτη: Μήπως υπάρχουν κατηγορίες ψηφοφόρων που συμφωνούν με ορισμένα από τα μέτρα που παίρνει η σημερινή κυβέρνηση; Για παράδειγμα, γιατί είναι κοινωνικά δίκαιο μια νέα γυναίκα, μεταξύ 40 και 45 ετών (π.χ. τραπεζικός υπάλληλος) να συνταξιοδοτείται, ενώ τα παιδιά της μπορεί να είναι 10, 15 ή και 17 ετών; (υπαρκτό παράδειγμα). Μήπως είναι καλύτερο για όλους -για την ασφαλισμένη, για την προστασία τη μητρότητας, για τη χώρα συνολικά- οι μητέρες να προστατεύονται αποφασιστικά όταν τα παιδιά τους είναι μικρά και τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη; Να παίρνουν, δηλαδή, για δύο χρόνια (ας πούμε) ολόκληρο τον μισθό τους χωρίς να δουλεύουν και μετά να έχουν ισχυρή προστασία με δωρεάν παιδικούς σταθμούς κ.λπ.; Κάτι τέτοια δεν κάνουν οι προηγμένες χώρες π.χ. στη Σκανδιναβία με το ισχυρό κοινωνικό κράτος; Αντί, λοιπόν, να ενθαρρύνουμε μια τέτοια προστασία της μητρότητας (έχουμε και θλιβερή υπογεννητικότητα), βγάζουμε στη σύνταξη γυναίκες στην πιο παραγωγική ηλικία τους. Τα ίδια και χειρότερα γίνονταν (και γίνονται ακόμη, αυτό δεν αλλάζει) με την κατηγορία των ένστολων (κι έχουμε πλημμυρίσει με νεότατους συνταξιούχους αστυνομικούς, στρατιωτικούς κ.λπ.). Οι οποίοι, φυσικά, εισπράττουν τη σύνταξή τους και, ταυτόχρονα, κάνουν και μια δουλίτσα (φυσικά ανασφάλιστη...) για συμπλήρωμα. Κι άντε μετά να βρει δουλειά, οποιαδήποτε δουλειά πλέον, ο νέος των 20, των 25, των 30 ετών. Αντί, λοιπόν, το συνδικαλιστικό κίνημα να δώσει μια μάχη για να εξαλειφθούν αυτές οι στρεβλώσεις του ασφαλιστικού συστήματος, ζητώντας ταυτόχρονα ουσιαστική στήριξη της μητρότητας, λέει «όχι σε όλα», αφήνοντας την Πετραλιά να αλωνίζει, καταργώντας και τις πρόωρες συντάξεις (σωστά) και χωρίς να δίνει καμία ιδιαίτερη φροντίδα για τις μητέρες (μέγα λάθος). Αν σ' όλα αυτά προστεθούν: Ο κατακερματισμός του κοινωνικού ιστού, όπου επαγγελματικές τάξεις αισθάνονται ικανοποίηση από το πετσόκομμα δικαιωμάτων άλλων τάξεων, πιο «προνομιούχων». Ή αντιστρόφως αισθάνονται θυμό, επειδή κάποιες άλλες κατάφεραν να υποστούν μικρότερες απώλειες. Ο καταφανής πλέον διαχωρισμός δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (αυτό φαίνεται από το ποιοι απεργούν και ποιοι όχι), με τους ανθρώπους του δεύτερου να ζουν συνεχώς υπό το άγχος της ανασφάλειας, ξέχωρα οι υποδεέστερες αμοιβές. Η απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε δίνεται αβίαστα. Το χειρότερο είναι ότι η κυβέρνηση με μερικά μπαλώματα νομίζει ότι λύνει το μεγαλύτερο σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα. Και η αντιπολίτευση νομίζει ότι τη δυσκολεύει, πλειοδοτώντας σε κούφιες υποσχέσεις. Δυστυχώς, η πολιτική τάξη που κυβερνάει και αντιπολιτεύεται είναι σήμερα κατώτερη των περιστάσεων. Αλλά τι να κάνουμε; Αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε, μ' αυτούς θα πορευτούμε. Κι ο θεός να βάλει το χέρι του...

karelias@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/03/2008

(http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=96258480)


Ε, μα τον Τουτάτη και μα τον Μπελένο, ας αρχίσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να λέμε καμμιά φορά τα πράγματα με το όνομά τους!

ΕΘΝΙΚΟΝ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ...

Και το "ΟΧΙ σε όλα" δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός!

Διαφορετικά υπονομεύουν τον δίκαιο -ουσιαστικά- αγώνα της μεγάλης σιωπηλής πλειοψηφίας των εργαζομένων ΕΙΔΙΚΑ στην σημερινή συγκυρία της συγκεκριμένης περίπτωσης που ζούμε αυτές τις μέρες!