Εν βρασμώ

Κάθομαι στον υπολογιστή, σε ημίφως και ακούω Gothic μπαλάντες. Μουσική που πολλοί θα μπορούσαν να πουν ότι δεν ταιριάζει στην ηλικία μου, αλλά δεν βρίσκω καταλληλότερη μουσική αυτές τις ημέρες. Το "Σκέψεις σε βαθύ μωβ", και ο διάδοχός του "Σκέψεις σε ακόμα βαθύτερο μώβ" πήραν το όνομά τους από τους Deep Purple. Ποτέ δεν περίμενα ότι τα περισσότερα posts τελικά θα κατέληγαν να είναι τόσο σκούρα όσο το όνομα του αγαπημένου μου συγκροτήματος...

Αλλά βράζω.

Από το Σάββατο, έχω μιλήσει με πολλούς φίλους, ηλεκτρονικά και πρόσωπο με πρόσωπο. Έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα σε σχέση με τον χαμό του Αλέξανδρου. Όλοι είναι το ίδιο μπερδεμένοι όπως εγώ. Όλοι περνάμε από φάσεις συναισθημάτων, όλοι εξοργιστήκαμε για την αδικοχαμένη ζωή, όλοι καταδικάζουμε τα έκτροπα που ακολούθησαν, όλοι αισθανόμαστε αμφιβολίες για την Αλήθεια. Δεν πιστεύουμε τίποτε, δεν ελπίζουμε τίποτε. Η οργή δίνει την θέση της στην λύπη, μετά στην δράση, μετά στην κούραση, μετά στην απογοήτευση μετά στην μανία και πάλι από την αρχή... σε έναν ατελείωτο κύκλο που όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν οδηγεί πουθενά...

Από την κραυγή αγωνίας του InLove και του Νεφέλικα, από τον λυρική οργή του παράξενου Δαιμόνιου, από την πεισμωμένη άρνηση των Ελλήνων ενεργών πολιτών, από την πίκρα του environmentfood, από τα ευχαρηστήρια της πεταλούδας, αλλά και τόσων άλλων... Ακόμα και το μονοθεματικό ποτάμι, ξεσηκώθηκε και ποστάρισε για πρώτη φορά κάτι άσχετο, αλλά που τελικά μας αφορά όλους...

Κάτι πρέπει να γίνει, αλλά τι; Αυτά τα πράγματα υπήρχαν χρόνια τώρα, αυτή η φωτιά, αυτή η υποχθόνια πίεση στην κοινωνία υπήρχε χρόνια τώρα, δεκαετίες τώρα.

Τώρα κάνουν ότι εκπλήσονται! Κι όμως, τα προβλήματα...

• Έχουν συζητηθεί στην βουλή...
• Τα επικαλούνται και τα αναφέρουν πρώην υπουργοί...
• Δημοσιεύονται συνεχώς σε έγκριτες εφημερίδες...
• Γίνονται γελοιογραφίες...
• Συζητούνται στην Ευρωπαϊκή Ένωση...
• Αφορούν ακόμα και την (μη) απονομή Δικαιοσύνης...
• Αφορούν κυρίως την γενιά που αυτή την στιγμή τα "σπάει όλα"
• Είναι τόσα πολλά που γίνονται λίστες για να μην τα ξεχνάμε!!! (από τον Αρκούδο, αλλά και από εμένα)
  
• και τελικά καταλήγουν μέχρι και σε αντεθνικές και υποτελειακές σκέψεις... που σχολιάζονται από τον αγαπημένο "καιρό".

Καιρέ, καλύτερα να αντιμετωπίζεις τον Γερμανό μπάτσο τελικά νομίζω... Αυτός τουλάχιστον δεν σε σκοτώνει στα 15 σου και χωρίς δίκη...

Και τώρα η κρίση γίνεται ορατή και πέρα από τα σύνορά μας. Φτάνει στο cnn, στην Figaro, στην Le Monte, στην Guardian... Τα οποία ΜΜΕ, για πρώτη φορά βάζουν το μαχαίρι στο κόκαλο και λένε την αλήθεια που οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να δουν ή μάλλον, δεν θέλουν να δουν... Και παριστάνουν τους έκπληκτους... και σκέφτονται να κατεβάσουν τον στρατό (!) για να μας κάνει καλά...

Είναι δυνατόν βρε παιδιά; Τι έχει να χάσει ο πιτσιρικάς που τα σπάει; Τι μέλλον του ετοιμάζουμε; Δεν καταλαβαίνει τι γίνεται; Δεν βλέπει ότι κάποιοι έχουν διασφαλισμένη μία άνετη ζωή και την ατιμωρισία ότι κι αν κάνουν;

Οι Έλληνες, εδώ και χρόνια, είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Στους βολεμένους και τους άλλους. Πραγματικά, δεν ξέρω πιά ποιά είναι η πλειοψηφία.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μία Ελλάδα που εργάζεται, που μοχθεί, που ζορίζεται, που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, που ζει σε γειτονιές-γκέτο ή μάλλον που αφήνονται ΕΠΙΤΗΔΕΣ να υποβαθμιστούν σε γκέτο και δεν έχουν στον "ήλιο μοίρα". Δεν τους παρέχεται Παιδεία, δεν τους παρέχεται Υγεία, δεν τους παρέχεται ασφάλεια, δεν τους παρέχεται τίποτε από αυτά που δικαιούνται και από αυτά για τα οποία πληρώνουν. Και μόλις πάνε να διαμαρτηρηθούν, παίρνει μπροστά το "Συστημα" που είτε αποσιωπά τις κραυγές αγωνίας τους, είτε παραμορφώνει τα αιτήματά τους, είτε σαν τελευταία λύση τους εξοντώνει.

Και από την άλλη, υπάρχει μία Ελλάδα "νοικοκυραίων" που πίσω από τον ψευδεπίγραφο τίτλο της "αξιοπρέπειας", της "προόδου", των "αξιών", του "έθνους", της "ασφάλειας και τάξης", κρύβουν το βόλεμα, τις "άκρες" τις "γνωριμίες" κι έχουν "τον τρόπο τους". Είναι φυσικό να θέλουν να διατηρήσουν το σημερινό σκηνικό, είτε σκέφτονται όπως εγώ, είτε από ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Δεν υποστηρίζω ότι όλα αυτά γίνονται ηθελημένα, μπορεί θύματα της πρώτης κατηγορίας να υποστηρίζουν με πάθος τις αρχές των βολεμένων, υπνωτισμένοι και καθοδηγούμενοι από το "Σύστημα" και τα όπλα του (ΜΜΕ, Εκκλησία, εθνικισμό, "παραδόσεις", "ήθη και έθιμα", έλλειψη παιδείας και όλα τα υπόλοιπα).

Όπως και μπορεί μέσα στους βολεμένους να υπάρχουν μερικοί πετριώτες που είτε ανιδιοτελώς είτε για το προσωρινό προσωπικό τους συμφέρον να καταγγέλουν το "Ελληνικό Σύστημα".

Αλλά σε γενικές γραμμές αυτές οι δύο κατηγορίες υπάρχουν. Οι πρώτοι είναι οι ξενιστές, οι δεύτεροι τα παράσιτα. Μπορεί να έχουμε φτάσει στο σημείο τα παράσιτα να είναι περισσότεροι από τους ξενιστές. Ε, ο οργανισμός σε τέτοιες περιπτώσεις πεθαίνει. Δεν αντέχει. Είμαστε νομίζω μία ανάσα από αυτή την κατάσταση...

Πρωταρχικός στόχος θα πρέπει να είναι, αυτή ειδικά την εποχή, να μην παρασυρόμαστε από ότι κυκλοφορεί και να διατηρήσουμε την κριτική ικανότητά μας. Και να συνεχίσουμε να ελπίζουμε.